Mijn columns en gedachten

Eindejaar, Kerst, Oud en Nieuw, familiebezoeken, terugkijken. Het hoort allemaal bij elkaar geloof ik. Eigenlijk houd ik er helemaal niet zo van. Al dat verplichte, doe mij maar spontane dingen. Zomaar een berichtje krijgen dat het een super jaar was. Spontaan een bezoekje brengen aan mensen die wat voor je hebben betekend in het afgelopen jaar. Bloemetje laten bezorgen omdat je het elk jaar doet. Dat zijn allemaal dingen waar ik van houd. IK heb daar veel meer mee dan het andere. Wat ik dan wel weer heb is dat wanneer oudejaarsdag valt op een vrijdag, dan moet je gewoon even naar kantoor. Gewoon even samen het jaar afsluiten met een borrel. Dan mag het van mij best wel wat drukker zijn.  Maar al dat verplichte andere? Neeh niets voor mij. Ik ben meer van datgene wat ik altijd doe. Eerste kerstdag beginnen met zingen in het dorp, dan ontbijten, kerkdienst en dan is het familietijd. Gewoon heerlijk samen zijn. Kerstmuziek luisteren, spelletje doen. Bij mooi weer wandelingetje maken en g

Weet je mijn leven is wel een beetje te vergelijken met een mobiele telefoon. Althans die conclusie trok ik toen ik vanmorgen in de auto terug naar huis reed. Soms heb je van die momenten dan zie je iets en trek je een vergelijk, en dat deed ik dus vanmorgen ook. Mijn telefoon was bijna leeg en diende aan de oplader gelegd te worden. Nu had ik deze niet meegenomen, want ik was in de terechte veronderstelling dat ik sneller weer thuis zou zijn dan dat de telefoon leeg zou zijn. Maar ik moest een telefoontje doen, en zag de batterij afnemen. En opeens was ik mij er van bewust dat mijn batterij precies net zo werkt. Mijn batterij, lichaam en geest, dient ook regelmatig een keer aan de oplader gelegd te worden. En vergeef het me, maar ik denk die van jullie als lezer ook. Immers wanneer je weken achter elkaar lange dagen o het werk gedraaid hebt, thuis veel dingen moet doen en hebt gedaan. Buitenshuis ook nog veel dingen hebt moeten regelen, dan is het lampje op een gegeven moment ook uit.

Verkiezingen... Jij en ik gaan naar de stembus, in het lokaal of sporthal, gemeentehuis, ouderen centrum, om het mega grote papier met 1 rood gemaakt rondje te laten vallen in een gleuf. De papier valt op de overige papieren die hier al in liggen. En we gaan we terug naar ons eigen leven. Want het enige wat we komen doen is dat vakje kleuren. We hebben geen aandacht voor onze omgeving waar we heen gegaan zijn om te kleuren. We hebben geen idee of het een sporthal is die gaat worden afgebroken. Of het verzorgingstehuis moet sluiten vanwege personeelsgebrek. Nee we denken alleen aan ons zelf. Want wij gaan kleuren, en kleur bekennen. Zijn alleen maar bezig met het feit wie er wel en wie er niet op het pluche mag gaan plaats nemen.  Nu gaan we weer naar huis. Terug naar ons eigen stekkie en laten we ons verder informeren over wat een ander allemaal gestemd heeft. Denken we niet meer aan de mensen die we zagen in het stemlokaal. Hebben we geen enkel oog meer voor de ouderen die ons aanstaa

Wat is dat toch met ouder worden? Ik merk dat er steeds meer dingen uit mijn jeugd naar boven komen en meestal word ik daar erg blij van. Er zijn ook moment dat er iets terugkomt dat ik denk, nou dat was ik liever vergeten. Maar gelukkig zijn die er niet zoveel. Het zijn veelal dingen waarvan ik eigenlijk een klein beetje was vergeten hoe het was. Vandaag waren er ook weer van die momenten. Zoals zo vaak op zondag wordt er nadat we thuis uit de kerk muziek opgezet. Meestal is dit omdat we dan met z'n tweeën in de kamer zitten, maar vandaag was het omdat ik er zin aan had. En dan grijp ik toch terug op de muziek uit mijn jeugd. Dan ga ik toch echt terug naar het massale samen zingen van psalmen oude stijl. Ik ben dan weer een beetje terug in Winsum, terug bij de familie op zondag als we samen zongen. Terug in de Obergumer kerk. Hard zingen samen met meneer Timmerman. Niet schreeuwen, maar gewoon goed je stem gebruiken. Samen boven de gemeente uit. Ik heb er altijd van genoten. Zelfs

Nu het zo grijs en mistroostig is geworden ben ik het zelf opeens ook. Heb moeite om uit mijn bed te komen, het is immers zo donker. De kamer is donker en kil als je 's morgens beneden komt. Mensen die je tegenkomt op straat lopen met het gezicht naar beneden omdat de regen hen anders in het gezicht slaat. Neeh d'r is even niks meer aan. En juist dat slaat terug op mijn gemoed. Daar waar alles helemaal goed leek toen de zon volop scheen, daar lijkt nu alles negatief. Het loopt gewoon niet meer zeg maar. Mijn vorige blogs waren een tweetal gedichten, en ik denk dat ik er nu met dit stukje vooraf nog één aan toevoeg. De herfst, Blaadjes vallen, En de mensen worden vervelend. Ze vinden het niet leuk meer, Er niets aan dat donkere zeggen ze Geef ons maar licht zeggen ze. De herfst, De dieren gaan zoeken, zich voorbereiden op de winter Ze zoeken een voorraad bij elkaar Beukennootjes, kastanjes, eikels Zodat ze straks in het donker er niet meer uit hoeven Zij snappen het wel. De herf

Hij wordt wakker en staat aan Staat op en is reeds weer moe Zijn gedachten laten hem niet los Die komen en die gaan, meestal eindigen ze met: Heb ik het wel goed gedaan? Overdag doet hij zijn werk Maar staat telkens aan Bij alles wat hij doet denkt hij na Als dit, dan dat Komt het wel goed? Zijn gedachten laten hem ook hier niet los. En 's avond bij het thuis op de bank zitten? Dan komt alles van de dag nogmaals langs Dan is er nog steeds geen ontspanning en rust Dan plagen nog zijn gedachten hem. Heb ik dit en dat wel goed gedaan Wat als ik nou... Eindelijk eindelijk is er dan het bed, Maar voor het slapen gaan, Dan nog een keertje komen ze Die gedachten over de dag En meestal, vlak voor dat hij slaapt: Heb ik het wel goed gedaan? Och jij arme denker, Wat ben je mooi, maar zo vermoeid Wat ben je knap, maar zo verwarrend Wat weet je veel, maar waarom doe je niets? Ach denker, soms is het leven zoveel makkelijker als je los kunt laten

 De wandelaar Hij loopt daar Linkerbeen, rechterbeen Daar gaat weer een paar meter heen Alleen maar stap, stap , stap Niemand bij hem in de buurt Alleen de vogels in de lucht Een koe in de wei En een schaap, maar die komt ook niet dichterbij De wandelaar Wind door zijn haren Geluid als van de zee in zijn oren Niets anders dan natuurgeluiden horen Dat werkt voor, de wandelaar De wandelaar Hij gaat maar door Rechterbeen, linkerbeen Waar gaat dat toch telkens heen? Stap, stap, stap Hij is nog steeds alleen Niemand om hem heen Af en toe een groet van nog zo één Een wandelaar Ik stop Maar hij gaat door Wandelend heel zijn wereld door De wandelaar 'k Laat hem nu alleen

Nog 3 dagen werken en een dag op werkbezoek en dan is het zover, vakantie. Geen werk, geen verplichtingen en doen waar je zin aan hebt. Als ik echter denk aan datgene wat hiervoor nog allemaal moet gebeuren, dan word het me bang te moede. Want we hebben nog geen idee wat we allemaal gaan doen. Alleen het feit dat we een camper hebben, en naar Frankrijk gaan ligt vast. Wat we precies na die week daar gaan doen? We hebben nog geen idee. We hebben al wel heel veel besproken, maar nog niets vast gelegd. Nu ben je met een camper wel heerlijk mobiel, maar toch... Een paar dagen een uitval basis hebben om vakantie te vieren is toch ook wel lekker. Dit zwaard van Damocles hangt al weken boven ons hoofd, maar we ondernemen geen van beide echt actie om dit te gaan oplossen. We moeten net als met de kleding en andere dingen er echt even voor gaan zitten. Want nu is het net als met het lied wat vanmiddag in mijn hoofd zat: "Zomaar te gaan met een stok in je hand, zonder te weten wat je zult e

 In mijn gedachten ben ik al heel erg ver met deze blog, maar nu ik er aan wil beginnen heb ik helemaal niets meer in gedachten. Heb ik zoals zo vaak helemaal niets om over te schrijven, en dat terwijl er zoveel om ons heen gebeurd. Iets met plastic en geld, iets met stikstof, boeren, politici en ga zo maar door. Maar dat is niet mijn stiel van van schrijven. Neeh het moet gaan over mijzelf of wat mij bezighoudt. Grrrrrr hier kan ik niet tegen. Dit is net zoiets als het resultaat van het papa helpen met de lekkerij in zijn vogelhok.  Mijn jongste broer heeft een mooi nieuw dak op de volière gelegd. Het oude was af en eerlijk is eerlijk hij heeft dit goed gedaan. Echter blijkt er nu met de regen een beetje lekkerij te zijn bij de toegangsdeur. Hier drupt het hard en als het zo blijft dan gat het ten koste van de deur. Mijn vader belt hem op om te vragen of hij dit wil komen repareren want hij wil zijn deur graag behouden. Broertje komt gaat aan de slag, maar ziet het even niet meer. Nie

Met het gevaar dat het verkeerd uitgelegd gaat worden ben ik deze keer begonnen aan deze blog. Ik heb namelijk het gevoel dat ik aan beland ben op het einde van het perron. De trein is even terug al gestopt. Ben uit gestapt en heb de laatste meters per voet afgelegd. Uiteindelijk ging dit niet zo snel als toen ik in de trein zat, maar ben er wel gekomen. Nu sta ik op het het randje van het perron en staar. Staar in de leegte die ik voor mij zie. Er liggen rails maar er rijden geen treinen. Achter mij is het een drukte van belang, mensen die in en ut de treinen springen die aankomen en vertrekken. Maar ik zie ze niet rijden. Er komt geen trein achterop of voorbij, het is stil voor mij uit. Is dit nu het einde van mijn carrière? Ben ik nu klaar? Is er geen nieuwe uitdaging? Ik heb afgelopen weekend net een droom uitgesproken tegen de jongste, en nu zie ik mijzelf hier staan. Beetje dubbelop. Ik hoor geweldige muziek voorbijkomen op GNR en op SevenFM, maar het heeft deze keren geen invloe

Ik reis de laatste weken regelmatig een keer met de trein. Niet echt mijn ding, maar soms is het niet anders. Je moet er wat voor over hebben om te krijgen wat je graag wilt. Maar dat terzijde, want die trein reizen zijn best wel apart. Mijn eerste reis in deze periode was niet zo spannend, gebeurde bijna niets. Zal waarschijnlijk te maken hebben gehad met het tijdstip en ook de dag waarop ik reisde. Echter op de weg terug werd het wel interessant. Naast mij in de bank kwam een medewerker van NS zitten die mij zag scannen wat er om mij heen gebeurde, en dat leverde een mooi gesprek op. Zijn collega deed zijn werk en we waren zo maar op Utrecht Centraal. Vanwege materiaal problemen was onze trein kleiner dan normaal en dat hebben wij geweten tot aan Zwolle. Heel erg vol, gezellige mensen en een gefrustreerde medewerker van NS die moest constateren dat hij niet meer op zijn geliefde plekje in de eerste klas kon zitten. Moet je niet hardop zeggen, want dan kan ik het niet laten om een opm

 Ik heb altijd gedacht dat ik een heel speciaal plekje had bij sommige mensen. Naast dan natuurlijk mijn ouders en vrouw en kinderen. Maar ik kom er hoe langer hoe meer achter dat ik dat plekje helemaal niet heb. Ze zijn wel lief hoor, je denken allemaal mee als je het nodig hebt, maar zodra je uit het zicht bent besta je niet meer. En juist daar denk ik, juist dan moet je iemand koesteren. Ook al zie je de persoon niet, denk eens aan hem of haar. Is het langere tijd stil? Misschien moet je dan even contact zoeken. Niet direct klaar staan met van alles, maar gewoon even laten weten dat je er bent. Meer is niet nodig Al mijmerend over dit onderwerp zit ik buiten in de zon en geniet ik van de vogels die ik hoor en zie. Erger ik mij kapot aan de Franse veldwesp die alweer in grote getale aanwezig is, en denk ik aan degenen waar ik de laatste tijd weinig contact mee heb gehad. Zou het goed met ze gaan? Misschien even bellen als ik de ruimte hiervoor kan vinden. Ik weet het, het klinkt als

Ik heb een groot geheim, en daar loop ik mee rond en dat vreet aan mij. Dit grote geheim zorgt voor onrust in mijn lijf en hoofd. Ik word er ongelukkig door, en ongedurig door. En ik heb geen idee hoe ik dit ga veranderen, want ik durf het geheim niet openbaar te maken. Waarom niet? Uit de vrees voor reacties en alles wat daaruit voort komt. Dit zou zo maar het begin kunnen zijn van een brief  van iemand die met zijn geaardheid worstelt. Want nog steeds erkent niet iedereen het feit dat niet alle mensen gelijk zijn. Het zou ook het begin van een bericht kunnen zijn van iemand die niet langer meer op de goede stoel zit. Die hoognodig van functie moet veranderen, maar niet durft omdat hij het huidige salaris nodig heeft voor zijn vaste lasten. Het zou ook het begin kunnen zijn van een tip dat er binnen een bedrijf, school, kerk een misstand is die openbaar gemaakt moet worden. En nu is het een opening van een blog van iemand die schrijft omdat hij dit in gedachten heeft. En ook ik weet n

 Wat is dat toch met vragen om geld. Men blijft overal maar vragen om geld terwijl het overal zo slecht gaat. Niemand heeft geld genoeg voor energie, of boodschappen. Alles wordt te duur of is duur geworden. Niets betaalbaar meer, maar toch blijven we anderen vragen om geld. Waarom? Is alles dan toch niet zo slecht en duur als dat we het doen voorkomen? Of is het omdat we het niet zo slecht hebben als dat we zeggen? En dat er mensen zijn die het echt niet meer kunnen betalen? Of die echt niets meer hebben? Of is het uit medelijden? Of wegkijken? Zeg het maar. Ik erger me er dood aan. Vanuit mijn opvoeding en mijn eigen overtuiging ben ik van mening dat je goed moet doen, daar waar het kan en je er zelf niet onder lijdt. Als jij over hebt, en een ander te kort. En je kunt geven? Geef dan. Kun je niets geven omdat je anders zelf te kort hebt? Geef dan deze keer niets, maar kijk of je een volgende keer wel kunt geven. Heb jij kennis in huis die een ander vooruit helpt, en kun je het delen

Ik las vanmorgen in de krant dat Liane den Haan van voorheen 50+ van mening was dat het UMCG helemaal niet in beeld zou hoeven zijn voor de kinderhart chirurgie. De reden? Groningen is een krimpregio, het is nu eenmaal zo dat er meer mensen in de randstad wonen. Mijn gedachten nadat ik dit had gelezen, laten zich bijna raden denk ik.  Het wordt tijd dat dit soort mensen het besef gaan krijgen dat zij al jaren worden verwarmt door het gas wat uit de door hen benoemde krimpregio komt. Dat zij dus zichzelf geen vertegenwoordiger noemen van de Nederlanders die die in Groningen wonen. Want immers het is een krimpregio. Deze dame is een stereotype mens die denkt dat buiten Utrecht en Almere geen Nederland meer is. Dat Nederland bestaat uit Noord- en Zuid Holland. Met andere woorden, Nederland is weer Holland van de 17e eeuw. Overigens begon eind 17e eeuw de ommekeer in Groningen. Het was Groningen wat zich in 1672 niet overgaf aan "Bommen Berend". En zich ook niet verschool achter

Is Frans, hetgeen letterlijk betekend 'weggaan dat is een beetje sterven' Ook heeft het de betekenis: 'het is héél moeilijk om afscheid te nemen' Het is een citaat van de Franse dichter Edmont Haraucourt (1857-1941), het is de eerste regel van het gedicht Rondel de l'Adieu (1891). Voluit luidt de eerste strofe: "Partir c'est mourir un peu, C'est mourir à ce que l'on aime: On laisse un peu de soi-même En toute heure et dans tout lieu. Wat letterlijk betekend 'Weggaan is een beetje sterven, Dat is sterven aan wat men liefheeft. Men verliest een beetje van zichzelf in ieder uur en op elke plek'. Zo voelt het voor velen van ons inderdaad als we afscheid moeten nemen van een geliefde. Maar velen van ons voelen dit ook als een dierbare collega besluit om iets anders te gaan doen. Niet langer in de buurt is en soms is de afstand klein, maar toch zal het verwateren. Daarmee sterft de binding en sterft er een klein beetje van jezelf. Niet elk afschei