Doorgaan naar hoofdcontent

Het kleine begin

Ik kwam vandaag bijgevoegd statement tegen van een Amerikaanse basketballer welke geen t-shirt droeg met black lives matter en die gewoon bleef staan terwijl alles en iedereen om hem heen knielde.

"For me Black lives are supported through the gospel. All lives are supported through the gospel," he said. "We all have things that we do wrong and sometimes it gets to a place that we're pointing fingers at who's wrong is worst. Or who's wrong is seen, so I feel like the Bible tells us that we all fall short of God's glory. That will help bring us closer together and get past skin color. And get past anything that's on the surface and doesn't really get into the hearts or men and women."

Ik kan niet anders dan respect hebben voor dit statement, en eerlijk gezegd sta ik er volledig achter. Hij slaat als iemand die in God gelooft de spijker op zijn kop. Dus wat mij betreft leer van deze sporter en stop met de discussie en ga als christen verder met je leven. Ga dingen dingen doen die belangrijker zijn, en leef je leven als christen zodat iedereen kan zien wat er daadwerkelijk toe doet.

Ik kan eerlijk zeggen dat het voor mij niet uitmaakt welke kleur, ras, geloof, of seksuele voorkeur je hebt. Als je gewoon normaal doet, doe ik normaal tegen jou. Of te wel, jij respecteert mij en ik respecteer jou. Zoiets heet volgens mij verdraagzaamheid. Iets wat we in de afgelopen periode heel goed hebben gekund, maar momenteel volledig weer vergeten zijn. Ik kan genieten van beelden waarin de gevangenen de bewaker redden tijdens zijn hartfalen. Ik kan genieten van de chauffeur die met zijn handelen ervoor zorgt dat een ouder persoon gewoon over kan steken. Of van een biker die in de winkel iemand helpt die ergens niet bij kan. Ik geniet met volle teugen als we elkaar helpen in plaats van elkaar afzeiken. 

Natuurlijk mag je iemand minder graag mogen, maar je hoeft niet direct te zeggen dat hij hier niet thuis hoort of dat zijn leven er niet toe doet. Ik hoop dat mijn Turkse, Marokkaanse, Arubaanse, Bosnische, Armeens, Russische, Amerikaanse, Britse en weet ik nog veel waar vandaan nog meer, vrienden het volkomen met mij eens kunnen zijn. Beter verdraagzaam zijn naar elkaar dan elkaar de hersens inslaan of doodzwijgen. Ik ben voorstander om de wereld een klein beetje mooier te maken door mij ons zelf te beginnen dan altijd maar naar de ander te wijzen. 

Wat denk jij? Ben je het met me eens? Dan kunnen we er samen aan beginnen door naar onszelf te kijken en de wereld te verbeteren door bij ons zelf te beginnen. 

Reacties

Populaire posts van deze blog

Zonnehulp voor grijze wolken

 Vandaag weer ervaren dat het liedje wat Henny Huisman zingt bij de surprise show niet klopt. Het onverwachte is niet altijd de mooiste prijs. Het is vaak het diepste dal wat je kan overkomen. Of het brengt je even compleet van slag en ver weg in de gedachten. Mij leidde het vandaag gedurende een half uur even goed af van mijn werk. Het werd nog extra benadrukt omdat ik op de fiets heel erg bij mijzelf gekomen was. Net had ervaren dat ik over bepaalde dingen heen ben. Dat ik daar voor mijzelf grapjes over kan maken. En dan komt er zo'n bericht. Ik snap het niet, laat staan dat ik het begrijp.  Nu hoor ik jullie denken: Waar gaat het over? Maar omwille van mijzelf en anderen ben ik niet van plan hierover uit te weiden. Ik wil alleen schrijven over het feit dat sommige onverwachte dingen kunnen leiden tot mooie dingen, maar dat ik tot op heden vaak het tegenovergestelde ervaar. Dat het juist brengt waar ik niet van uitgegaan ben. En juist daardoor kwam ik in diepe zwarte gaten terech

Het einde van het perron

Met het gevaar dat het verkeerd uitgelegd gaat worden ben ik deze keer begonnen aan deze blog. Ik heb namelijk het gevoel dat ik aan beland ben op het einde van het perron. De trein is even terug al gestopt. Ben uit gestapt en heb de laatste meters per voet afgelegd. Uiteindelijk ging dit niet zo snel als toen ik in de trein zat, maar ben er wel gekomen. Nu sta ik op het het randje van het perron en staar. Staar in de leegte die ik voor mij zie. Er liggen rails maar er rijden geen treinen. Achter mij is het een drukte van belang, mensen die in en ut de treinen springen die aankomen en vertrekken. Maar ik zie ze niet rijden. Er komt geen trein achterop of voorbij, het is stil voor mij uit. Is dit nu het einde van mijn carrière? Ben ik nu klaar? Is er geen nieuwe uitdaging? Ik heb afgelopen weekend net een droom uitgesproken tegen de jongste, en nu zie ik mijzelf hier staan. Beetje dubbelop. Ik hoor geweldige muziek voorbijkomen op GNR en op SevenFM, maar het heeft deze keren geen invloe

Dankzij de broers

 In mijn gedachten ben ik al heel erg ver met deze blog, maar nu ik er aan wil beginnen heb ik helemaal niets meer in gedachten. Heb ik zoals zo vaak helemaal niets om over te schrijven, en dat terwijl er zoveel om ons heen gebeurd. Iets met plastic en geld, iets met stikstof, boeren, politici en ga zo maar door. Maar dat is niet mijn stiel van van schrijven. Neeh het moet gaan over mijzelf of wat mij bezighoudt. Grrrrrr hier kan ik niet tegen. Dit is net zoiets als het resultaat van het papa helpen met de lekkerij in zijn vogelhok.  Mijn jongste broer heeft een mooi nieuw dak op de volière gelegd. Het oude was af en eerlijk is eerlijk hij heeft dit goed gedaan. Echter blijkt er nu met de regen een beetje lekkerij te zijn bij de toegangsdeur. Hier drupt het hard en als het zo blijft dan gat het ten koste van de deur. Mijn vader belt hem op om te vragen of hij dit wil komen repareren want hij wil zijn deur graag behouden. Broertje komt gaat aan de slag, maar ziet het even niet meer. Nie