Mijn columns en gedachten

IK heb geen idee wat er allemaal aan de hand is, maar ik merk dat ik de één naar de andere mens in gedachten afzeik, beschimp en bespot. Ik heb sterk de indruk dat ik mijn standaarden een beetje omhoog heb gegooid. Dat ik mensen beoordeel op wat en hoe zij iets doen. NU hoeft dat geen probleem te zijn, maar de houding die je vervolgens hebt naar die mens toe bepaald wel hoe jullie verder gaan. Of beter gezegd hoe ik die mens verder benader...En ik weet nou nog niet helemaal hoe ik daarmee om moet gaan. Nu ja dat merken we dan ook wel weer. Waar ik wel verschrikkelijk blij van word is het schrijven van deze blog en het zien van de zon. Man wat is dat heerlijk. Zitten in de zon, genieten van een mooi stuk muziek en je dachten gewoon de vrije loop laten gaan. Gewoon schrijven wat er in je op komt en maar genieten van de warmte op je gezicht. Och ik word helemaal week... Is het al voorjaar? Of zomer? Maar in al mijn enthousiasme vergeet ik mijn koffie helemaal... Dus heb ik net lauwe ko

In het leven krijg je soms dingen te verwerken die niet altijd makkelijk zijn. Soms vallen dingen op hun plaats als je iets hoort. Soms lijk je van buiten dit heel goed te kunnen verwerken, maar van binnen? Pfff daar stormt het. Dit is zo'n moment. Het gedicht wat hier onder staat is niet af... Ik krijg het ook niet af. Misschien is dat wel het meest typerend voor deze collega. Is dat wel datgene wat het meest duidelijk maakt hoe mijn gedachten en gevoelens er deze keer mee om gaan. Ik hoop dat de collega's die dit lezen en jij die mijn vriend bent en dit leest dat kunt begrijpen. Ik snap het even niet... Ik begrijp heel goed dat het leven eindig is, maar ik begrijp niet dat geboden hulp niet aanvaard wordt. En dat dat kan lijden tot het einde van iemands leven. Lees mijn gedachten, lees mijn gevoelens die ik heb... En toen was je er niet meer, Kom je echt nooit meer terug. Eerlijk? Dat doet best zeer. Kom je echt niet terug? Nee je komt niet meer werken Niet meer