Mijn columns en gedachten

 Als je jezelf de druk oplegt om per maand minimaal twee blogs te schrijven, en dan over je eigen wel en wee kom je wel eens in de knoei. Helemaal als het schrijven normaal gebeurd als je een ingeving hebt, of wanneer iets je stoort of heel erg bezighoudt. En laat dat laatste nu net het geval niet zijn en die ingeving? Nou neeh, ik ben blanco geloof ik. Nu heb ik dat wel vaker gehad en dan rolde er als nog een blog uit nadat ik begon met typen, maar nu heb ik echt geen onderwerp. In huis is het weer normaal, want iedereen is weg. Ze zijn naar school, genieten nog van de vakantie, of zijn aan het werk. Dus ik kan ook gewoon bezig zijn met het werk. Weer heerlijk alleen, luisteren naar m'n eigen muziek en lange gesprekken per Whatsapp call doen met m'n vriendin en collega. Maar hoe graag we dat laatste ook doen, er begint iets in te sluipen van nog steeds? Kunnen we nu nog niet  naar kantoor? Kunnen we nu nog niet even weer fysiek elkaar zien? Ook hierin sluipt dus de frustratie

Ik kwam vandaag bijgevoegd statement tegen van een Amerikaanse basketballer welke geen t-shirt droeg met black lives matter en die gewoon bleef staan terwijl alles en iedereen om hem heen knielde. "For me Black lives are supported through the gospel. All lives are supported through the gospel," he said. "We all have things that we do wrong and sometimes it gets to a place that we're pointing fingers at who's wrong is worst. Or who's wrong is seen, so I feel like the Bible tells us that we all fall short of God's glory. That will help bring us closer together and get past skin color. And get past anything that's on the surface and doesn't really get into the hearts or men and women." Ik kan niet anders dan respect hebben voor dit statement, en eerlijk gezegd sta ik er volledig achter. Hij slaat als iemand die in God gelooft de spijker op zijn kop. Dus wat mij betreft leer van deze sporter en stop met de discussie en ga als christen verder met