Mijn columns en gedachten

De titel brengt lezers vast aan het schrikken. En eerlijk gezegd is dat ook wel een beetje de bedoeling. Want om zomaar een afscheidsbrief te schrijven en te vertrekken of iets anders dat is zelfs voor mij te direct. Maar het is wel een afscheidsbrief denk ik, of beter ik zou hem wel kunnen moeten schrijven. Niet dat ik het leven zat ben, maar vele andere dingen drukken momenteel wel zwaar op mij. Hierdoor ben ik wel veel, en in mijn geval misschien zelfs wel teveel aan het nadenken over de dingen des levens. Vragen opwerpend die soms helemaal geen antwoord kennen, maar die toch in mij opkomen. Antwoorden zoekend, maar de juiste vragen niet kunnen vinden. Het zal u als lezer vast niet onbekend voorkomen, eerlijk is eerlijk ik heb er ook wel eens eerder een blog aan gewijd. Maar toch... Ik heb het gevoel dat het nu iets anders ligt dan de vorige keren. Dat het dieper in mij zit. Dat de drang om de dingen die ik doe, maar te laten en daadwerkelijk iets nieuws te gaan doen. Dus eigenlijk

Rust nemen Rust krijgen Rust gunnen Rust zijn Vier letters die heel belangrijk zijn Vier letters die ik nog niet noem mijn Vier letters die een groot verschil kunnen maken Vier letters die een wedstrijd laten staken Rust nemen Rust krijgen Rust gunnen Rust zijn Vier letters van het alfabet Vier letters die je in de juist volgorde zet Vier letters die je laten leven Vier letters die je aan een ander kunt geven Rust nemen Rust krijgen Rust gunnen Rust zijn Deze vier letters zijn een goed begin Deze vier letters geven het leven zo vaak weer een beetje zin Deze vier letters zijn een punt in mijn leven En ik wil ze je heel graag geven RUST

Tja daar zit ik dan... Achter de pc, kop koffie op het bureau, net een stukje appelkruimelvlaai gegeten. Nadenkend over de toekomst. De toekomst die er opeens heel anders uitziet dan we hadden gedacht. We zijn over minder dan een week, door de week nog maar met z'n vieren thuis. In minder dan anderhalve week is er zomaar weer iemand de deur uit. Niet zo dichtbij als de eerste die ging, neeh natuurlijk niet. Deze gaat direct naar Portugal. Waarom zou je het ook dichtbij zoeken als je het verder weg kunt krijgen? Bah nu klinkt het net alsof ik het haar niet gun. En dat ik absoluut niet het geval. Ik vind het eigenlijk wel stoer dat ze daar naar toe gaat. Dat ze zomaar deze stap durft zetten. Eigenlijk lijkt ze nu wel een beetje op vader Abraham, die moest ook gaan naar een land wat hij niet kende, waar hij niemand kende...Maar hij had nog familie dichtbij. Dat heeft ons kind niet. Die heeft ons alleen maar op de telefoon dichtbij. Of skype... Ja dat kan natuurlijk wel. Dan zijn we no