Mijn columns en gedachten

 Oh traantje klein en teer Jij daalde zo maar uit mijn ogen neer Na een droevig nieuwsbericht Verscheen jij op mijn gezicht Langzaam volgden er nog meer Want het bericht dat deed zo zeer Water stroomde van mijn gezicht Bij het horen van dit vreselijke bericht Water van verwarring, van verdriet Zoveel zeer doet mij dit verdriet Verder zullen we moeten gaan Er zal weer een ster extra aan de hemel staan Het zout op mijn gezicht Schittert in het zonlicht Zachtjes draagt de wind Het ballonnetje die jou vindt Ze draagt onze gedachten mee We zijn allemaal even heel erg stil De zon is weg, het is nu even kil Ik vind de woorden niet Waarschijnlijk komt het door mijn verdriet Bedankt, vaarwel Vaarwel!!

 Het stormt en regent dat een lieve lust is, en ik kijk ernaar en kan alleen maar denken dat het niet verstandig is om vandaag te gaan wandelen. Hetgeen betekend dat er in de reeks van aaneengesloten dagen wandelen vandaag een einde lijkt te gaan komen. En heel eerlijk gezegd baal ik daar best wel een beetje van. Ik ben er aan gewend geraakt. Het geeft je net dat half uurtje tot veertig minuten rust. Even geen kinderen en werk, even gewoon niets anders dan auto's, fietsers, wandelaars en de natuur om je heen. En als je met z'n tweeën gaat is het heerlijk om even de dingen te bespreken waar je die dag tegenaan gelopen bent. Of in ons geval nog even kijken of we voor de komende verbouwingen nog op dezelfde lijn zitten. En nu gaat het er op lijken dat ik dit vandaag niet kan doen. Jammer Maar is het wel helemaal eerlijk om het jammer te vinden? Als ik op kantoor had gezeten, was de kans vele malen groter geweest dat ik gezegd had van, wandelen? Neeh laat maar ik ga welkaarten. Ben