Mijn columns en gedachten

Soms is het leven raar Nee, zeg maar gewoon het is zwaar Soms dan weet je het niet meer Dan doet het leven je gewoon zeer Soms kom je op een punt... Mijn leven is totaal ontwricht Vandaag las ik dit nieuwsbericht Het leven gaat gewoon door Een auto in de sloot Een mens gaat dood Groningen in de mist Heb ik nog iets nieuws gemist? Mijn leven is totaal ontwricht Vandaag las ik dit nieuwsbericht Het leven gaat gewoon door Gelukkig Nieuwjaar Vindt u het erg als ik me daar niet blind op staar Want niet iedereen beleeft het zo Zeker niet de inzittenden van die ene auto Mijn leven is totaal ontwricht Vandaag las ik dit nieuwsbericht Het leven gaat gewoon door Nu zit ik hier Op is het flesje bier Het vuurwerk klinkt Knallen overal Maar nergens een mooie lichtstraal Alleen in de stoel Is mijn dierbare gevoel Dat ik het niet alleen hoef doen Mijn leven is totaal ontwricht Vandaag las ik dit nieuwsbericht Het leven gaat gewoon door Nu dringt het tot mij door Het had ook heel anders kunnen zijn Tr

Zo aan het einde van het jaar, vlak voor de kerstdagen begint er ook bij mij iets van bezinning te komen. Nadenken over het afgelopen jaar. Nadenken of ik alles wat we in het afgelopen jaar gedaan hebben, en hebben meegemaakt nog weet. En eerlijk gezegd, ik ben voor mijn gevoel een heleboel kwijt. We hebben zoveel individuele dingen gedaan, dat het ook bijna onmogelijk is om alles nog te weten. We hebben zoveel dingen meegemaakt dat ik niet meer weet wat echt is en wat niet. Dus ik houd me maar vast aan alle dingen die ik nog wel weet. Die geweldige vakantie in Lissabon, die lange fietstocht alleen, het uit eten. Het spontaan naar Lauwersoog gaan omdat we geen zin aan koken hadden. Een kleine greep uit alle mooie dingen. En eerlijk is eerlijk, ik word er heel blij van. Ik geniet direct weer na nu ik deze dingen heb genoemd. En dan heb ik nog niet eens genoemd dat ik dit jaar voor het eerst door de 5000 kilometer op de fiets ben gegaan. Alles met elkaar is het een gewoon een top jaar ge

Ik kan over heel veel dingen van alles schrijven. Maar ik denk dat de meeste lezers van mijn blog bij de meeste dingen zullen afhaken. Meestal schrijf ik over de dingen die mij bezighouden, of over dingen die actueel spelen. Maar daar heb ik nu even geen zin in. Ik merk namelijk aan mijzelf dat het tijd wordt dat mensen mij gaan zien zoals ik echt ben. Niet verscholen achter allerlei excuses, of achter allerlei gezichten. Neeh het is tijd voor de echte Johan. Of dit nu wijs is of niet, het is zoals ik het wil. Dan maar minder geliefd of herkenbaar, dan maar niet begrepen, doet me niets meer. Ik wil zijn wie ben, wat ik ben en hoe ik ben. Dus op naar de verandering voor mensen. Best wel spannend, maar ik heb er wel zin in. Het gaat denk ik ook wel een zware dobber worden, want ik zal mezelf in moeten houden. Zal me soms moeten laten gaan omdat ik zo ben. Maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat het aan het einde van de rit alleen maar beter geworden zal zijn. Immers ben ik nu

De aandrang om iets te schrijven is er wel, dit vanwege het tijdsbestek waar binnen ik iets wil schrijven, maar een onderwerp heeft zich nog niet aangediend. Want ik wil absoluut me niet gaan mengen in de discussie over donkere en blanke mensen die een rol spelen. Ik wil me absoluut niet gaan mengen in de discussie of er nu wel of niet iets moet gebeuren m.b.t. stikstof. Is het er überhaupt? En ik wil me zeker niet gaan mengen over die andere discussie, die over die zwarte grond die niet goed genoeg meer zou zijn. Nee ik wil iets schrijven over andere dingen. Maar wat? Zou het kunnen hebben over het feit dat je zo erg moet wennen als je kind weer thuis komt wonen nadat het de deur is gegaan. Ik zou iets kunnen schrijven over de dingen waar je tegen aan loopt als je een beperking in je hersenen hebt die niet voor iedereen zichtbaar is. Maar ik zou het ook kunnen hebben over het telkens opnieuw moeten beginnen terwijl je denkt dat je al zo ver bent gekomen. Allemaal onderwerpen die mij

Wat is dat toch elke keer nadat de klok verzet is geworden? Ik word er knettergek van. De dag na het verzetten, nergens last van. De dag(en) daarna? Man ik ben niet te genieten. Mijn lijf wil niet, mijn gedachten willen niet. Er komt gewoon helemaal niets uit mijn handen. Ik ben er zo klaar mee. Maar of dan het afschaffen zoals gaat gebeuren de oplossing is? Geen idee. Heb geen idee hoe mijn lijf dan gaat reageren. We gaan het allemaal meemaken. Wat ik wel heel frappant vind is dat de natuur ook direct reageert, tenminste dat is voor mijn gevoel. De klok gaat terug en de natuur denkt, ik ook. Direct de temperatuur naar beneden. De wind erbij, waterig zonnetje. We gaan naar de winter. De blaadjes gaan nog harder vallen, en de dagen worden weer korter voorzien van licht. We kruipen heerlijk op de bank, genieten van de warmte van onze huizen. Zijn direct ook minder snel uit bed te branden. Want daar is het warm immers, en buiten het bed is het koud. Buiten waait vanaf nu alleen nog ma

Zie je?

Toen ik het moeilijk had, Toen ik het even niet meer zag zitten Was je daar met een arm en schouder Was je daar met je liefde en de juiste woorden Toen ik dacht er weer te zijn Wees je mij liefdevol op de resterende pijn Gaf je mij de kracht om op te staan Gaf je mij de hand om door te gaan Dat is liefde Dat is vriendschap Nu ben ik er bijna Maar nog sta je aan mijn zijde Je laat me niet vallen Je laat me niet alleen staan Je neemt me weer bij de hand Wijst me op mijn eigen verstand Je wijst me op de dingen die kracht geven Dat doet me hopen en weer leven Dat is liefde Dat is vriendschap Bedankt voor je arm Bedankt voor je knuffel Bedankt voor je woorden Bedankt voor wie je voor me bent Bedankt voor de liefde die je hebt gegeven

Ik heb volgens mij in een verleden al wel eens eerder aangegeven dat vreugde en verdriet gescheiden worden door een gevoel van down zijn. Je kunt wel genieten van mooie dingen, maar niet te lang. Je gevoel wordt extra versterkt door verdriet, waardoor het gevoel van het leegheid, het down zijn nog erger wordt. Het is zo'n verschrikkelijk vervelend dom en naar gevoel dat ik er niet te lang in wil zitten. Maar ik zit er wel in... En ik heb dit keer even geen idee hoe ik er uit moet gaan komen. Het is erg vervelend om dit van mijzelf te moeten zeggen maar het is gewoon een feit. De puf en de rek is er uit. Het wil niet meer. Het gevoel is weg. Alles gaat plichtmatig, en het meeste is niet goed. Het liefste kruip ik weg in een hoekje en wordt vervolgens door niemand gestoord en door iedereen vergeten. Geen gezeur of gezemel aan m'n kop en heerlijk op mezelf. Alleen met m'n gedachten en zelf beklag. Ik snap dat sommigen bovenstaande niet zullen begrijpen, anderen begrijpen het

Ik zie dat de mensheid steeds verder afdwaalt naar een ego centrische maatschappij. Naar een wereld waarin IK voorop staat en de rest niet meer telt. En iedereen die daar moeite mee heeft is raar en snapt het niet. Ik kan daar helemaal niet bij, en snap dit ook helemaal niet. Was het begin van een column die ik niet wil afmaken. Misschien omdat het te dichtbij komt, misschien omdat het onbegrip gaat opwekken. Nee ik ga hier onder verder met een aantal regels; Als ik jou zie, Zie jij mij dan ook? ALs jij mijn pijn ziet, Vraag je er dan ook naar? Of ben ik niet beeld? Zie je mij niet staan zoals ik jou? Laat je me liever lijden? Dan te vragen of je kunt helpen? Moeilijk hoeft het niet te zijn, Heb ook niet gezegd dat het makkelijk is Maar als je het niet probeert, zul je het niet weten Zul je nooit het antwoord krijgen op wat als...! Misschien moet je proberen te kijken Misschien moet je proberen te durven Misschien moet je proberen jezelf te zijn Misschien moet je

Als je denk dat je alles weet Maar je vergeet hoe je heet Als je denkt dat je alles kunt Maar je alles aan een ander gunt Dan heb je een probleem in je hoofd Kun je niet meer doen wat je beloofd Soms ga je terug naar lang vervlogen tijden Met je met jezelf aan het strijden Want je raakt uit de tijd Je verliest je eigen strijd Je kent vandaag niet meer Je merkt; Ik vergeet steeds weer Komt er dan nog morgen? Komen er dan nog dagen zonder zorgen? Morgen zal dan komen Maar heeft m'n vriendje weggenomen Heeft me nog verder alleen gelaten Nog meer grote, diepe gaten Gelukkig sta je niet alleen Maar is je familie om je heen Liefde en vriendschap zullen je steunen Daar mag je dan op leunen Zij zullen je niet laten staan En de rest van je leven met je gaan Zo komt het aan het einde van het leven Terug wat je altijd zelf hebt gegeven Wees liefdevol en aardig voor elkaar Dan staat iedereen altijd voor je klaar Ook al verneem je

Zomer Zomerzon Zonnewarmte Warmtebron Bronwater Waterijs Ijsvrij Vrij

Frustratie Een woordje van 10 letters 8 verschillende, 2 gelijke Maar iedereen gaat er anders mee om Ik ben niet te genieten Moet niemand om me heen Ben dan het liefst helemaal alleen Die 10 letters oh ik moet ze niet Een ander wordt erg druk Of boos en maakt dingen stuk Dat doet dat woord ook met mensen Die 10 letters oh ik moet ze niet Maar soms, heel soms Dan doe ik ook iets heel erg doms Dan gebruik ik deze letters Dan zorg ik voor de frustratie Maar oh oh oh deze 10 letters Deze 8 verschillende, en 2 gelijke Ze maken dingen stuk, die anders heel gebleven zouden zijn. En juist dat vind ik niet fijn. Dus probeer het te voorkomen Door eerder af te romen Door je eerder uit te spreken Zodat we allemaal minder dingen breken Dan komt dit woordje minder voor Gaat iedereen na een mindere periode door En zien we de meeste frustratie Veranderen in waarschijnlijk acceptatie 

Toen vanavond terug reed naar huis, bedacht ik mij in de auto dat er altijd wel gesproken wordt over opgroeiende kinderen, maar nooit over opgroeiende ouders. Waarom is dat eigenlijk? Ik bedoel wij als ouders groeien net zo hard met ons oudste kind mee op, als dat deze zelf doet. Wij maken ook alles mee. Maar wij mogen niet raar doen zoals ons opgroeiend kind. Wij mogen niet onze kont in de krib gooien als we het even niet meer zien zitten. Moet ik nog doorgaan? Dacht het niet. Want o wee als wij als ouder dat doen. Dan zijn we vervelend. Niet meegaand. Snappen wij ons kind niet. Begrijpen wij helemaal niet hoe het tegenwoordig werkt. Want ja vroeger, vroeger was alles beter. Tuurlijk... Wij zeiden precies hetzelfde, lief kind. Eigenlijk zouden onze kinderen ons beter moeten leren verstaan. Zouden net als wij moeten leren begrijpen dat wij wij het net zo moeilijk hebben als dat zij het hebben. Zouden moeten begrijpen dat het voor ons ook best wel moeilijk is dat ze na 4 jaar opeens n

Ik zag zojuist in het overzicht van alle geschreven blogs dat ik voor het eerst in een heel erg lange tijd niet twee blogs in de maand geschreven heb. Ik heb dus in de vorige maand of te weinig meegemaakt. Of er was gewoon te weinig om over te schrijven. Geen inspiratie dus. Of zou ik er klaar mee zijn? Neeh ik denk dat het dat laatste niet is. Ik denk dat ik teveel met mezelf bezig ben geweest. Teveel en te lang op het randje heb gelopen, zonder dat ik het altijd door heb gehad. We beginnen dus deze maand maar opnieuw met een nieuwe reeks van minimaal 2 per maand. Wie weet loopt het nu wel allemaal gewoon door tot in lengte van dagen. Of niet?! Weet u geachte lezer, het is maar net of je het überhaupt wel wilt. Ik heb altijd gezegd dat het geen verplichting moest worden, want dan stop ik ermee. Gelukkig is dat nog niet het geval want dan had ik een probleem. Waar moet ik dan mijn ei kwijt? Hoe breng ik dan over dat ik soms heel goed en soms wat minder goed in mijn vel zit? Want dat

Toen ik mijn afscheidsbrief  gepost had, had ik geen idee wat de impact zou zijn op de mensen om mij heen. Ik was bang dat het verkeerd zou vallen, maar ik heb niet die indruk. Ik heb meer de indruk dat het wel werd begrepen. Maar nu een paar blogs verder snap ik mijzelf in ieder geval niet meer. Het is druk, moeilijk en onbegrijp- en herkenbaar wat er nu in mijn hoofd zit. Ik slaap slecht, voel me slecht. Heb negatieve gedachten, denk vaak aan de toekomst maar zie dit vervolgens somber in. Wat ik al schreef, ik snap het niet meer. Ik vergelijk mijzelf momenteel maar met de puzzel die ik maak. In het begin gaat het heel snel. Je vindt gemakkelijk alle hoek stukjes, en de stukjes met de enige kleur in de zwart/wit puzzel zijn ook gauw gevonden. Maar dan... Alle andere stukjes lijken zoveel op elkaar dat het heel erg langzaam gaat met het afmaken van de puzzel. Je legt deze even weg voor een paar dagen, om vervolgens weer vol goede moed verder te gaan, maar al na een paar stukjes ben j

Niet heel lang Maar toch een loflied en gezang Over hoeveel ik van je hou Van jou mijn eigen vrouw Mijn kind dit is wat ik van je vind Je hoort bij mij, je bent mijn vrind

Wat is vrijheid? Is dat blijheid, broederschap? Is dat kijk eens wat ik allemaal mag? Is dat iemand durven aanspreken op zijn gedrag? Of is dat samen denken aan het feit dat je alles mag? Is dat samen denken aan mensen die hier hard voor hebben gevochten? Is dat geloven wat je wilt? Of is het iedereen in zijn eigen waarde laten? Ik denk dat het liefde is Liefde die dingen vervangt wat ik mis Vrijheid is wat ik schrijf, zonder dat er een straf op staat Vrijheid is dat je voor je rechten de straat op gaat Vrijheid is dat alles mag en niets moet Die vrijheid is ons lang geleden gegeven Niet vanzelf maar met mening mensenleven Denk daar eens aan als je weer eens iets doet Vrijheid, geeft dus echt blijheid en broederschap Maar wat ik nog steeds niet snap? Dat niet iedereen hier aan mee wil werken Dat niet iedereen wil accepteren Dat je Liefde kunt geven Door een ander te laten leven! Vrijheid Jij soldaat bedankt dat jij je leven Voor onze vrijheid hebt wil geven

De titel brengt lezers vast aan het schrikken. En eerlijk gezegd is dat ook wel een beetje de bedoeling. Want om zomaar een afscheidsbrief te schrijven en te vertrekken of iets anders dat is zelfs voor mij te direct. Maar het is wel een afscheidsbrief denk ik, of beter ik zou hem wel kunnen moeten schrijven. Niet dat ik het leven zat ben, maar vele andere dingen drukken momenteel wel zwaar op mij. Hierdoor ben ik wel veel, en in mijn geval misschien zelfs wel teveel aan het nadenken over de dingen des levens. Vragen opwerpend die soms helemaal geen antwoord kennen, maar die toch in mij opkomen. Antwoorden zoekend, maar de juiste vragen niet kunnen vinden. Het zal u als lezer vast niet onbekend voorkomen, eerlijk is eerlijk ik heb er ook wel eens eerder een blog aan gewijd. Maar toch... Ik heb het gevoel dat het nu iets anders ligt dan de vorige keren. Dat het dieper in mij zit. Dat de drang om de dingen die ik doe, maar te laten en daadwerkelijk iets nieuws te gaan doen. Dus eigenlijk

Rust nemen Rust krijgen Rust gunnen Rust zijn Vier letters die heel belangrijk zijn Vier letters die ik nog niet noem mijn Vier letters die een groot verschil kunnen maken Vier letters die een wedstrijd laten staken Rust nemen Rust krijgen Rust gunnen Rust zijn Vier letters van het alfabet Vier letters die je in de juist volgorde zet Vier letters die je laten leven Vier letters die je aan een ander kunt geven Rust nemen Rust krijgen Rust gunnen Rust zijn Deze vier letters zijn een goed begin Deze vier letters geven het leven zo vaak weer een beetje zin Deze vier letters zijn een punt in mijn leven En ik wil ze je heel graag geven RUST

Tja daar zit ik dan... Achter de pc, kop koffie op het bureau, net een stukje appelkruimelvlaai gegeten. Nadenkend over de toekomst. De toekomst die er opeens heel anders uitziet dan we hadden gedacht. We zijn over minder dan een week, door de week nog maar met z'n vieren thuis. In minder dan anderhalve week is er zomaar weer iemand de deur uit. Niet zo dichtbij als de eerste die ging, neeh natuurlijk niet. Deze gaat direct naar Portugal. Waarom zou je het ook dichtbij zoeken als je het verder weg kunt krijgen? Bah nu klinkt het net alsof ik het haar niet gun. En dat ik absoluut niet het geval. Ik vind het eigenlijk wel stoer dat ze daar naar toe gaat. Dat ze zomaar deze stap durft zetten. Eigenlijk lijkt ze nu wel een beetje op vader Abraham, die moest ook gaan naar een land wat hij niet kende, waar hij niemand kende...Maar hij had nog familie dichtbij. Dat heeft ons kind niet. Die heeft ons alleen maar op de telefoon dichtbij. Of skype... Ja dat kan natuurlijk wel. Dan zijn we no

Naar mate ik ouder word, komt ook het besef dat ik dingen anders doen dan anderen. Anders dan de jeugd, zeg maar gewoon. Nu is de definitie jeugd ook nog weer betrekkelijk, want jeugd heb ik thuis en op het werk spreken we liever over de jonkies. Soms spreken we zelfs over de nieuwe generatie, en als we dat doen voel ik me echt oud. Terwijl ik helemaal nog niet oud ben... Ik ben nog maar een broekie, kom nog maar net kijken. Maar omdat je al zulke "oude" kinderen hebt, zolang bij één en dezelfde werkgever werkt, ben je gauw oud. En juist daar loop ik nu tegen aan. Ik spreek al over vroeger, terwijl ik nog maar net kom kijken. Ik spreek over de werkethos van de jonkies, van de jeugd. Ik erger me aan de werktijden van "die" jeugd. Man man ik hoor mezelf soms praten. Echt dan voel ik me echt wel oud, maar ik ben het echt niet. Ik kom daar ook altijd pijnlijk achter als collega's gaan praten over de periode dat ze nog moeten, o nee mogen, werken. Ik hoef nog maar e

Een meisje van amper 12 jaar Schrijft gedichten o zo waar, Schrijft verhalen uit haar eigen geest Verhalen die iedereen later heel graag leest Dit meisje van amper 12 jaar, Met haar lange blonde steile haar Heeft veel meer dan wij dachten De macht over haar gedachten Zij kan schrijven over iedereen Gedichten maken voor jou en mij Is in al deze dingen nooit gemeen Een klein meisje van amper 12 kaar is zij De jongste in onze rij, Maakt met dit soort dingen ons heel vaak blij Doet ons andere dingen vergeten En laat ons kinderen van haar Vader heten Meisje van amper 12 jaar oud Weet dat je vader van je houdt Weet dat je moeder er altijd voor je zal zijn In zorgen, verdriet en ja ook in pijn Ach klein  meisje ik hoop, dat je ons nooit vergeet Dat je je altijd ons kleine meisje weet Dat je zult blijven doen wat je doet Wat daarin ben je heel erg goed Je kunt met je dichten, Vrede, liefde en vertrouwen stichten, Jij kunt met je verhalen Andere mensen laten str

Een kindje voor in de kerk gebracht God heeft aan jou gedacht Het kindje werd gedoopt Het kreeg meer dan ik had gehoopt Mama, was er bij Pleegouders waren heel erg blij Samen aan het doopvont staan Daardoor viel er menig traan Het water van de doop Bracht leven en een nieuwe hoop Ach mocht het liefde zijn Ik vond het erg fijn Want hiervoor werden we hier gebracht Omdat Hij zijn Liefde in ons bracht De zorgen worden zo gedeeld Onze wonden weer geheeld Door water in de nijl Een bootje zonder zeil Werd zichtbaar de nagel in het kruis Bracht God zijn kinderen thuis Nu zijn we dankbaar en blij Voor jou, voor hem, voor mij Dat we samen verder mogen gaan Want we laten ons op Gods liefde voorstaan

Zo soms zijn er van die momenten dat je opeens denkt en nu moet ik iets schrijven, dit is er zo een. Ik ben de laatste paar dagen niet echt op dreef, het wil allemaal niet zo. Zal wel komen omdat het weer niet helemaal mee zit en omdat het lichaam niet helemaal mee wil werken. Maar goed, ik denk wel om anderen en dat vind ik net zo belangrijk. Want wat je geeft, dat krijg je meestal ook wel weer terug. Dat bleek vandaag ook maar weer Heerlijk dat er op deze manier ook om mij gedacht wordt, waardoor ik me op zo'n moment ook gewaardeerd voel en eventjes weer heel prettig. Vandaag is ook de dag dat mijn nichtje jarig is. Het nichtje waar ik een naam dicht voor schreef. Het eerste kindje waarvoor ik een gedicht schreef, naast de gedichten over en voor mijn kinderen. Wat is het dan heerlijk om in een beetje een trieste bui een foto voorbij te mogen zien komen van dit meisje, een foto waarop ze straalt. Man dan voel je je even weer helemaal happy en blij. Eigenlijk zouden deze moment

Toen ik gistermorgen door het dorp liep En iedereen goedemorgen toe riep Betrok mij een raar gevoel Een beklemmend raar idee Ik bedacht hier loop ik nu al een tijdje mee Waarom gaat iedereen zijn eigen weg Terwijl ik toch gewoon goedemorgen zeg Waarom ga jij naar links en ik naar rechts Waarom gaan we niet gezamenlijk op Hebben we soms allemaal een bord voor onze kop? Of komt dit nog van vroeger uit Zodat nu iedereen zijn eigen kerkklok uit? In plaats van gezamenlijk sterk te staan Lopen we dus liever ieder langs eigen spoor en baan Dat is dus het rare gevoel Snap je wat ik bedoel? We zijn allemaal onderweg Zijn allemaal op zoek naar het ultieme doel Maar missen allemaal voor open doel Ja ook ik doe daaraan mee, Soms zelfs in een heel erg mooie één twee Misschien moeten we van elkaar gaan leren In plaats van elkaar beconcurreren Zodat we eindelijk één front gaan vormen Hoe dan de storm ook moge woeden HIJ zal ons daar dan voor behoeden Misschien als ik deze week nog eens door

Ik ben geen politicus, geen zendeling of een groot dichter of schrijver,  maar ik ben wel gewoon mens. En omdat ik dat ben schaam ik mij diep voor de discussie welke is ontstaan in de afgelopen dagen. Want iedereen is het met elkaar eens dat de vrijheid van meningsuiting en van geloofsovertuiging de eerste rechten van de mens zijn. Maar vervolgens is er een steeds groter worden groep die vindt dat geloofsovertuiging niet langer tot de vrijheid van de mens behoord. En wat de doet de groep die daarin wordt aangevallen? Die gaan dingen doen, die zo zeggen zij gerechtvaardigd worden door hun geloof, die een nog hardere afkeer brengen van het geloof. Maar ondertussen verwacht iedereen wel van elkaar dat ze respecteert worden zoals ze zijn, dat gewaardeerd moeten worden omdat ze een geloof hebben, of omdat ze juist in niet iets geloven wat groter is dan zij. Hoe houdt je dit vol? Hoelang gaat dit nog verder op deze wijze? Natuurlijk komt mijn schrijven voort uit de discussie die nu is onts