Ergens in de afgelopen jaren heb ik geschreven over de eenzame wandelaar, en ook over hoe sterk deze als fietser zou zijn. Welnu ik bedacht toen uiteindelijk dat je net zo sterk bent als je laatste voetstap of pedaalslag. Vandaag voeg ik daaraan toe, net zo sterk als de laatste glimlach die je kreeg. Want door de glimlach werd ik weer vrolijk en was ik niet meer zo down. Was ik weer mijzelf en niet één of andere gemaakte, aanwezige eenzaat in een gezelschap. Nu weten de meeste van jullie ondertussen dat ik niet altijd even vrolijk ben. Dat ik niet altijd de gezelligste ben, en dat ik regelmatig een negatieve invloed ondervindt. Dit is iets waar ik mee moet leren leven, en vaak gaat dat ook best wel goed. Echter vandaag was dit best wel moeilijk. Had ik weer van die momenten dat ik het allemaal niet zo fijn meer vond. Dat mijn omgeving niet geaccepteerd werd en dat alles stom, dom en minderwaardig was. Ondanks deze negatieve invloeden ben ik er aan het einde van de middag toch maar eve