Mijn columns en gedachten

Ik denk dat ik niet de enige ben die deze crisis meer dan zat is. Maar mijn reden om hem zat te zat is wel een andere dan dat de meeste zullen hebben. Ik ben haar zat omdat ze ervoor zorgt dat er alleen maar negatieven berichten over komen. Vandaag zoveel doden te betreuren, zoveel mensen besmet en zoveel mensen op de IC. Tevens beginnen de berichten van verschillende hoesters en spuwers door te sijpelen, en begint de jeugd in de verschillende landen zich uit verveling ook te roeren. Allemaal negatieve berichten. Nooit, okay bijna nooit hoor je, vandaag zijn er zoveel mensen van de IC afgegaan, zijn er zoveel mensen ontslagen uit het ziekenhuis en zoveel mensen genezen verklaard van Covid-19. Ja af en toe mag je horen dat een hoogwaardigheidsbekleder het op het nippertje overleeft heeft, dat een grote Amerikaanse ster het overleeft heeft. Of dichterbij huis, dat een komiek op de weg terug is na ernstig ziek te zijn geweest. Natuurlijk het zijn mooie berichten, maar het zijn niet de p

Weer een week van afzondering van klasgenoten, collega's, vrienden en vage kennissen. Weer een met alleen maar ouders, kinderen, broer en zussen. Weer een week met strijd om het huiswerk maken en wanneer. Weer een week met strijd om de hoeveelheid tijd op de telefoon. Weer een week voorbij dat ik denk, eigenlijk hebben we het zo slecht nog niet. Maar ook een week dat ik denk hoelang nog? Want het weer wordt steeds mooier, de zon steeds warmer en de neiging om grote tochten te gaan rijden wordt al sterker. Ik wil eruit. De drie schermen voor mijn neus komen me eigenlijk nu de neus uit. En het grote besef daarvan kwam gisteravond. Nadat we waren uitgegeten en ik buitenshuis alles had opgeruimd zat ik nog even met mijn jongste dochter op de bank achter het huis. Genietend van de laatste zonnestralen, en het viel me op hoe opvallend stil het was. Het enige geluid afkomstig van vogels. Dit was zulk een aparte gewaarwording op een doordeweekse avond, dat het me eigenlijk bang te moede

Ik wilde een heel verhaal schrijven. Ik wilde schrijven over koorts, hoesten en de combinatie hiervan, maar ik kan het niet. Ik erger me verschrikkelijk aan mensen die blijven denken dat regels niet voor hen gelden, en dat ze gewoon door kunnen gaan met wat ze altijd deden. En omdat dit zo erg is heb ik besloten om een tekst van Maaike Ouboter te plaatsen. Ik hoop dat je helpt in deze periode en dat het je een beetje afleid van de frustratie zoals deze er nu vast is. Je kust me, je sust me, omhelst me, gerust me Je vangt me Verlangt me Oneindig ontbangt me Je roept me Je hoort me Je redt en verstoort me Gelooft me Berooft me Verstikt en verdooft me Je ademt en leeft me Siddert en beeft me Vertrouwt me Beschouwt me als mens En weerhoudt me Van bozige dromen Die op komen dagen De eenzame vragen van eindig geluk Met je krullen Als nacht Hoe je praat, hoe je lacht Hoe je stem zo dichtbij als een engel verzacht In mijn dromen doorstromen, Oneindige leegtes Je rem