Mijn columns en gedachten

We zijn een week verder en ik ben Covid-19 meer dan spuugzat. Niet omdat je er zo ziek van wordt, maar meer omdat het enige wat je nog hoort Covid-19 is. Schijnbaar is er geen ander nieuws meer in de wereld waarover moet worden bericht. Natuurlijk is dit virus vervelend en zorgt het voor veel ongemak. Maar dat we ons alleen daarop moeten focussen. Neeh, nu na een week heb ik het wel gehad...Sorry Overigens ben ik er door Covid-19 wel achtergekomen dat een groot gedeelte van de Nederlanders doet alsof ze om een ander denken, maar ondertussen laten ze de mooi stikken. Want het is schijnbaar onmogelijk om gewoon te luisteren naar wat er van je verlangt wordt. Schijnbaar kunnen de mensen niet thuis zijn. Schijnbaar is het moeilijk om je thuis te vermaken. Schijnbaar is familietijd en familieomgang te moeilijk voor de huidige generatie. Wat is dat toch? Ikke ikke en nog eens ikke. Je zou juist verwachten dat in dit soort tijden het groepsgevoel terugkomt. Maar neeh, kom jongens met z'

Toen ik vanmiddag mijn ouders op ging halen vanaf de boot, viel het mij op hoeveel verkeer er onderweg was. Vlakbij de eindbestemming viel het mij nog meer op hoeveel mensen er aan het wandelen waren in de bossen, en op de paden. Ik heb zolang als dat ik daar kom, nog niet vaak zoveel auto's geparkeerd zien staan. Gisteren tijdens de fietstocht viel het me ook al op hoeveel mensen er onderweg waren. Lopend of op de fiets. Alleen of met z'n tweeën, of nog iets meer. Allemaal gezellig pratend, wijzend en niet gestrest. Ontspannen bezig zijn met dingen waar je anders schijnbaar niet aan toe komt. Is dit wat het corona virus ons brengt? Meer contact met anderen. Meer in de buitenlucht? Meer gezinsaandacht? Of is dit een tijdelijk iets, en komen de stress momenten met de sluiting van de scholen nu op iedereen af? Ik hoop van harte dat in de komende periode er iets gevonden gaat worden op het feit dat de kinderen allemaal thuis zitten. Ik hoop dat men nu opeens heel snel een digita