Doorgaan naar hoofdcontent

Klaagzang van een thuiswerkende ambtenaar

     Wat ik niet begrijp is dat er zoveel gezeurd moet worden als een groep een vernieuwde cao wordt afgesloten. Waarom accepteer je niet gewoon dat er een groep is die er iets bij krijgt? En ja ik heb het over ons ambtenaren. Heb je mij gehoord over de loonsverhoging die de gemeente ambtenaren kregen? Of over de zoveelste loonsverhoging van de leraren? Of over de loonsverhoging die het zorgpersoneel kreeg en krijgt? Of over de loonsverhoging die de militairen hebben gehad en nog krijgen? Nee toch? Nou dan, laat mij dan ook met rust. Ik bedoel we krijgen €363 thuiswerkvergoeding, €225 bruto en 0,7% voor..... 6 maanden. Dit betekend dat we voor 9 maanden +/- €40 p/m erbij krijgen, en een eenmalig bonus van €225 bruto, wat netto dus +/- €120 is. Wat weer betekend dat het over 6 maanden gerekend €20 is en dan nog die 0,7% Nou dat is in mijn geval +/- €28 bruto p/m, dus ongeveer €20 netto. Waar komen we dan op uit? +/- €80 per maand. 


€80 gunnen jullie mij niet? Want ik heb niets gedaan wat dit rechtvaardigt? Nee ik moet inleveren, aan de zorg want die werken hard? Prima dat ze hard werken, maar dat doen wij ook. Ja ze zorgen voor onze gezondheid als we het zelf niet meer kunnen, maar daarom hoef je hun toch niet te vergelijken met ons meneer Wilders? Hou op! Want weet u meneer Wilders wat ik in de afgelopen 7 maanden heb moeten doormaken? Dacht het niet, want u zit mooi in een ivoren toren in Den Haag en mag klagen over het feit dat u een groep mensen ophitst die zich vervolgens op u willen wreken. Dit laatste praat ik niet goed, maar zeg wel dat het een gevolg is van uw eigen woorden. Maar goed ik dwaal af! Weet iemand wat wij hebben moeten meemaken? Al 7 maanden fysiek geen collega gezien, al 7 maanden niet even langslopen om te vragen hoe het gaat. Al 7 maanden alleen maar kijken naar een scherm als je wilt overleggen. Al 7 maanden alles alleen doen, en geen schouderklopje krijgen als je iets goed doet, of even een gesprekje als je eens iets niet helemaal goed hebt gedaan. Al 7 maanden van je bed naar je werkplek en weer terug omdat je het als je thuis moet werken niet los kunt laten.


Ken je dat? Herken je dat als klager? Heb je dat zelf ook? Of mocht je in de afgelopen 7 maanden wel gewoon naar kantoor of andere werkplek? Mocht en kon je wel fysiek met collega's in gesprek? En was het niet nodig om je internet op te schroeven omdat je anders niet mee kon doen met de vergaderingen? Dus maandelijks meer betalen. 


Ik word als ik niet oppas steeds bozer over het gezeur over de nieuwe kortlopende cao voor ambtenaren, en dat is iets wat ik niet wil. Dus stop ik maar met deze klaagzang en ga maar weer verder aan het werk thuis. Thuis waar ik de afgelopen maanden ook mijn blogs kon en mocht schrijven. Thuis waar nu het licht brand omdat ik er ben. Thuis waar ik ben als mijn kinderen uit school komen. Thuis waar mijn klokken tikken zoals ze nergens anders doen. Thuis... Heerlijk om daar nu nog te mogen en te kunnen werken.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Zonnehulp voor grijze wolken

 Vandaag weer ervaren dat het liedje wat Henny Huisman zingt bij de surprise show niet klopt. Het onverwachte is niet altijd de mooiste prijs. Het is vaak het diepste dal wat je kan overkomen. Of het brengt je even compleet van slag en ver weg in de gedachten. Mij leidde het vandaag gedurende een half uur even goed af van mijn werk. Het werd nog extra benadrukt omdat ik op de fiets heel erg bij mijzelf gekomen was. Net had ervaren dat ik over bepaalde dingen heen ben. Dat ik daar voor mijzelf grapjes over kan maken. En dan komt er zo'n bericht. Ik snap het niet, laat staan dat ik het begrijp.  Nu hoor ik jullie denken: Waar gaat het over? Maar omwille van mijzelf en anderen ben ik niet van plan hierover uit te weiden. Ik wil alleen schrijven over het feit dat sommige onverwachte dingen kunnen leiden tot mooie dingen, maar dat ik tot op heden vaak het tegenovergestelde ervaar. Dat het juist brengt waar ik niet van uitgegaan ben. En juist daardoor kwam ik in diepe zwarte gaten terech

Het einde van het perron

Met het gevaar dat het verkeerd uitgelegd gaat worden ben ik deze keer begonnen aan deze blog. Ik heb namelijk het gevoel dat ik aan beland ben op het einde van het perron. De trein is even terug al gestopt. Ben uit gestapt en heb de laatste meters per voet afgelegd. Uiteindelijk ging dit niet zo snel als toen ik in de trein zat, maar ben er wel gekomen. Nu sta ik op het het randje van het perron en staar. Staar in de leegte die ik voor mij zie. Er liggen rails maar er rijden geen treinen. Achter mij is het een drukte van belang, mensen die in en ut de treinen springen die aankomen en vertrekken. Maar ik zie ze niet rijden. Er komt geen trein achterop of voorbij, het is stil voor mij uit. Is dit nu het einde van mijn carrière? Ben ik nu klaar? Is er geen nieuwe uitdaging? Ik heb afgelopen weekend net een droom uitgesproken tegen de jongste, en nu zie ik mijzelf hier staan. Beetje dubbelop. Ik hoor geweldige muziek voorbijkomen op GNR en op SevenFM, maar het heeft deze keren geen invloe

Dankzij de broers

 In mijn gedachten ben ik al heel erg ver met deze blog, maar nu ik er aan wil beginnen heb ik helemaal niets meer in gedachten. Heb ik zoals zo vaak helemaal niets om over te schrijven, en dat terwijl er zoveel om ons heen gebeurd. Iets met plastic en geld, iets met stikstof, boeren, politici en ga zo maar door. Maar dat is niet mijn stiel van van schrijven. Neeh het moet gaan over mijzelf of wat mij bezighoudt. Grrrrrr hier kan ik niet tegen. Dit is net zoiets als het resultaat van het papa helpen met de lekkerij in zijn vogelhok.  Mijn jongste broer heeft een mooi nieuw dak op de volière gelegd. Het oude was af en eerlijk is eerlijk hij heeft dit goed gedaan. Echter blijkt er nu met de regen een beetje lekkerij te zijn bij de toegangsdeur. Hier drupt het hard en als het zo blijft dan gat het ten koste van de deur. Mijn vader belt hem op om te vragen of hij dit wil komen repareren want hij wil zijn deur graag behouden. Broertje komt gaat aan de slag, maar ziet het even niet meer. Nie