Mijn columns en gedachten

Aan het einde van het jaar is het een goede gewoonte om terug te kijken. Terug te kijken naar wat er het afgelopen jaar allemaal gebeurd is. Maar ik ben niet echt de persoon om dit te doen. Meestal laat dat ik datgene wat gebeurd is, gebeurd zijn en ga verder om nieuwe dingen te leren. Fouten die ik gemaakt heb, wil ik niet weer maken. Niet worden herinnerd aan dingen die ik niet goed gedaan heb. Gewoon vergeten, en door. Slechte eigenschap? Vast. Makkelijk voor jou, maar vervelend voor je omgeving. Vast. Maar waarom in het verleden leven al het heden zulke mooie dingen laat zien. En wie weet wat de toekomst brengt. Maar al typend voor het grote open raam wat uitkijkt op de tuin, denk ik nu dat het misschien wel goed zou kunnen werken om terug te kijken dit jaar in. Want het is net als de blaadjes die van de bomen in onze tuin op de grond gevallen zijn. Ze liggen op de grond, losgekomen van de boom. Geen eigen leven meer maar wel voedzaam voor de grond. En de boom? Ze is bezig om zicht

 Elke morgen weer droom ik er van dat de zon opkomt en gaat stralen, dat ik ven kan genieten van haar warmte en dan aan het werk kan. Maar elke morgen weer zie ik alleen maar de grijze, van motregen zwangere lucht. Wordt ik depri van het gevoel dat het weer een lange dag achter het beeldscherm gaat worden. Weer een dag zonder mijn collega's.  Het is natuurlijk niet zo dat er helemaal geen zon opkomt 's morgens, maar de laatste dagen voelt het wel zo. Het voelt heel erg of ook de natuur ons in de steek laat, terwijl dit normale luchten zijn in deze periode van het jaar. Gisteren nog scheen tussen de buien door gewoon de zon, en was het lekker buiten. Maar die grijze, van motregen zwangere lucht 's morgens maakt me zo depri. Dat de natuur mij niet in de steek laat zie ik elke keer weer als ik naar buiten kijk. Want de koolmezen zijn heel druk. Maar waarmee? Want ze hamsteren niet. Ze leggen geen winter voorraad aan, maar toch vliegen ze af en aan op de leibomen die we achteri