Het is geen column wat ik het schrijf, maar een gedicht wat ik schreef in de nacht van vrijdag op zaterdag. In de nacht van Valentijnsdag. De dag van de liefde. De liefde die op vrijdag de dertiende erg aanwezig is geweest, en die ook een hoop goed heeft gedaan en die mensen ook op de been heeft gehouden die dag. Waarmee er weer een vrijdag de dertiende heel belangrijke plaats in mijn leven heeft gekregen. Ik hoop dat het gedicht wordt begrepen, ik werd er in ieder geval weer minder moedeloos van. Onderstaande ontsproot uit mijn gedachten in die nacht na de begrafenis van "tante" Antje. Ik denk, en eigenlijk weet ik het wel zeker dat het een manier van verwerken is. Hij is niet op het vroegste tijdstip van de dag geschreven maar wel gemeend. De titel van dit verhaal sta ik ook helemaal achter. Want mijn leven is nog niet voltooid, en gaat inderdaad verder. Dus het kind snikt nog een beetje de man leeft alweer in zijn gezin. En de Heer? Die is telkens nabij en ondersteund mi