Mijn columns en gedachten

Hoe weinig kon mijn hart vermoeden wat de reacties waren op het vorig epistel wat ik schreef.  Nu is het natuurlijk zo dat het de columnist zijn bedoeling is om prikkelend te zijn. Hij wil graag een discussie op gang  brengen met zijn schrijven. Maar als ik het dan persoonlijk maak kan ik natuurlijk op reactie wachten. En ik ben heel eerlijk dat de ontvangen reacties mij goed hebben gedaan, maar ook tot nadenken hebben gezet. Dit laatste doe ik, beter deed ik, zojuist ook. Ik werd met weemoed bevangen toen ik dacht aan de zomervakantie. Die zomervakantie die altijd op het juiste moment komt. Die altijd de rust brengt in een periode van stress en alles moet nog even af. Die zomervakantie daar dacht ik aan. Ook moest ik denken aan het feit dat mensen in deze periode er maar vanuit gaan dat iedereen maar naar het buitenland op vakantie gaat. Want de standaard vraag voor de vakantie is: "En waar ging je ook alweer heen? "  Zouden ze wel eens hebben nagedacht dat het voor sommi

Weet je wat het is? Ik ben een heel raar mens. En nu niet gauw zeggen ja dat wisten we al, want dat weet ik inderdaad ook wel. Maar ik bedoel in dit geval met raar dat ik door de gekste dingen geraakt kan worden. Neem nou het feit dat vandaag (24/6) Thé Lau is overleden aan de gevolgen van de kanker die hij had, anzich doet het me niet zoveel maar als ik de liedjes terug luister... Dan heb ik het toch best wel moeilijk. Dan heb ik moeite om mijn tranen niet te laten gaan. Luister maar naar het liedje wat hij samen met Lange Frans zingt (https://www.youtube.com/watch?v=F0MN37gjHAs ) en ook als hij in hetzelfde programma met Jacqueline Govaert zingt ( https://www.youtube.com/watch?v=EcbuKZZJOAc ) heb ik het knap moeilijk. En als de liedjes zijn afgelopen en de teksten ervan tot me doordringt, houd ik het moeilijk. Dan weet ik mezelf helemaal geen raad te geven. Dan wil ik fietsen om weer leeg te worden, maar dan wil ook niet fietsen omdat ik mn meisjes niet alleen wil laten. Dan wil i

Laat ik beginnen met het zeggen dat het schrijven van een column door een columnist niet gemakkelijk moet zijn in mijn ogen. Als ik er over nadenk hoelang het duurt voordat er bij mij een fatsoenlijk column uit de pen, of tegenwoordig van het toetsenbord komt rollen, dan moet zij wel vol inspiratie zitten. Want ze moeten immers dagelijks of wekelijks hun schrijven inleveren en het moet ook nog boeiend zijn voor de lezers. Het moet dus ergens over gaan, en daar wringt nu net de schoen bij mij. Er moet bij mij zoveel gebeuren of gebeurd zijn wil ik weer column kunnen schrijven of beter gezegd kunnen tikken, dat het bijna onmogelijk is om zoiets wekelijks, laat staan dagelijks te schrijven. Ik zeg gelukkig ben ik geen columnist. Al moet ik zeggen dat ik de titel wel een lange periode heb mogen dragen. En in die periode schreef ik ook regelmatig een column over van alles en nog wat. Vaak over de dagelijkse dingen en dit relateerde ik dan het geloof. De reden hiervoor was dat in de  funct