Mijn columns en gedachten

Op één van mijn wandeltochten van de laatste tijd moest ik tijdens het wandelen op eens denken aan het feit dat de natuur ons eigenlijk in miniatuur voorhoud hoelang we nog moeten wachten voordat alles weer "normaal" wordt. Ergens ben ik dit wachten zat en anderzijds ook helemaal niet. Want nu kan ik doen en laten wat ik wil. Is er niemand die mij verteld dat iets niet kan of onmogelijk is, terwijl dat op kantoor wel zo is... Maar ik dwaal af van mijn eerste punt. De natuur als spiegelbeeld van onze verwachting. Heb je er wel eens op deze wijze over nagedacht? Of begin je daar nu net mee? En? Zie je al wat ik bedoel? Of denk je nu wat een druif, heb geen idee wat hij bedoeld! Nou ik zal een poging ondernemen Al lopende langs de verschillende bosjes, bomen, graslanden, aardappel velden zie ik dat er bij de ene boom al heel veel groen is, en bij het andere minder. Zie ik dat er op het ene grasland al best wel hoog gras staat en het ander niet. En over de aardappel velden kijken

Geen idee wat dat is maar als er zich iets in mijn hoofd, beter gezegd in mijn hersenen, ontwikkeld dan moet ik eigenlijk direct gaan schrijven want anders ben ik het kwijt. Schijnbaar heeft dat iets te maken met de manier waarop mijn brein werkt. Elke keer bezig met iets nieuws, elke keer weer opnieuw een uitdaging zoeken. Kan heel vermoeiend zijn, maar ook heel fijn en uitdagend. Ja dit zijn de moment waarop ik blij kan zijn met mijn aan ADHD gelinkte brein. Maar hier wil ik nu helemaal niet over schrijven. Ik wil eigenlijk weer eens iets zeggen over de negativiteit die dit kleine landje met zijn 17 miljoen inwoners in de greep houdt. Die ervoor zorgt dat iedereen altijd iets op iemand heeft aan te merken. Die niet kan accepteren dat er mensen zijn die proberen iets voor een ander te doen. En ja dat gaat niet altijd zoals verwacht. Daar wil ik iets over zeggen, of beter schrijven. Want ik kan het niet verkroppen dat het wanneer iemand iets doet wat niet in het straatje van de ander p