Doorgaan naar hoofdcontent

Tuinzicht

 Elke morgen weer droom ik er van dat de zon opkomt en gaat stralen, dat ik ven kan genieten van haar warmte en dan aan het werk kan. Maar elke morgen weer zie ik alleen maar de grijze, van motregen zwangere lucht. Wordt ik depri van het gevoel dat het weer een lange dag achter het beeldscherm gaat worden. Weer een dag zonder mijn collega's. 


Het is natuurlijk niet zo dat er helemaal geen zon opkomt 's morgens, maar de laatste dagen voelt het wel zo. Het voelt heel erg of ook de natuur ons in de steek laat, terwijl dit normale luchten zijn in deze periode van het jaar. Gisteren nog scheen tussen de buien door gewoon de zon, en was het lekker buiten. Maar die grijze, van motregen zwangere lucht 's morgens maakt me zo depri.


Dat de natuur mij niet in de steek laat zie ik elke keer weer als ik naar buiten kijk. Want de koolmezen zijn heel druk. Maar waarmee? Want ze hamsteren niet. Ze leggen geen winter voorraad aan, maar toch vliegen ze af en aan op de leibomen die we achterin de tuin hebben staan. En zo af en toe komt er eentje met een noodgang op het achterraam aan vliegen, om vervolgens heel kort af te draaien naar de boom aan het einde van het pad. 


Eigenlijk is het gewoon een lust om naar te kijken momenteel. De koolmezen die druk zijn, de merels die rondwoelen in de met bladeren bedekte tuin. Het roodborstje wat af en toe even komt snoepen van de pindakaaspot die aan de schutting hangt. De spreeuwen die maar niet bij ons huis weggaan. En af en toe komt onze gaai ook nog even kijken. Maar die vertrekt gauw weer, want er hangt nog geen doppinda ketting.


En terwijl ik dit allemaal noteer, laat een zacht briesje de laatste blaadjes van de drie bomen bewegen. Bewegen de blad loze takken van de leibomen heel zachtjes heen en weer, en denk ik wat is het heerlijk om lekker warm in huis te zitten. Bedenk ik mij dat het eigenlijk best wel fijn is om lekker warm te blijven, en niet door de koude, donkere wereld naar het werk te hoeven fietsen. 


Eigenlijk is mijn uitzicht op de tuin welke wordt beschenen door de grijze van motregen zwangere lucht dus helemaal zo slecht nog niet. Is het maar gewoon een uitzicht, maar wel een uitzicht op een tuin waar volop dingen gebeuren. Dit doet me weer terugkeren naar de werkelijkheid. Want dit uitzicht is mijn werkplek en er moet vandaag gewoon gewerkt worden. 


Fijne werkdag allemaal, en geniet af en toe even van je uitzicht.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Zonnehulp voor grijze wolken

 Vandaag weer ervaren dat het liedje wat Henny Huisman zingt bij de surprise show niet klopt. Het onverwachte is niet altijd de mooiste prijs. Het is vaak het diepste dal wat je kan overkomen. Of het brengt je even compleet van slag en ver weg in de gedachten. Mij leidde het vandaag gedurende een half uur even goed af van mijn werk. Het werd nog extra benadrukt omdat ik op de fiets heel erg bij mijzelf gekomen was. Net had ervaren dat ik over bepaalde dingen heen ben. Dat ik daar voor mijzelf grapjes over kan maken. En dan komt er zo'n bericht. Ik snap het niet, laat staan dat ik het begrijp.  Nu hoor ik jullie denken: Waar gaat het over? Maar omwille van mijzelf en anderen ben ik niet van plan hierover uit te weiden. Ik wil alleen schrijven over het feit dat sommige onverwachte dingen kunnen leiden tot mooie dingen, maar dat ik tot op heden vaak het tegenovergestelde ervaar. Dat het juist brengt waar ik niet van uitgegaan ben. En juist daardoor kwam ik in diepe zwarte gaten terech

Het einde van het perron

Met het gevaar dat het verkeerd uitgelegd gaat worden ben ik deze keer begonnen aan deze blog. Ik heb namelijk het gevoel dat ik aan beland ben op het einde van het perron. De trein is even terug al gestopt. Ben uit gestapt en heb de laatste meters per voet afgelegd. Uiteindelijk ging dit niet zo snel als toen ik in de trein zat, maar ben er wel gekomen. Nu sta ik op het het randje van het perron en staar. Staar in de leegte die ik voor mij zie. Er liggen rails maar er rijden geen treinen. Achter mij is het een drukte van belang, mensen die in en ut de treinen springen die aankomen en vertrekken. Maar ik zie ze niet rijden. Er komt geen trein achterop of voorbij, het is stil voor mij uit. Is dit nu het einde van mijn carrière? Ben ik nu klaar? Is er geen nieuwe uitdaging? Ik heb afgelopen weekend net een droom uitgesproken tegen de jongste, en nu zie ik mijzelf hier staan. Beetje dubbelop. Ik hoor geweldige muziek voorbijkomen op GNR en op SevenFM, maar het heeft deze keren geen invloe

Dankzij de broers

 In mijn gedachten ben ik al heel erg ver met deze blog, maar nu ik er aan wil beginnen heb ik helemaal niets meer in gedachten. Heb ik zoals zo vaak helemaal niets om over te schrijven, en dat terwijl er zoveel om ons heen gebeurd. Iets met plastic en geld, iets met stikstof, boeren, politici en ga zo maar door. Maar dat is niet mijn stiel van van schrijven. Neeh het moet gaan over mijzelf of wat mij bezighoudt. Grrrrrr hier kan ik niet tegen. Dit is net zoiets als het resultaat van het papa helpen met de lekkerij in zijn vogelhok.  Mijn jongste broer heeft een mooi nieuw dak op de volière gelegd. Het oude was af en eerlijk is eerlijk hij heeft dit goed gedaan. Echter blijkt er nu met de regen een beetje lekkerij te zijn bij de toegangsdeur. Hier drupt het hard en als het zo blijft dan gat het ten koste van de deur. Mijn vader belt hem op om te vragen of hij dit wil komen repareren want hij wil zijn deur graag behouden. Broertje komt gaat aan de slag, maar ziet het even niet meer. Nie