Zo af en toe overkomt het mij dat ik het helemaal kwijt ben. Dan weet ik het allemaal even helemaal niet meer. Zie ik het allemaal niet meer zitten, en is mijn wereld heel erg klein. Niet groter dan ikzelf namelijk. Dan heb ik geen puf meer, krachten vloeien weg en zijn mijn gedachten heel erg depressief. Ben ik heel ver weg, en als iemand in mijn ogen zou kijken zou deze volgens mij een volledige leegte zien. Ik snap totaal niet waar dit vandaan komt, maar weet wel wat de gevolgen zijn. Slecht slapen, erg chagrijnig en kortaf en totaal niet instaat tot enige empathie. Vaak duurt het niet heel erg lang, maar meestal wel net lang genoeg om iemand op dat moment te kwetsen. Ik kan daar helemaal niets aan doen, maar het voelt heel erg vervelend naderhand. Ik heb er ook geen enkele verklaring voor en weet ook niet wat ik er aan kan doen, of beter hoe ik het kan voorkomen. Vanavond was er ook weer zo'n moment. En ik ben er nog van aan het bijkomen terwijl ik dit blog type. Ik luisterde