Mijn columns en gedachten

De elfde van de elfde Ze werd bijna een anagram van de liefde Het werd de dag dat de oorlog stopte Dat de bellen weer klonken En de mensen op straat zongen Na vier lange jaren van ellende Was daar eindelijk weer de stilte van vrede In die jaren, Wilde er niets meer groeien Niets meer bloeien op het veld Moesten gaten worden gevuld Graven werden gegraven en velden opengesteld Mannen, jongens nog, kwamen niet meer thuis Families werden verscheurd uiteen gerukt Nu jaren later is er niemand meer, Niemand die meer kan vertellen Maar wel zijn er de brieven en de kaarten De beelden van toen Ze maken immer nog indruk Ze vertellen ons nog altijd het verhaal Laten we niet vergeten Laten we blijven herinneren Sta eens stil bij de vrede van nu En denk dan aan de levens van toen En sta dan ook eens stil bij de levens van nu Die worden gegeven opdat wij in vrede leven Laat ons niet vergeten Mens te willen heten Die vergeven en liefde g

Ik vraag me de laatste tijd veel vaker af wie ik ben, en wat ik allemaal kan en wil doen. Waarom? Geen idee, zal ook wel weer met ouder worden te maken hebben. Wat ik me allemaal afvraag is bijvoorbeeld of ik nog langer bij mijn huidige baas moet blijven werken, of ik op moet houden met  het schrijven van blogs en me alleen maar moet gaan toeleggen op het schrijven van gedichten. Of ik nog misschien voor mijzelf moet gaan beginnen. Of ik... Nou vul maar in. Het is niet erg om te dromen, maar je moet op een gegeven moment keuzes gaan maken. Want anders kom je niet verder. Ik sta op deze twee, drie, viersprong. Ik moet gaan bepalen wat ik wil. Nu is het helemaal niet zo dat ik perse weg moet bij mijn huidige werkgever, de overheid. Nee helemaal niet zelfs. Eigenlijk wil ik daar ook niet weg, want ik heb een veel te mooie baan. Maar dat heb ik jullie al eens verteld. Het is gewoon dat ik kansen moet gaan benutten, en me niet telkens moet gaan verschuilen achter het feit dat ik al zulk l