Wat is dat toch met ons mensen dat we zo makkelijk te vergelijken zijn met dingen uit de natuur? Ik ben aan het leiboom snoeien geweest en tijdens dit snoeien moest ik telkens denken aan mijn eigen uitspraak "onkruid roei je niet makkelijk uit" Nu is een leiboom geen onkruid en gaat daar de vergelijking mank, maar ze groeit wel. Je moet elk jaar de boom weer opnieuw snoeien. Elk jaar groeien er weer nieuwe takken op de plaatsen waar je een jaar eerder gesnoeid hebt, en elk jaar knip je ze weer weg om de bomen een zo mooi mogelijk uiterlijk te geven. Elk jaar nadien zie je dat ze weer een beetje mooier geworden zijn, tenminste dat is de bedoeling. Dorre takken knip je er tussen door wel uit en afgebroken takken haal je er ook uit zodat het gewoon mooie bomen blijven. Ze haalt ze er niet uit omdat ze overbodig zijn, je knipt ze omdat je de bomen mooi wilt houden en dat doe je elk jaar weer. Zo is het ook met ons mensen gesteld. Je valt, bent uit beeld, maar kruipt en krabbelt