Mijn columns en gedachten

 Ik heb altijd gedacht dat ik een heel speciaal plekje had bij sommige mensen. Naast dan natuurlijk mijn ouders en vrouw en kinderen. Maar ik kom er hoe langer hoe meer achter dat ik dat plekje helemaal niet heb. Ze zijn wel lief hoor, je denken allemaal mee als je het nodig hebt, maar zodra je uit het zicht bent besta je niet meer. En juist daar denk ik, juist dan moet je iemand koesteren. Ook al zie je de persoon niet, denk eens aan hem of haar. Is het langere tijd stil? Misschien moet je dan even contact zoeken. Niet direct klaar staan met van alles, maar gewoon even laten weten dat je er bent. Meer is niet nodig Al mijmerend over dit onderwerp zit ik buiten in de zon en geniet ik van de vogels die ik hoor en zie. Erger ik mij kapot aan de Franse veldwesp die alweer in grote getale aanwezig is, en denk ik aan degenen waar ik de laatste tijd weinig contact mee heb gehad. Zou het goed met ze gaan? Misschien even bellen als ik de ruimte hiervoor kan vinden. Ik weet het, het klinkt als

Ik heb een groot geheim, en daar loop ik mee rond en dat vreet aan mij. Dit grote geheim zorgt voor onrust in mijn lijf en hoofd. Ik word er ongelukkig door, en ongedurig door. En ik heb geen idee hoe ik dit ga veranderen, want ik durf het geheim niet openbaar te maken. Waarom niet? Uit de vrees voor reacties en alles wat daaruit voort komt. Dit zou zo maar het begin kunnen zijn van een brief  van iemand die met zijn geaardheid worstelt. Want nog steeds erkent niet iedereen het feit dat niet alle mensen gelijk zijn. Het zou ook het begin van een bericht kunnen zijn van iemand die niet langer meer op de goede stoel zit. Die hoognodig van functie moet veranderen, maar niet durft omdat hij het huidige salaris nodig heeft voor zijn vaste lasten. Het zou ook het begin kunnen zijn van een tip dat er binnen een bedrijf, school, kerk een misstand is die openbaar gemaakt moet worden. En nu is het een opening van een blog van iemand die schrijft omdat hij dit in gedachten heeft. En ook ik weet n