Mijn columns en gedachten

Geachte mevrouw de voorzitter, er moet me als rechtschapen burger iets van het hart. Het kan namelijk niet zo zijn dat wij als rechtschapen burger telkens weer zitten te kijken en te luisteren naar duur betaalde Kamerleden die maar te pas en te onpas mogen roepen wat ze willen, er daar vervolgens geen straf voor krijgen. Wij krijgen minimaal een belediging van een ambtenaar in functie als bon, terwijl er bij u in de Kamer voorzitter, dingen gezegd worden waarvoor wij burgers ons zeer diep schamen. Tevens schamen wij ons als rechtschapen burgers voor de manier van omgaan met elkaar bij u in de Kamer. Is het dan mevrouw de voorzitter, helemaal niet mogelijk dat u zich laat voorstaan op uw recht als voorzitter? Kunt u dan helemaal niets doen aan deze manier van omgaan met elkaar? Het kan toch niet zo zijn dat er in uw Kamer dingen gebeuren die in het dagelijks leven niet kunnen? Of is uw Kamer een afspiegeling geworden van de huidige maatschappij? Zijn er daarom zoveel partijen? Mevrouw d

Het is een goede gewoonte om van alles aan je ouders, of anderen in je omgeving te vragen. En dat doen we allemaal dan ook met enige regelmaat, behalve degene natuurlijk die het niet doen. Het niet doen omdat ze denken alles zelf wel te kunnen enzo... Neeh geef mij dan maar gewoon degene die alles vraagt. Ook al is het soms verschrikkelijk, is het vervelend en vermoeiend. Want dan weet je tenminste zeker dat ze iets doen wat in overleg gebeurd is. Dus dat vragen is gewoon een goed idee. Dat je tijdens dit vragen soms ook wel eens een antwoord krijgt wat je niet bevalt, dat is best wel moeilijk. Dat is iets wat met name jonge kinderen en pubers tot ergernissen brengt. Want dat gegeven antwoord dat wil je namelijk in die leeftijd helemaal niet horen. Dat antwoord dat bestaat gewoon niet, dat wil men dan gewoon weg niet horen. Gemakshalve gaat men voorbij aan het feit dat ze zelf op de leeftijd van ongeveer 2 jaar dit antwoord telkens gaf aan een vragensteller. Maar goed ook op latere lee

Er is zoiets als een onbestemd voorgevoel. Dat is zoiets raars en nog veel erger vind ik het als het uitkomt. Dan kan ik er helemaal niets mee en dan weet ik ook helemaal niet hoe ik er mee moet omgaan. Dan word ik heel erg onrustig, op het benauwde af soms, en dan ga ik allerlei dingen doen om maar bezig te zijn. Heel raar is dat. Een totaal niet fijn gevoel als zo'n onbestemd voorgevoel uitkomt. Ik denk eigenlijk dat het komt omdat het een negatief iets is wat uitkomt en daar kan ik gewoon niet goed genoeg mee. Dat roept iets op wat weerstand aan boord, dus gauw maar weer vergeten en verder gaan. In het afgelopen weekend las ik een boek uit over Jan van Leiden, de zelf benoemde koning van de Wederdopers. Deze Jan is de oorsprong zegt men van de uitspraak: "Je ergens met een Jantje van Leiden van afmaken" Of te wel, je ergens gemakkelijk van af maken. Al lezend in dit boek, kwam ik er achter dat deze Jan eigenlijk helemaal niet de oorsprong van dit gezegde zou moeten zij