Mijn columns en gedachten

Aan het einde van het jaar is het een goede gewoonte om terug te kijken. Terug te kijken naar wat er het afgelopen jaar allemaal gebeurd is. Maar ik ben niet echt de persoon om dit te doen. Meestal laat dat ik datgene wat gebeurd is, gebeurd zijn en ga verder om nieuwe dingen te leren. Fouten die ik gemaakt heb, wil ik niet weer maken. Niet worden herinnerd aan dingen die ik niet goed gedaan heb. Gewoon vergeten, en door. Slechte eigenschap? Vast. Makkelijk voor jou, maar vervelend voor je omgeving. Vast. Maar waarom in het verleden leven al het heden zulke mooie dingen laat zien. En wie weet wat de toekomst brengt. Maar al typend voor het grote open raam wat uitkijkt op de tuin, denk ik nu dat het misschien wel goed zou kunnen werken om terug te kijken dit jaar in. Want het is net als de blaadjes die van de bomen in onze tuin op de grond gevallen zijn. Ze liggen op de grond, losgekomen van de boom. Geen eigen leven meer maar wel voedzaam voor de grond. En de boom? Ze is bezig om zicht

 Elke morgen weer droom ik er van dat de zon opkomt en gaat stralen, dat ik ven kan genieten van haar warmte en dan aan het werk kan. Maar elke morgen weer zie ik alleen maar de grijze, van motregen zwangere lucht. Wordt ik depri van het gevoel dat het weer een lange dag achter het beeldscherm gaat worden. Weer een dag zonder mijn collega's.  Het is natuurlijk niet zo dat er helemaal geen zon opkomt 's morgens, maar de laatste dagen voelt het wel zo. Het voelt heel erg of ook de natuur ons in de steek laat, terwijl dit normale luchten zijn in deze periode van het jaar. Gisteren nog scheen tussen de buien door gewoon de zon, en was het lekker buiten. Maar die grijze, van motregen zwangere lucht 's morgens maakt me zo depri. Dat de natuur mij niet in de steek laat zie ik elke keer weer als ik naar buiten kijk. Want de koolmezen zijn heel druk. Maar waarmee? Want ze hamsteren niet. Ze leggen geen winter voorraad aan, maar toch vliegen ze af en aan op de leibomen die we achteri

Ik schrijf mijn gedachten en gevoelens hier omdat ik het fijn vind om op deze wijze dingen van me te laten afglijden. Echter is het de vraag of het toegevoegde waarde heeft voor anderen. Ik ben daar nu mee bezig inmijn hoofd omdat ik weer vele dingen van me af moet laten glijden. Ik begin dan met schrijven en bedenk dan als eerste dat ik het idee heb dat ik anderen verveel en lastig val met mijn zorgen. Maar nu ik mijn kleine typefoutjes heb verbeterd bedenk ik me dat iedereen die dit niet wil lezen, dit niet leest en verder gaat. Gelukkig weer een zorg minder. Als ouder is het best wel moeilijk om je te verplaatsen in je kinderen. Dit geldt zeker als je kinderen deels op je lijken. Ze doen dan de foute dingen die jij ook al deed, waardoor de goede dingen niet opvallen. Of ze doen de dingen op een manier zoals je niet gewent bent dat ze doen, waardoor er continue strubbelingen zijn. En juist die laatste dingen vreten energie. Je wil het beste voor ze, en denkt ze met tips en het aanbie

Hoe sterk is de eenzame wandelaar? Die van de fietser ken ik maar deze? Ik loop weer redelijk wat af tegenwoordig, maar elke keer opnieuw valt het me op dat, net als op de fiets, mijn gedachten de vrije loop hebben. Soms heel positief, maar niet onregelmatig de negatieve kant op. En juist dat laatste geeft mij de kriebels. Hoe sterk is de eenzame wandelaar? Nu heb ik van nature al een beetje een negatieve inslag, dus gedachten zoals hierboven beschreven werken niet echt mee als ze opkomen. Maar gelukkig gaat het nooit zoals gepland, er gebeurd altijd wel iets. Niet extreem maar gewoon heel klein, maar dat vind ik fijn. Een zonnestraal, een glimlach van een tegenligger, een onverwachte vogel... Dat geeft mij op dat moment weer genoeg energie om weer blijer door te gaan. Al wandelend, al typend wandelend, ben ik ondertussen alweer verder dan gedacht. Af en toe even aan de kant vanwege een voertuig, dan even stilstaan vanwege mooi plaatje. Dat geeft zoveel energie dat ik daarna nog hard

 De tijd gaat waar je ook bent De tijd is je leidende ster Welke schijnt je hele leven door Die je laat voelen en bewegen Mijn dromen zijn ver weg Die van jou een deel Van geheime sprookjes Gedroogd op de vleugels van een mysteriemolen Windmolen, windmolen, blijf draaien Laat me de weg zien, breng me vandaag Windmolen, windmolen, harten verlangen Verlangen naar liefde en een kans om vrij te zijn Voel je niet alleen en depressief Uiteindelijk komt er iemand Om je struikelende geest te kalmeren Om het weg te houden van de boze storm Windmolen... Bovenstaande is vrij vertaald naar Windmill van Helloween. Ik moest aan het nummer denken toen vanmorgen aan de wandel was. De wind in de rug waardoor ik harder liep dan gedacht, om vervolgens na een bocht de wind in de zij te hebben. Hier zag ik ook weer van dichtbij de grote windmolen die ons dorp rijk is. Privé neergezet, man wat een gevaarte is dat, maar wat een heerlijk ijkpunt om te zien waar de wind wegkomt. Maar goed ik liep daarlangs en

Er zijn van die momenten in je leven die je liever overslaat maar die telkens terugkomen. Bij mij is dat het niet kunnen verwerken van tegenslagen die ik niet gepland heb. Dingen die niet werken zoals ik van ze verwacht. Als dat gebeurd ben ik de rest van de dag van de kaart, of beter gezegd van slag. Dan kan er nadien nog zoveel goed goed gaan, maar dat weegt niet op tegen datgene wat er misging. Het meest vervelende van dit alles is eigenlijk wel het feit dat mijn omgeving dan zoveel last van mij heeft. Ik weet dit, herken dit maar kan er niet zoveel aan doen. Weet nadien ook eigenlijk hoe ik dit weer goed moet of kan maken, en ga daarom dan meestal ook maar gewoon weer mijn eigen gang in de hoop dat anderen dit dan ook doen. Ik hoop dat het na verloop van tijd dan weer rustig wordt in ons huis, zodat iedereen niet langer om mij op zijn tenen of eieren hoeft lopen. Eigenlijk is bovenstaand plaatje wel een goed afspiegeling van wat zich dan afspeelt in mijn hoofd. Misschien zou een pl

     Wat ik niet begrijp is dat er zoveel gezeurd moet worden als een groep een vernieuwde cao wordt afgesloten. Waarom accepteer je niet gewoon dat er een groep is die er iets bij krijgt? En ja ik heb het over ons ambtenaren. Heb je mij gehoord over de loonsverhoging die de gemeente ambtenaren kregen? Of over de zoveelste loonsverhoging van de leraren? Of over de loonsverhoging die het zorgpersoneel kreeg en krijgt? Of over de loonsverhoging die de militairen hebben gehad en nog krijgen? Nee toch? Nou dan, laat mij dan ook met rust. Ik bedoel we krijgen €363 thuiswerkvergoeding, €225 bruto en 0,7% voor..... 6 maanden. Dit betekend dat we voor 9 maanden +/- €40 p/m erbij krijgen, en een eenmalig bonus van €225 bruto, wat netto dus +/- €120 is. Wat weer betekend dat het over 6 maanden gerekend €20 is en dan nog die 0,7% Nou dat is in mijn geval +/- €28 bruto p/m, dus ongeveer €20 netto. Waar komen we dan op uit? +/- €80 per maand.  €80 gunnen jullie mij niet? Want ik heb niets gedaan wa

Wat is dat toch met de huidige mensheid? De een slaat de ander neer omdat hij het niet eens is met de uitslag van een Covid-test, een ander roept op tot protest omdat de regering niet eerlijk is. En een derde vindt dat we maar weer in een lockdown moeten zodat alles uitgeband wordt. Stapel krankjorum , totaal mesjogge, knettergek meer superlatieven wil ik maar niet neerzetten. Want als zelfs burgemeesters gaan twijfelen of ze de opdrachten vanuit Den Haag wel moeten accepteren, denk ik dat het tijd wordt dat er veranderingen komen. Man man waar zijn we mee bezig... Dat het een rare wereld is bedacht ik mij gistermiddag op de fiets ook al. Want daar waar ons seizoen als amateur fietsers over is, zijn de profs net halverwege. Zij die anders mogen denken aan trainen in warme oorden mogen nou de mooiste koersen van het haar nog rijden. Door regen, wind, zonnewarmte en kou. Zouden ze het anders willen? Vast! Ze hadden vast graag de klassiekers gereden in het voorjaar. Maar wat zullen ze bli

Ik zeg niet dat ik eenzaam ben Dat zeg ik omdat ik mensen ken Maar het voelt wel heel erg zo Vrienden zien we bijna niet Dat geeft ons allemaal veel verdriet Maar het is nu eenmaal zo Collega's verdwijnen stilletjes Omdat er geen mogelijkheid tot afscheid is Familie wordt begraven Zonder dat er een echt afscheid is Ziekte om ons heen Ik zou willen dat het verdween Maar helaas het blijft nog even zo Dus voorlopig eenzaam zijn, Vriendloos, maar niet onvriendelijk Want eenmaal zal het over zijn Afstand houden moeten we voorlopig nog Het daarom dat ik ik gedichtje blog Laten we nog even volhouden gaan Dan is de ziekte over een paar maand bij ons vandaan Dan kunnen we weer alles doen Dan mogen we weer vriendelijk zijn Oh oh wat heerlijk en wat fijn

 Als je jezelf de druk oplegt om per maand minimaal twee blogs te schrijven, en dan over je eigen wel en wee kom je wel eens in de knoei. Helemaal als het schrijven normaal gebeurd als je een ingeving hebt, of wanneer iets je stoort of heel erg bezighoudt. En laat dat laatste nu net het geval niet zijn en die ingeving? Nou neeh, ik ben blanco geloof ik. Nu heb ik dat wel vaker gehad en dan rolde er als nog een blog uit nadat ik begon met typen, maar nu heb ik echt geen onderwerp. In huis is het weer normaal, want iedereen is weg. Ze zijn naar school, genieten nog van de vakantie, of zijn aan het werk. Dus ik kan ook gewoon bezig zijn met het werk. Weer heerlijk alleen, luisteren naar m'n eigen muziek en lange gesprekken per Whatsapp call doen met m'n vriendin en collega. Maar hoe graag we dat laatste ook doen, er begint iets in te sluipen van nog steeds? Kunnen we nu nog niet  naar kantoor? Kunnen we nu nog niet even weer fysiek elkaar zien? Ook hierin sluipt dus de frustratie

Ik kwam vandaag bijgevoegd statement tegen van een Amerikaanse basketballer welke geen t-shirt droeg met black lives matter en die gewoon bleef staan terwijl alles en iedereen om hem heen knielde. "For me Black lives are supported through the gospel. All lives are supported through the gospel," he said. "We all have things that we do wrong and sometimes it gets to a place that we're pointing fingers at who's wrong is worst. Or who's wrong is seen, so I feel like the Bible tells us that we all fall short of God's glory. That will help bring us closer together and get past skin color. And get past anything that's on the surface and doesn't really get into the hearts or men and women." Ik kan niet anders dan respect hebben voor dit statement, en eerlijk gezegd sta ik er volledig achter. Hij slaat als iemand die in God gelooft de spijker op zijn kop. Dus wat mij betreft leer van deze sporter en stop met de discussie en ga als christen verder met

Eigenlijk vind ik de laatste week voor de vakantie helemaal niets aan. Je bent alleen maar bezig met de vakantie die binnenkort zal gaan beginnen. Je wilt vanwege die vakantie helemaal niets oppakken, en zoveel mogelijk afmaken. Maar je wilt ook weer niet dat men je beticht van werkontduiking, dus het gaat gewoon helemaal nergens over. Precies de dag van vandaag... Ik wist dat ik normaal zou beginnen, dat is vroeg, dus geen enkel probleem. Alleen bij het openen van mijn mailbox bleek dat ik in de afgelopen vrije dagen een heleboel mail gemist heb. Je moet ook geen vrije dagen opnemen als je in een transitie naar een nieuw systeem zit, maar goed voordat ik goed en wel aan mijn mail begonnen was moest ik er alweer mee stoppen. De dames moesten weggebracht worden naar Lauwersoog omdat er een dagje Schier op het programma stond. Gauw de laatste fiets op de auto gezet, sleutel van de leenauto weggebracht en op naar de haven. Tenminste dat was de bedoeling. Helaas dacht het vakantie verkeer

Ik snap Jibbe wel. Want eigenlijk voel ik het ook wel zo. Alleen gaat het in onze gevallen wel over iets anders. Hetgeen Jibbe bedoeld is dat hij straks niet meer verschijnt in het ND, door een verandering van koers, en hetgeen ik bedoel is dat ik niet meer begrijp waar we in de wereld mee bezig zijn. Maar toch we voelen allebei hetzelfde. Onrechtvaardigheid! Waarom? Wat is er mis met ons? We doen toch niets verkeerd? Of moeten we, en kunnen alleen maar doen wat ons van bovenaf opgelegd wordt? Ik pas! Ik ben echt niet van plan om ook maar iets aan te passen van datgene wat ik nu doe. Kom op zeg! Zijn ze nu helemaal van de... Sorry dat mag ik niet zeggen, alleen maar denken. Het past mij niet om zo te schrijven over de mensheid. Wat mij wel past is dat ik er absoluut voor pas om eenzelfde maatschappij te gaan krijgen als bijvoorbeeld Zuid-Afrika. Wat een kolder van de mensheid om Ik maak bijna fout waar Jibbe me voor wil waarschuwen. Ik zal m'n eigen denkwijze gewoon voor mij houden

Er moet me iets van het hart, het virus loopt bijna op het einde zeker? Of is het gewoner geworden? Opeens zijn er namelijk allemaal andere nieuwsberichten die het nieuws beheersen. Maar om nou te zeggen dat je daar zo vrolijk van wordt? En de berichtgeving welke aan het virus gerelateerd is wordt nou ook niet echt vrolijk van. Ik snap het niet meer. Waar is de eensgezindheid van begin maart gebleven? Waar is de wil om met z'n allen te doen wat ons wordt gevraagd gebleven? Is het echt zo dat een minderheid van de mensen zorgt dat de meerderheid zich beduveld voelt? Wat ik zeg, ik begrijp het niet meer. Nu ben ik niet zo'n Amerika fan, dat komt met name doordat alles groter, beter moet. Wij Amerikanen kunnen alles beter en hebben alles beter dan jullie daar in Europa. Bovendien is vanuit het verleden al gebleven dat jullie niet zonder ons kunnen dus... Nou ik ben van mening dat zij net zo afhankelijk van ons zijn, als wij van hen. Echter op ding moet ik de huidig zittend presid

Het einde van de maand nadert en ik heb geloof ik deze maand een tweetal blogs geschreven. Eentje ging over weekend stress en het andere over de draai naar positief denken. Welnu ik heb middels de als tweede genoemde de eerste proberen om te draaien, of beter terug te draaien. En ik heb het idee dat het me wel gelukt is. Vorig weekend was heel gezellig en ik had absoluut geen drang om aan het werk te willen zijn en ik heb opeens heel erg veel zin aan het komend weekend. Wat heerlijk. Wat betreft de positieve gedachten gang, merk ik dat er in de wereld nog een hoop valt te verbeteren. Dus moeten we vanuit onszelf gewoon door blijven gaan met het positief oppakken van alle dingen die er gebeuren. Het spreekwoord niet klagen maar dragen is wat mij betreft volkomen van toepassing. Natuurlijk is het het vervelend dat niet alles alweer mag, maar bekijk het eens van een andere kant. Wat kunnen we blij zijn dat er al zoveel dingen weer mogen. Immers we sporten alweer buiten, we mogen weer fami

Wat ik van mijzelf momenteel niet begrijp is dat ik het weekend vervelend begin te vinden. Voorheen was er niets aan de hand, vond ik het heerlijk om een paar dagen niet bezig te zijn met werk, maar nu? Man ik ben alle structuur die er anders is op eens helemaal kwijt. Alles is opeens anders, heel raar. Je zou toch denken dat er wat dat betreft niets veranderd is in de afgelopen weken. Want het werk gaat gewoon door, en het contact met mensen gaat gewoon door. Dus geen idee wat er gaande is, maar dat ik het vervelend en raar vind is zeker. Maar ondanks deze veranderingen lopen we de laatste weken op de zaterdag en zondag wel erg mooie wandelroute met z'n tweeën. Heerlijk door de natuur dwalen. Genieten van vogels, bloemen en planten. Mooie luchten en de warmte van de zon. Maak foto's met m'n telefoon tijdens het wandelen die ik met m'n gewone camera nog nooit gemaakt heb. Daar geniet ik zo van, dat ik er over denk om van al deze foto's maar een aparte map ga maken

Ik ben er klaar mee, spuugzat van en wil er eigenlijk ook zo weinig mogelijk van horen. Neeh ik steek mijn hoofd niet in het zand, dat mogen anderen doen, ik wil er gewoon niets meer over horen. Want het is alleen maar negatief, afkrakend en nooit genoeg. Dus nogmaals ik ben er zat van! Ik kan het niet veranderen, maar misschien kan ik wel een andere geluid iets positiefs in de wereld proberen te brengen. En misschien willen jullie als lezers hier ook wel aan mee werken, maar dat laat ik aan jullie zelf over. Deze pandemie die nu over de wereld raast, heeft voor mij een voordeel. Ik wandel elke avond samen met mijn vrouw, of ik wandel alleen. Ik zie opeens andere dingen in het dorp waar ik woon. Dingen die ik voorheen ook wel zag, maar niet zoals ik ze nu zie. Ik maak foto's van plaatsen, waar ik later naar terug kijk en denk is dat bij ons? Wat mooi. Ik leer mensen beter kennen nu. Weet langzaamaan precies wie belangstelling heeft voor een ander en wie niet. Merk aan mijzelf dat

Ik denk dat ik niet de enige ben die deze crisis meer dan zat is. Maar mijn reden om hem zat te zat is wel een andere dan dat de meeste zullen hebben. Ik ben haar zat omdat ze ervoor zorgt dat er alleen maar negatieven berichten over komen. Vandaag zoveel doden te betreuren, zoveel mensen besmet en zoveel mensen op de IC. Tevens beginnen de berichten van verschillende hoesters en spuwers door te sijpelen, en begint de jeugd in de verschillende landen zich uit verveling ook te roeren. Allemaal negatieve berichten. Nooit, okay bijna nooit hoor je, vandaag zijn er zoveel mensen van de IC afgegaan, zijn er zoveel mensen ontslagen uit het ziekenhuis en zoveel mensen genezen verklaard van Covid-19. Ja af en toe mag je horen dat een hoogwaardigheidsbekleder het op het nippertje overleeft heeft, dat een grote Amerikaanse ster het overleeft heeft. Of dichterbij huis, dat een komiek op de weg terug is na ernstig ziek te zijn geweest. Natuurlijk het zijn mooie berichten, maar het zijn niet de p

Weer een week van afzondering van klasgenoten, collega's, vrienden en vage kennissen. Weer een met alleen maar ouders, kinderen, broer en zussen. Weer een week met strijd om het huiswerk maken en wanneer. Weer een week met strijd om de hoeveelheid tijd op de telefoon. Weer een week voorbij dat ik denk, eigenlijk hebben we het zo slecht nog niet. Maar ook een week dat ik denk hoelang nog? Want het weer wordt steeds mooier, de zon steeds warmer en de neiging om grote tochten te gaan rijden wordt al sterker. Ik wil eruit. De drie schermen voor mijn neus komen me eigenlijk nu de neus uit. En het grote besef daarvan kwam gisteravond. Nadat we waren uitgegeten en ik buitenshuis alles had opgeruimd zat ik nog even met mijn jongste dochter op de bank achter het huis. Genietend van de laatste zonnestralen, en het viel me op hoe opvallend stil het was. Het enige geluid afkomstig van vogels. Dit was zulk een aparte gewaarwording op een doordeweekse avond, dat het me eigenlijk bang te moede

Ik wilde een heel verhaal schrijven. Ik wilde schrijven over koorts, hoesten en de combinatie hiervan, maar ik kan het niet. Ik erger me verschrikkelijk aan mensen die blijven denken dat regels niet voor hen gelden, en dat ze gewoon door kunnen gaan met wat ze altijd deden. En omdat dit zo erg is heb ik besloten om een tekst van Maaike Ouboter te plaatsen. Ik hoop dat je helpt in deze periode en dat het je een beetje afleid van de frustratie zoals deze er nu vast is. Je kust me, je sust me, omhelst me, gerust me Je vangt me Verlangt me Oneindig ontbangt me Je roept me Je hoort me Je redt en verstoort me Gelooft me Berooft me Verstikt en verdooft me Je ademt en leeft me Siddert en beeft me Vertrouwt me Beschouwt me als mens En weerhoudt me Van bozige dromen Die op komen dagen De eenzame vragen van eindig geluk Met je krullen Als nacht Hoe je praat, hoe je lacht Hoe je stem zo dichtbij als een engel verzacht In mijn dromen doorstromen, Oneindige leegtes Je rem

We zijn een week verder en ik ben Covid-19 meer dan spuugzat. Niet omdat je er zo ziek van wordt, maar meer omdat het enige wat je nog hoort Covid-19 is. Schijnbaar is er geen ander nieuws meer in de wereld waarover moet worden bericht. Natuurlijk is dit virus vervelend en zorgt het voor veel ongemak. Maar dat we ons alleen daarop moeten focussen. Neeh, nu na een week heb ik het wel gehad...Sorry Overigens ben ik er door Covid-19 wel achtergekomen dat een groot gedeelte van de Nederlanders doet alsof ze om een ander denken, maar ondertussen laten ze de mooi stikken. Want het is schijnbaar onmogelijk om gewoon te luisteren naar wat er van je verlangt wordt. Schijnbaar kunnen de mensen niet thuis zijn. Schijnbaar is het moeilijk om je thuis te vermaken. Schijnbaar is familietijd en familieomgang te moeilijk voor de huidige generatie. Wat is dat toch? Ikke ikke en nog eens ikke. Je zou juist verwachten dat in dit soort tijden het groepsgevoel terugkomt. Maar neeh, kom jongens met z'

Toen ik vanmiddag mijn ouders op ging halen vanaf de boot, viel het mij op hoeveel verkeer er onderweg was. Vlakbij de eindbestemming viel het mij nog meer op hoeveel mensen er aan het wandelen waren in de bossen, en op de paden. Ik heb zolang als dat ik daar kom, nog niet vaak zoveel auto's geparkeerd zien staan. Gisteren tijdens de fietstocht viel het me ook al op hoeveel mensen er onderweg waren. Lopend of op de fiets. Alleen of met z'n tweeën, of nog iets meer. Allemaal gezellig pratend, wijzend en niet gestrest. Ontspannen bezig zijn met dingen waar je anders schijnbaar niet aan toe komt. Is dit wat het corona virus ons brengt? Meer contact met anderen. Meer in de buitenlucht? Meer gezinsaandacht? Of is dit een tijdelijk iets, en komen de stress momenten met de sluiting van de scholen nu op iedereen af? Ik hoop van harte dat in de komende periode er iets gevonden gaat worden op het feit dat de kinderen allemaal thuis zitten. Ik hoop dat men nu opeens heel snel een digita

Tijdens onze afgelopen vakantie kwamen wij ook in een winkel terecht waarvan wij niet hadden verwacht dat deze zo groot was. Aan de buitenkant was namelijk niet te zien, dat het drie etages en een kelder betrof, alsmede dat het twee huizen waren waar je door heen  kon struinen. Echt struinen. Ik ben niet echt de persoon voor brokkant, maar wat ik hier gezien heb? Man ik zo er bijna verliefd op kunnen worden. Het enige nadeel van de winkel was, alles lag heel dicht op elkaar. Het was veel, heel erg veel. In deze winkel kwamen wij een klok tegen die wij beiden erg mooi vonden,, en wij hebben deze dus ook gekocht. Zelfs de jongste kon het bekoren dat we dit deden, dus we hadden alle vertrouwen in de reactie van thuis. En inderdaad ook de achtergebleven kinderen blijken de klok geweldig te vinden. Met name het geluid dat de klok maakt vinden ze zowel mooi als apart. Wat voor klok wij hebben gekocht? Eigenlijk moet je maar gewoon even langskomen om hem te zien, maar ik zal proberen een voor

Het stormt, de wind giert om en soms door het huis. De deuren klapperen, en af en toe beuken ze in de sponningen. Als ik naar buiten kijk dan zie ik wolken hard door de lucht schieten. Bomen die hun takken nu al buigen, en misschien straks wel afknappen. En binnen? Binnen is het heerlijk warm, is er behalve mijn spiegeltje niemand in de kamer en geniet ik van de muziek die ik heb opgezet. Nog maar even geleden was en wel opwinding in huis. Want buiten in ons vogel potje met pindakaas bleek een muis zich schuil te houden. Zich lekker tegoed aan het doen aan de pindakaas van de vogels, en ondertussen heerlijk beschut tegen de regen en eventuele rovers. Toen de jongste naar buiten ging om deze muis te aanschouwen, bleef deze ook heerlijk zitten. Toen papa echter kwam om een foto te schieten verdween de muis schielijk in het riet wat tussen de beide schuttingen zit. Best wel gemeen, want ik had zulk een mooie foto in gedachten. De opwinding in huis was een korte storm, en na nog enige waar

Als mensen mij gaan vragen wat ik dit weekend heb gedaan, dan kan ik met een gerust hart zeggen, niet zoveel. Maar zal ik er dan bij zeggen, ik heb wel een heleboel geleerd. Ik heb geleerd dat ik kinderen heb die groot worden. Die zelfstandig aan het worden zijn, en dat ik kinderen heb die laten zien wat er mogelijk is als je je eigen plan trekt. Tevens heb ik eindelijk in de gaten gekregen dat één van mijn dochter wel heel erg veel op mij lijkt. Het arme kind, moet er alleen zelf nog aan wennen. Ik heb meer medelijden met mijn vrouw dan met mezelf, want nog een mij erbij lijkt me zeer moeilijk te handelen. Voor mij betekend het alleen maar dat ik meerdere malen met mezelf geconfronteerd ga worden. Ook niet altijd leuk, maar het geeft wel leer momenten. Bovendien zal ik nu misschien in gaan zien wat ik vroeger allemaal fout heb gedaan. En misschien kan ik m'n dochter behoeden voor het maken van dezelfde fouten die ik heb gemaakt. Eerlijk is eerlijk, ik heb het nooit zo willen zie

Het probleem met goede voornemens is dat ze goed zijn, en een voornemen. Of te wel je begint er aan maar komt tot de conclusie dat het weer te hoog gegrepen, of onuitvoerbaar is. Denkt opeens waar ben ik aan begonnen en laat ze dus maar los. Iedereen herkent wel zoiets. Ik ben ook zo iemand. Ik neem mijzelf elk jaar voor om niet in de valkuilen van het jaar daarvoor te stappen. Spreek dit ook uit tegen iedereen die het wil horen, zodat ik een beetje een stok achter de deur heb. Maar ja je raad het al... Te hoog gegrepen! Nog voordat ik er ook maar goed over na kan denken ben ik er alweer ingestapt. Lig ik alweer op de grond, ploeterend in de modder van de valkuil. Het zou toch anders moeten kunnen. Maar ja hoe dan? Ik kan de aard van het beetje niet veranderen. Z'n gedragingen misschien een beetje aanpassen, maar meer wordt moeilijk. Het al oude spreekwoord is zeker van toepassing. Je kent het wel, van die vos die kaal wordt. Dus hoe moet ik het dan oplossen? In m'n hutje op