Aan het einde van het jaar is het een goede gewoonte om terug te kijken. Terug te kijken naar wat er het afgelopen jaar allemaal gebeurd is. Maar ik ben niet echt de persoon om dit te doen. Meestal laat dat ik datgene wat gebeurd is, gebeurd zijn en ga verder om nieuwe dingen te leren. Fouten die ik gemaakt heb, wil ik niet weer maken. Niet worden herinnerd aan dingen die ik niet goed gedaan heb. Gewoon vergeten, en door. Slechte eigenschap? Vast. Makkelijk voor jou, maar vervelend voor je omgeving. Vast. Maar waarom in het verleden leven al het heden zulke mooie dingen laat zien. En wie weet wat de toekomst brengt.
Maar al typend voor het grote open raam wat uitkijkt op de tuin, denk ik nu dat het misschien wel goed zou kunnen werken om terug te kijken dit jaar in. Want het is net als de blaadjes die van de bomen in onze tuin op de grond gevallen zijn. Ze liggen op de grond, losgekomen van de boom. Geen eigen leven meer maar wel voedzaam voor de grond. En de boom? Ze is bezig om zicht voor te bereiden op het volgende seizoen. Energie sparen om straks weer groen te worden, net als voorgaande seizoenen. Ze denkt ook niet, ach laat ik het nu eens niet doen. Laat ik gewoon blad-loos blijven. Nee ze zorgt ervoor dat ze goed genoeg energie heeft om straks weer te laten hoe mooi ze is.
Eigenlijk is het dus verstandig om middels dingen uit het verleden, het heden te verbeteren. Dat doe ik al, maar ik zou eigenlijk middels terug kijken moeten leren waarom ik het eerder fout deed. Niet alleen maar leren dat ik het fout heb gedaan, maar ook waarom. Mmmmm dat is een nieuwe denkwijze.
Eigenlijk zou ik dus bij mezelf te rade moeten gaan waarom ik in de eerste week van maart besloot dat het genoeg was. Waarom ik het toen even niet meer zag zitten. Ik kan het nu niet meer, maar ik begrijp mijn denk verandering nu wel beter.
Ik kijk terug op een jaar waarin ik, zo blijkt nu, nieuwe dingen heb geleerd. Ik oude dingen heb afgeleerd, en ik weet waarom en waarom niet. Ik kijk terug op een jaar waarin er zoveel gebeurd is dat het net een normaal jaar lijkt.
Dit blog schrijvend vraag ik mij af waarom ik opeens hoofdpijn krijg. Waarom er in mijn hoofd een steek aanwezig is die er voor zorgt dat ik me niet echt prettig voel. Zou het komen door de tijd van het jaar? Van de heersende pandemie? Of zou het nog iets anders kunnen zijn? Geen idee, vervelend is het in ieder geval wel.
Wat een jaar... Kids weg, kids terug. Oude auto weg, nieuwe terug. Tuin veranderd, huis hetzelfde gebleven. Werk gelijk gebleven, werkplek veranderd.
En net als voorgaande jaren werd het donker en werd het licht en er was weer een dag voorbij. Ik hoef me niet druk te maken over datgene wat er om me heen gebeurd, maar moet me druk maken over wat het met me doet.
Ben ik bereid om weer te groeien en te bloeien? Dan kijk ik terug en leer ik.
Reacties
Een reactie posten