Mijn columns en gedachten

Ik heb besloten om ook dit jaar maar weer mee te doen met een terugblik over het afgelopen jaar. Of besloten is een groot woord, ik heb er de behoefte aan. Want het is weer een raar jaar geweest. En ook dat is weer geen goede benaming, het is weer een apart jaar geweest. Maar ook een mooi jaar en leerzaam jaar en een openbarigsjaar. Een jaar waarin vriendschappen werden beklonken, maar ook werden afgesloten. Een jaar waarin afscheid werd genomen, maar ook met vreugde kennis van nieuw leven werd gevierd. Kortom een jaar waarin we veel mochten meemaken. Er was in dit jaar minimaal één ding waar ik me verschrikkelijk aan heb ge-ergert, en dat zijn die omgekeerde vlaggen aan de kant van de weg. Ik snap dat je het beleid van een regering niet accepteert en niet leuk vind, maar ik snap niet dat je dan je land op deze manier moet beledigen. Ik heb nergens een omgekeerde vlag van een provincie gezien. Neeh alleen maar het mooie rood-wit-blauw onderste boven. Wat bereik je er mee? Niets! Of toc

 Zojuist de foto's van een geweldige week in Dubai ge-upload naar Facebook ( https://www.facebook.com/media/set?vanity=johan.kruiger&set=a.5856076617791186 ) Een dankbare week omdat we voor het eerst met z'n tweeën op vakantie zijn geweest. De kids alleen thuis hebben gelaten. Het was fijn om het te kunnen doen, maar dat loslaten is toch wel een dingetje. De toekomst zal zijn dat het normaal is omdat we dan nog maar met z'n tweeën wonen. Maar dit doen terwijl er 4 alleen samen thuis zijn? Het was apart. Eigenlijk was het zelfs zo dat ik een beetje heimwee gevoelens had. Heimwee naar het drukke bestaan van thuis. Maar gelukkig was dit gevoel na anderhalve dag over, en heb ik volledig kunnen genieten van alle mooie dingen die we hebben gedaan. Tijdens één van deze mooie dingen vertelde iemand dat het basis inkomen in Dubai niet meer is dan 300 Dirham. Omgerekend, betekend dit dat iemand +/- €100 p/m verdient. Hierbij moet ik wel vermelden dat het bedrijf de zorgverzekerin

 Ergens in de afgelopen jaren heb ik geschreven over de eenzame wandelaar, en ook over hoe sterk deze als fietser zou zijn. Welnu ik bedacht toen uiteindelijk dat je net zo sterk bent als je laatste voetstap of pedaalslag. Vandaag voeg ik daaraan toe, net zo sterk als de laatste glimlach die je kreeg. Want door de glimlach werd ik weer vrolijk en was ik niet meer zo down. Was ik weer mijzelf en niet één of andere gemaakte, aanwezige eenzaat in een gezelschap. Nu weten de meeste van jullie ondertussen dat ik niet altijd even vrolijk ben. Dat ik niet altijd de gezelligste ben, en dat ik regelmatig een negatieve invloed ondervindt. Dit is iets waar ik mee moet leren leven, en vaak gaat dat ook best wel goed. Echter vandaag was dit best wel moeilijk. Had ik weer van die momenten dat ik het allemaal niet zo fijn meer vond. Dat mijn omgeving niet geaccepteerd werd en dat alles stom, dom en minderwaardig was. Ondanks deze negatieve invloeden ben ik er aan het einde van de middag toch maar eve

Ken je dat gevoel dat je iets heel graag wilt? Maar dat het niet lukt of mag? Of het gevoel dat je iets zoekt, maar niet kunt vinden? Ik heb dat met een muziek stuk. In mijn hoofd hoor ik het spelen, en denk ik de woorden te weten, maar ik kan het niet vinden. Ik heb al mijn speellijsten op Spotify al doorgekeken maar nergens staat deze tussen. In de hoop dat ik hem toch ergens over het hoofd gezien heb, ben ik maar weer overnieuw begonnen met luisteren. En eerlijk gezegd is dat ook wel leuk hoor. Ik heb alweer muziek gehoord waarvan ik denk, heey dat is lang geleden. Maar nog steeds niet het nummer wat ik zoek, en welke ik wil delen. Gisteren tijdens het jaarlijkse teamuitje had ik ook al zoiets. Ik wilde heel erg graag met een karretje over het zand rijden, maar doordat het zo'n geweldig mooie dag was zonder wind ging dit niet door. Tevens bleek bij aankomst bij de locatie waar we dit zouden, doen mijn lichaam toch nog te reageren op de val van een avond eerder. En dus ben ik op

Soms zijn er van die momenten in je leven die je bij blijven. Gisteravond was er zo'n moment. Terwijl de hele wereld zijn adem inhield of The Queen zou leven of sterven, waren mijn zoon en ik toe aan ons avond eten. Ik had de hele middag al geluisterd en gekeken naar de BBC en was er heilig van overtuigd dat The Queen reeds was overleden, en zo dacht ook zoonlief. We hebben ons eten opgeschept en zijn gezamenlijk voor de tv gaan eten. Heerlijk discussiërend over die dingen die ze lieten en vertelden. Nadat het eten op, en het toetje naar binnen was gewerkt was het tijd voor het vast ritueel de stukje uit de bijbel en een korte overdenking. Ik wil jullie deze niet onthouden dus dat staat hieronder: Handelingen 2: 29 Volksgenoten, u zult mij wel toestaan dat ik over de aartsvader David zeg dat hij gestorven en begraven is; zijn graf bevindt zich immers nog steeds hier. 30  Maar omdat hij een profeet was en wist dat God hem onder ede beloofd had dat een van zijn nakomelingen zijn troo

Mij is altijd geleerd om geen oordeel te hebben over anderen totdat je weet hoe de vork in de steel zit. Wel ik geef direct toe dat mij dat in vele gevallen niet altijd lukt. Maar mijn oordeel over zwarte auto's van een bepaald merk laat ik niet meer afhangen van hoe de bestuurder denkt of iets van dien aard. Verschrikkelijke mensen zijn het gewoon. Toen wij afgelopen vrijdag terug naar huis reden vanaf onze heerlijke vakantie bestemming in Denemarken, werden wij onderweg bij Hamburg geconfronteerd met file vorming vanwege werkzaamheden. Nu is mijn navigatie dan zo ingesteld dat deze probeert om de file te vermijden. Zo ook deze keer. Hierdoor werden wij echter dwars door de stad gestuurd. Op zich niet zo erg, als je de tijd hebt om om je heen te kijken, maar dat had ik niet. Dus met volle aandacht links, rechts, rechtdoor, stoppen en optrekken. En tot onze grote vreugde schoten we mooi op. Tot het moment dat ik dacht dat de navigatie mij een optie gaf die er niet was. Neeh ik ben

Het is komkommertijd, dat is die tijd dat iedereen en alles met vakantie is en dat er geen nieuws is omdat niemand iets doet denken ze. Terwijl er in deze tijd naar mijn idee juist net zoveel gebeurd als anders. Alleen willen de media het niet zien. Willen de mensen het niet horen, want het is immers vakantietijd. En juist dit inspireert mij om nu een blog te schrijven. Een blog over de vakantie. Over de tijd dat er bijna geen collega's aan het werk zijn. Dat er bijna geen verkeer op de weg is. Dat de scholen dicht zijn. De warme bakkers het 's morgens smoordruk hebben omdat iedereen opeens een warm broodje bij het ontbijt wil. Over die tijd hebben we het. Ik heb er helemaal niets meer mee. Ik merk aan alles dat ik het zelfs vervelend begin te vinden. Want meestal ben ik aan het werk terwijl iedereen weg is. Ben ik één van degenen die alle ellende van vlak voor de vakantie op mag lossen om dan vervolgens dagen achtereen geen fluit te doen te hebben. En als ik dan eindelijk weg

Geachte mevrouw de voorzitter, er moet me als rechtschapen burger iets van het hart. Het kan namelijk niet zo zijn dat wij als rechtschapen burger telkens weer zitten te kijken en te luisteren naar duur betaalde Kamerleden die maar te pas en te onpas mogen roepen wat ze willen, er daar vervolgens geen straf voor krijgen. Wij krijgen minimaal een belediging van een ambtenaar in functie als bon, terwijl er bij u in de Kamer voorzitter, dingen gezegd worden waarvoor wij burgers ons zeer diep schamen. Tevens schamen wij ons als rechtschapen burgers voor de manier van omgaan met elkaar bij u in de Kamer. Is het dan mevrouw de voorzitter, helemaal niet mogelijk dat u zich laat voorstaan op uw recht als voorzitter? Kunt u dan helemaal niets doen aan deze manier van omgaan met elkaar? Het kan toch niet zo zijn dat er in uw Kamer dingen gebeuren die in het dagelijks leven niet kunnen? Of is uw Kamer een afspiegeling geworden van de huidige maatschappij? Zijn er daarom zoveel partijen? Mevrouw d

Het is een goede gewoonte om van alles aan je ouders, of anderen in je omgeving te vragen. En dat doen we allemaal dan ook met enige regelmaat, behalve degene natuurlijk die het niet doen. Het niet doen omdat ze denken alles zelf wel te kunnen enzo... Neeh geef mij dan maar gewoon degene die alles vraagt. Ook al is het soms verschrikkelijk, is het vervelend en vermoeiend. Want dan weet je tenminste zeker dat ze iets doen wat in overleg gebeurd is. Dus dat vragen is gewoon een goed idee. Dat je tijdens dit vragen soms ook wel eens een antwoord krijgt wat je niet bevalt, dat is best wel moeilijk. Dat is iets wat met name jonge kinderen en pubers tot ergernissen brengt. Want dat gegeven antwoord dat wil je namelijk in die leeftijd helemaal niet horen. Dat antwoord dat bestaat gewoon niet, dat wil men dan gewoon weg niet horen. Gemakshalve gaat men voorbij aan het feit dat ze zelf op de leeftijd van ongeveer 2 jaar dit antwoord telkens gaf aan een vragensteller. Maar goed ook op latere lee

Er is zoiets als een onbestemd voorgevoel. Dat is zoiets raars en nog veel erger vind ik het als het uitkomt. Dan kan ik er helemaal niets mee en dan weet ik ook helemaal niet hoe ik er mee moet omgaan. Dan word ik heel erg onrustig, op het benauwde af soms, en dan ga ik allerlei dingen doen om maar bezig te zijn. Heel raar is dat. Een totaal niet fijn gevoel als zo'n onbestemd voorgevoel uitkomt. Ik denk eigenlijk dat het komt omdat het een negatief iets is wat uitkomt en daar kan ik gewoon niet goed genoeg mee. Dat roept iets op wat weerstand aan boord, dus gauw maar weer vergeten en verder gaan. In het afgelopen weekend las ik een boek uit over Jan van Leiden, de zelf benoemde koning van de Wederdopers. Deze Jan is de oorsprong zegt men van de uitspraak: "Je ergens met een Jantje van Leiden van afmaken" Of te wel, je ergens gemakkelijk van af maken. Al lezend in dit boek, kwam ik er achter dat deze Jan eigenlijk helemaal niet de oorsprong van dit gezegde zou moeten zij

 Ik kan jullie wel weer een heel epistel laten lezen over het feit dat ik me weer zo down voel, dat het werkaanbod momentele niet hoog genoeg is. Dat eigenlijk op zoek wil naar een nieuwe uitdaging enzovoort, maar waarom? Het is bekend en ik word er niet beter door. Ik blijf me voelen zoals ik me voel en dat is soms fantastisch en soms heel erg down. Dat is een feit en daar heb ik mee te handelen. Dus neeh laten het daar op deze zonovergoten dag niet over hebben. Ik zat voordat ik aan deze column / blog begon even buiten in de zon. Genietend van die zon die ik zojuist beschreef en ik werd helemaal warm. Ja logisch als je in de zon zit, maar werd ook warm van de gedachten die ik had. De gevoelens die ik kreeg. Dat was zo fijn... Ik wil jullie graag meenemen naar een kleine grijze vogel. Zijn beide ouders hebben een pikzwarte huis met een groene glans / waas er doorheen. Ze maken als er gevaar dreigt verschrikkelijk veel herrie, hetzelfde doen ze ook als ze bezig zijn met het maken van h

Waar vogels fluiten Koeien loeien Schapen blaten Fietsers over paden rijden Wandelaars langs 's Heeren wegen lopen Daar wil ik zijn Want daar is rust en kalmte. Is vrijheid om jezelf te zijn Daar is niet het lawaai van geknal Of het geratel van geweren Het huilen omdat iemand er niet meer is Daar is ook niet het geschreeuw van vergelding Neeh daar is een vlammetje aan het werk Nu nog klein, maar al wel heel krachtig Zodat het straks een heel groot vuur kan zijn Een vuur wat alles verbrand en zuivert Zodat het straks weer rustig en vredig zal zijn Daar waar schapen blaten Koeien loeien Vogels fluiten, daar wil ik heel graag zijn.   

Doordat het werk vanmorgen niet heel erg veel aandacht vereist liep ik even een rondje door onze achtertuin. Ik zag dat het onkruid weer weelderig aan het opschieten was tussen de tegels en doordat mijn vrouw drukdoende was nog enkele laatbloeiers te poten, besloot ik om een begin te maken met wieden. Omdat ik niet te lang krom moet staan, besloot ik het krukje erbij te pakken. Tegelkrabber, ik zou niet weten of er aan der woord voor is, erbij gepakt en begonnen. En al doende steeds een stukje verder opgeschoten naar het gras. Nadat ik hier aangekomen was een tegel opgeschoven en hetzelfde ritueel herhaald. Nadien ben ik even opgestaan. Ik wierp een blik over de door mij tot dan toe verrichte werkzaamheden. En eerlijk is eerlijk, zeg het niet zo vaak van mezelf, maar het er veel beter uit dan eerst. Dus goed werk verricht. Werk wat ook iets oplevert En op dat moment gebeurd het, weer zo'n moment dat je denkt dit kan ik gebruiken. Zo'n moment waarvan je weet als ik nu niet begin

Ik heb in mijn vorige blog laten weten dat ik niet altijd de meest positieve persoon ben die er op deze aarde rondloopt. Ik heb op die blog best wel veel mooie en hart verwarmende reactie gehad. Dank jullie wel. Dan maakt me blij. Het geeft je de wetenschap dat je toch niet zo alleen bent als dat je je soms kunt voelen.  Vanmorgen was ik al erg vroeg klaar met de eerste werkzaamheden die ik had en ik besloot om even buiten te gaan zitten. Gelukkig had ik wel een vest aan gedaan, want alleen korte mouwen zou iets te optimistisch zijn geweest. Ik ben even gaan zitten op één van de twee stoelen die vlakbij de achterdeur staan. Deze staan gedurende het grootste gedeelte van de morgen in de zon. Als je daar gaat zitten en de wind is er nog niet en de zonnestralen raken je gezicht nadat je bent gaan zitten, dat is zo fijn! En ook deze morgen was het weer zo fijn. Ik heb vervolgens deze keer mijn ogen eens gesloten. Gewoon dicht gedaan zonder bijbedoelingen. Gewoon even genieten van de zon da

Ik heb geen idee hoe het kan maar mijn gesteldheid is net als het weer. Triest, koud en saai. En eerlijk gezegd bevalt me dat absoluut niet. Ik heb het in de afgelopen week nog tegen mijn vrouw gezegd dat ik mij verschrikkelijk negatief voelde en dat ik geen idee had hoe ik het moest omdraaien. Het is alsof alles wat verschrikkelijk leuk is normaal gesproken nu omgeven is door een zwart randje of zo. Ik doe alles op de automatische piloot. Kan nergens van genieten. Je kent het gevoel vast wel. Normaal gesproken duurt dit maar even, maar nu mij blijft het. Het is alsof mijn lichaam heeft gezegd vanaf nu ben je down. Moe en negatief, depressief is misschien wel het juiste woord. Ik voel me ook echt zo, en ik weet niet wat ik er aan moet gaan doen. Want er is iets wat het mij geeft wat ik toch ook wel weer fijn vind. Wat dit dan precies is kan ik niet zeggen. Misschien is het wel dat coconnetje, dat eigen wereldje waarin je je opsluit. Daar waar niemand je kan raken.  Het nadelige van dit

 Toen ik weer eens een wandeling liep die mij langs het Boterdiep voerde zag ik daar een kleine boot liggen. De boot was op dat moment niet te gebruiken want ze was voor het merendeel gevuld met water. Te weinig om te zinken, teveel om nog te kunnen varen. Maar ik bedacht me dat het best wel een metafoor zou kunnen zijn voor de manier waarop wij momenteel met het leven om gaan. Wij als mens zijn dat bootje. Normaal gezien zouden we gewoon varen, het kabbelende water om ons heen, en af en toe een beetje gas geven om ergens sneller te zijn. Er zijn geen lekken aan boord, neeh we varen heerlijk in het zonnetje over de verschillende wateren. Niets aan de hand, perfect leven. Maar daar aan de horizon is een wolkje te zien, er lijkt niets aan de hand. Naar mate we verder varen lijkt dit inderdaad te kloppen, het wolkje lijkt te verdwijnen maar met het verdwijnen van komt er wel meer wind te staan. Ons bootje doet het  nog steeds prima, maar heeft iets meer vermogen nodig om tegen de ontstane

 Er zijn dagen dan viert niet het gestuiter hoogtij in mijn hoofd, maar de negativiteit. Die is dan zo groot dat ik boos wordt als ik wel ga stuiteren. Nu tijdens het typen merk ik hoe erg dit in mijn hoofd speelt momenteel. Mijn gedachtegang is zo verschrikkelijk negatief, maar tegelijk wil mijn hoofd ook allerlei andere dingen doen. Dit botst zo erg dat ik steeds bozer begin te worden. En ik wil nog zoveel vandaag... Moet straks nog vergaderen, wil nog even d'r uit op de racefiets, moet nog wandelen met mijn vrouw. Wil nog bezig in de tuin omdat het gestarte project nog niet af is. Moet nog iets van zolder halen. En of ik in de tussentijd ook nog wel even gewoon aan het werk wil zijn. Ik weet het op dit moment even niet meer. Alles blokkeert, en juist dat maakt me boos, bozer, boost. Want waarom moet alles? Waarom mag ik niet gewoon mezelf zijn en de dingen doen zoals ik ze wil doen? Waarom moet ik altijd in dat stomme domme keurslijf lopen? En nu jeukt het ook nog bovenop mijn k

Mijn wandelingen worden meer en meer momenten van bezinning. Elke keer weer verbaast het mij hoeveel rust er in mij komt als ik ben gaan wandelen. En het maakt niet uit of ik alleen of met mijn vrouw of iemand anders ga. Het is gewoon dat moment van eruit zijn. Weg uit de drukte van het gezinsleven, en weg van de drukte van het moeten. Eigenlijk zo bedenk ik mij net is dat wandelen net een vakantie. Want toen wij in de afgelopen week weg waren, waren we echt op vakantie. We waren dichtbij huis, maar toch heerlijk weg. We waren eruit. We vierden vakantie. 's Morgens uitslapen, warme broodjes eten. Boek lezen als het regent, spelletjes spelen als we er zin aan hebben en niets moet, maar bijna alles mag. Af en toe even naar buiten om te wandelen, een stadje in de buurt bezoeken als toerist. We waren gewoon echt weg. Vanmiddag toen de buien over waren, en de zon tevoorschijn kwam, moest ik eruit. Gewoon even wandelen in het dorp. Gewoonweg even weer een standaard middagwandeling in het

De vraag die mij tijdens mijn laatste wandeling door de natuur van het Reitdiepdal en Paddepoel overviel was: Waarom wandel ik eigenlijk? Waarom zet ik mijn auto ergens neer en ga dan wandelen? Waarom doe ik dit? Ik zou natuurlijk ook gewoon thuis kunnen blijven. Gewoon niets doen. Beetje veldrijden kijken of voetbal. Beetje bezig zijn met een bouwplaat, een boek lezen. Dus waarom wil ik zo graag door de natuur wandelen. Wat is de drang om buiten te zijn en de ene voet voor de andere te willen zetten? Ik schrijf nu al een tijdje mijn blogs en publiceer ze op de verschillende media, waarom? Waarom heb ik ooit besloten om ze te delen? Ik had ze immers online gezet omdat ik niet wilde dat ze verloren zouden gaan als mijn pc zou crashen. Waarom heb ik besloten ze gaan delen?  Bovenstaande onderwerpen zin een ideaal begin van een blog over waarom. Want ik heb namelijk geen enkel idee meer waarom ik de blogs openbaar gezet heb, en ben gaan delen via de sociale media. Ik heb nog wel een idee

Zo heel soms gebeurd het dat je geleefd wordt door de dingen der tijd. Ook in de afgelopen de week was er weer zo'n moment. Dit moment duurt ook nog wel even denk ik. Want hoe anders wordt het leven als de dokter gelijk heeft. Dan stort mijn wereld in denk ik. Dan weet ik even niet meer waar ik het moet gaan zoeken. Dan snap ik niet dat het mij moet gebeuren, en wanneer ik dit had moeten voelen of merken. Dan wil ook weten of dit een gevolg is van het C-virus, of dat er gewoon aanleg was en ik door mijn gezondere levensstijl, lees meer beweging in het afgelopen jaar, dit zelf naar boven heb gebracht. Waar ik het over heb? Wel naar het schijnt krijgt mijn hart, rikketik zegt de jongste, af en toe te weinig zuurstof. Hierdoor kan een beknellend gevoel op de borst ontstaan, want beschreven kan worden als pijn op de borst. Ik ervoer in de periode nadat ik weer was gaan lopen thuis steeds vaker een drukkend gevoel aan de linkerkant van mijn borst. Af en toe had ik zelfs het idee dat ijn

 Toen ik vanmiddag weer aan de wandel was overkwam mij datgene wat me dan wel vaker overkomt, namelijk dat ik in gedachten verzonken raak. Dan springen mijn gedachten van hot naar her, of ze blijven bij één onderwerp en diepen dat gedurende de wandeltocht helemaal uit. Meestal kom ik dan uitgeputter thuis dan dat ik ben weggegaan. Nu kwam ik dat vandaag ook, maar dat kwam niet alleen van deze uitputtende gedachten, neeh deze keer speelde ook mee dat ik voor het eerst na de Corona besmetting weer eens een rondje van meer dan 5 kilometer had gelopen. Waar mijn gedachten me deze keer mee naar hadden toegenomen? Dat zal ik jullie vertellen. Ik ben al een tijdje bezig met het lezen in "De kinderen van Spiegelgrund" Dit is een roman die beschrijft in fictieve vorm wat er allemaal gebeurd met Adrian Ziegler. Wat er met hem gebeurd als hij in het paviljoen voor 'nutteloze kinderen' terecht komt. Het is een historisch verhaal wat alleen maar in fictieve vorm geschreven kan wor

Hoe begin je een eerste blog in een nieuw jaar? Afgezaagd? Of ga je gewoon schrijven? Ik heb besloten dat ik het maar gewoon afgezaagd doe, door iedereen een gelukkig en fijn 2022 te wensen. Ik hoop dat al onze wensen waarheid mogen worden dit jaar. Zo dat was het begin. Afgezaagd misschien, maar het geeft wel een prettig gevoel. Welkom allemaal in het jaar 2022 waarin ik hoop verder te gaan zoals ik in de afgelopen tijd aldoor heb gedaan. Schrijven over datgene wat me in mijn hoofd bezighoudt, en wat ik daardoor wil delen.  De tweede nacht van dit nieuwe jaar was er direct één die direct in het boek der vergetelheid mag wat mij betreft. Al waren de herinneringen die boven kwamen wel grappig. Bleek ik toch nog meer te weten over vroeger dan ik dacht. Maar dat was ook het enige voordeel. Want zoals jullie vast uit eigen ervaring weten, is er niets vervelender dan niet in slaap kunnen komen. Ook al ben je moe genoeg, maar het lichaam wil niet. Bij mij gaat het dan zo dat direct mijn geda