Nu het zo grijs en mistroostig is geworden ben ik het zelf opeens ook. Heb moeite om uit mijn bed te komen, het is immers zo donker. De kamer is donker en kil als je 's morgens beneden komt. Mensen die je tegenkomt op straat lopen met het gezicht naar beneden omdat de regen hen anders in het gezicht slaat. Neeh d'r is even niks meer aan. En juist dat slaat terug op mijn gemoed. Daar waar alles helemaal goed leek toen de zon volop scheen, daar lijkt nu alles negatief. Het loopt gewoon niet meer zeg maar. Mijn vorige blogs waren een tweetal gedichten, en ik denk dat ik er nu met dit stukje vooraf nog één aan toevoeg. De herfst, Blaadjes vallen, En de mensen worden vervelend. Ze vinden het niet leuk meer, Er niets aan dat donkere zeggen ze Geef ons maar licht zeggen ze. De herfst, De dieren gaan zoeken, zich voorbereiden op de winter Ze zoeken een voorraad bij elkaar Beukennootjes, kastanjes, eikels Zodat ze straks in het donker er niet meer uit hoeven Zij snappen het wel. De herf