Mijn columns en gedachten

Toen ik vanmorgen wakker werd had ik niet het idee dat ik vanmorgen zo koud zou worden. Het was echt geweldig hoor op de fiets. Maar mijn voeten? Och ik zou bijna zeggen dat ze bevroren waren, maar dat waren ze niet, wel zo koud overigens. NU moet ik eerlijk zeggen dat ik het heel rijk vind in de huidige tijd om samen met mijn vrouw op te fietsen, en afscheid te nemen bij haar werk en dan met een grote boog terug naar huis. Als je "gewoon" aan het werk bent een korter rondje, maar als je vrij bent zoals nu, een iets groter rondje. Je ziet de mooiste dingen. Een stad die ontwaakt, de natuur die al vanaf het moment dat we van huis gaan ontwaakt, de forens die ondanks het feit dat we thuis werken massaal in de auto naar werk gaat. Die overige fietser die zich een weg banen langs de paden en door de opkomende mist. Ik ga het ritje wat ik vanmorgen reed, na uploaden sunrise, moon set noemen. Ik heb het nog niet vaak zo mooi en zo bewust meegemaakt. De herinnering zit in mijn hoofd

 Toen ik eens aan het wandelen was En uitkeek over het immer groene gras Zag ik je in de verte staan Grijs blinkend als de volle maan Ach apart gebouw Nooit gedacht dat ik dit zeggen zou Hoe mis ik jou Ik mis je grijze, nietszeggende muren De wind die zich door jou laat sturen De trappen die eindeloos duren De lift naar de buren Nooit gedacht dat ik dit zeggen zou Ach apart gebouw Hoe mis ik jou Hoe zeer ik je ook mis Nu mag ik het met bruine takken en groene blaadjes doen Met vogels die laten zien dat er leven is Met kinderen die boven naar school toe gaan  Dus het gemis wordt wel gecompenseerd  Maar het is niet het rumoer op je zalen Niet de telefoons die overgaan  Niet de zalen waar lege kopjes blijven staan  Ach apart gebouw  Hoe mis ik jou  Misschien kom ik nog eens terug Misschien later, misschien heel vlug  Ach apart gebouw  Kon ik maar even kijken hoe het gaat met jou