Mijn columns en gedachten

Ik heb in mijn vorige blog laten weten dat ik niet altijd de meest positieve persoon ben die er op deze aarde rondloopt. Ik heb op die blog best wel veel mooie en hart verwarmende reactie gehad. Dank jullie wel. Dan maakt me blij. Het geeft je de wetenschap dat je toch niet zo alleen bent als dat je je soms kunt voelen.  Vanmorgen was ik al erg vroeg klaar met de eerste werkzaamheden die ik had en ik besloot om even buiten te gaan zitten. Gelukkig had ik wel een vest aan gedaan, want alleen korte mouwen zou iets te optimistisch zijn geweest. Ik ben even gaan zitten op één van de twee stoelen die vlakbij de achterdeur staan. Deze staan gedurende het grootste gedeelte van de morgen in de zon. Als je daar gaat zitten en de wind is er nog niet en de zonnestralen raken je gezicht nadat je bent gaan zitten, dat is zo fijn! En ook deze morgen was het weer zo fijn. Ik heb vervolgens deze keer mijn ogen eens gesloten. Gewoon dicht gedaan zonder bijbedoelingen. Gewoon even genieten van de zon da

Ik heb geen idee hoe het kan maar mijn gesteldheid is net als het weer. Triest, koud en saai. En eerlijk gezegd bevalt me dat absoluut niet. Ik heb het in de afgelopen week nog tegen mijn vrouw gezegd dat ik mij verschrikkelijk negatief voelde en dat ik geen idee had hoe ik het moest omdraaien. Het is alsof alles wat verschrikkelijk leuk is normaal gesproken nu omgeven is door een zwart randje of zo. Ik doe alles op de automatische piloot. Kan nergens van genieten. Je kent het gevoel vast wel. Normaal gesproken duurt dit maar even, maar nu mij blijft het. Het is alsof mijn lichaam heeft gezegd vanaf nu ben je down. Moe en negatief, depressief is misschien wel het juiste woord. Ik voel me ook echt zo, en ik weet niet wat ik er aan moet gaan doen. Want er is iets wat het mij geeft wat ik toch ook wel weer fijn vind. Wat dit dan precies is kan ik niet zeggen. Misschien is het wel dat coconnetje, dat eigen wereldje waarin je je opsluit. Daar waar niemand je kan raken.  Het nadelige van dit