Mijn columns en gedachten

Naar mate ik ouder word, komt ook het besef dat ik dingen anders doen dan anderen. Anders dan de jeugd, zeg maar gewoon. Nu is de definitie jeugd ook nog weer betrekkelijk, want jeugd heb ik thuis en op het werk spreken we liever over de jonkies. Soms spreken we zelfs over de nieuwe generatie, en als we dat doen voel ik me echt oud. Terwijl ik helemaal nog niet oud ben... Ik ben nog maar een broekie, kom nog maar net kijken. Maar omdat je al zulke "oude" kinderen hebt, zolang bij één en dezelfde werkgever werkt, ben je gauw oud. En juist daar loop ik nu tegen aan. Ik spreek al over vroeger, terwijl ik nog maar net kom kijken. Ik spreek over de werkethos van de jonkies, van de jeugd. Ik erger me aan de werktijden van "die" jeugd. Man man ik hoor mezelf soms praten. Echt dan voel ik me echt wel oud, maar ik ben het echt niet. Ik kom daar ook altijd pijnlijk achter als collega's gaan praten over de periode dat ze nog moeten, o nee mogen, werken. Ik hoef nog maar e

Een meisje van amper 12 jaar Schrijft gedichten o zo waar, Schrijft verhalen uit haar eigen geest Verhalen die iedereen later heel graag leest Dit meisje van amper 12 jaar, Met haar lange blonde steile haar Heeft veel meer dan wij dachten De macht over haar gedachten Zij kan schrijven over iedereen Gedichten maken voor jou en mij Is in al deze dingen nooit gemeen Een klein meisje van amper 12 kaar is zij De jongste in onze rij, Maakt met dit soort dingen ons heel vaak blij Doet ons andere dingen vergeten En laat ons kinderen van haar Vader heten Meisje van amper 12 jaar oud Weet dat je vader van je houdt Weet dat je moeder er altijd voor je zal zijn In zorgen, verdriet en ja ook in pijn Ach klein  meisje ik hoop, dat je ons nooit vergeet Dat je je altijd ons kleine meisje weet Dat je zult blijven doen wat je doet Wat daarin ben je heel erg goed Je kunt met je dichten, Vrede, liefde en vertrouwen stichten, Jij kunt met je verhalen Andere mensen laten str