Doorgaan naar hoofdcontent

Niet te snel oordelen

Mij is altijd geleerd om geen oordeel te hebben over anderen totdat je weet hoe de vork in de steel zit. Wel ik geef direct toe dat mij dat in vele gevallen niet altijd lukt. Maar mijn oordeel over zwarte auto's van een bepaald merk laat ik niet meer afhangen van hoe de bestuurder denkt of iets van dien aard. Verschrikkelijke mensen zijn het gewoon.

Toen wij afgelopen vrijdag terug naar huis reden vanaf onze heerlijke vakantie bestemming in Denemarken, werden wij onderweg bij Hamburg geconfronteerd met file vorming vanwege werkzaamheden. Nu is mijn navigatie dan zo ingesteld dat deze probeert om de file te vermijden. Zo ook deze keer. Hierdoor werden wij echter dwars door de stad gestuurd. Op zich niet zo erg, als je de tijd hebt om om je heen te kijken, maar dat had ik niet. Dus met volle aandacht links, rechts, rechtdoor, stoppen en optrekken. En tot onze grote vreugde schoten we mooi op. Tot het moment dat ik dacht dat de navigatie mij een optie gaf die er niet was. Neeh ik ben niet echt eigenwijs. Resultaat? Invoegen in een bestaande rij met auto's die om de 2 minuten weer stilstond vanwege een rood verkeerslicht, en vanwege het moeten invoegen in een bestaande file. Gelukkig ben ik meegaand en de meeste Duisters ook, dus wij verstonden elkaar. Na wat gezwaai heen en weer werden wij toegelaten tot de wachtende rij voor het rode licht. Eenmaal als eerste bij het licht aangekomen, mocht ik even wachten met een Belgische camper achter mij. Licht op groen en proberen om in te voegen bij de file zonder het kruispunt te blokkeren. Wat schetst onze grote verbazing? Van rechts komt een zwarte lage auto met een logo met vier ringen aangereden, zeg maar gescheurd. Deze rechtse baan was voor rechtdoor bedoeld, maar werd kennelijk vaker gebruikt door dit soort automobilisten om de rij te vermijden en versneld in te voegen. Helaas vriend was mijn eerste gedacht jij komt niet voor mij in de rij en met mijn rechterhand een paar keer flink op de claxon probeerde ik tot dicht op de voorganger te komen. Echter was deze vriend brutaler dan ik gedacht had en werd met vele gebaren tegen mij ervoor gezorgd dat hij tussen mij en mijn voorganger kwam te staan. Gelukkig konden wij na enkele ogenblikken verder en zag ik hem gelukkig verdwijnen van voor mij. Tijdens het verder rijden zag ik deze bestuurder meer van deze fratsen uithalen in de file totdat er een vrachtauto groter en sterker was. Nadat de deze frustratie uit het systeem was verdwenen reden we heerlijk rustig verder en kwamen we al dichter bij huis. Totdat we vlak voor Leer weer in een file vanwege werkzaamheden kwamen te staan. Onze oosterburen doen dat schijnbaar altijd in de zomer, en schijnbaar is dat heel normaal. Nu moet ik zeggen dat het ook prima rijden is naast dit soort werkzaamheden, maar daar gaat het nu niet om. Ik zorg ervoor dat onze auto in de juiste baan staat om straks niet te hoeven invoegen, en ook een deel van de baan voor hulpverkeer vrij te laten. Wat schetst mij grote verbazing? Uit de rij achter ons breekt weer een zwarte auto uit. Weer zo één met 4 ringen in het logo, en deze probeert vol gas langs te file op te rukken om maar als eerste in te voegen. Helaas vriendin, want deze keer een jonge vrouwelijke bestuurder, niet bij mij. Beetje gas bij en dicht op de voorganger en geen ruimte om in te voegen.

Dit was echter tegen haar zin en ze ging te keer... Maar moest toch genoegen nemen met een plek achter mij (ghegheghe) Dat dit echt tegen haar zin was bleek 50 meter verder. Want daar kwam er een baan van rechts bij en op dit punt besloot mevrouw om hoek om naar rechts te gaan en met een bloedgang over de vluchtstrook 100 meter verder op in te voegen, want helaas was er daar een vrachtwagen waar ze niet om heen kon. De vrachtwagenchauffeur achter ons en ik hebben dezelfde blikken en gebaren uitgewisseld. En vanuit de auto klonk het uit verschillende kelen wat een MUTS!

Overigens hulde aan de vrachtauto's van afgelopen vrijdag. Man man man wat hebben die rond Hamburg en Leer een geduld gehad moeten hebben. Want het was echt een grote puinhoop en de automobilisten hebben geen zin om achter deze jongens en meiden te rijden. Ze proberen echt alles om er maar niet achter te hoeven invoegen. 

Dus mijn vooroordeel tegen zwarte auto's met ongeacht wat voor bestuurder is afgelopen vrijdag alleen maar bevestigd geworden. Want schijnbaar is het het zo dat je brutaal, of beter de brutaalste, moet zijn om aan het verkeer deel te nemen. Dat je altijd vooraan moet staan, en dat je overal duidelijk moet laten zien dat je meer durft dan een ander mag. De vraag is echter of dit ook daadwerkelijk zo is. Het antwoord laat zich raden, maar het mooiste zou zijn dat je dit soort verkeersdeelnemers na dit soort acties vervolgens uit de brand moet helpen omdat ze een probleem hebben. En dat je ze dan kunt laten zien dat gewone deelname beter loont. Maar helaas in 99 van de 100 gevallen werkt het zo niet. Werkt het zoals het afgelopen vrijdag ging. Wat levert het op? 5 minuten eerder thuis en hartkloppingen bij de ander? Of moet je perse de auto stoppen? Schoppen en slaan tegen de auto en de andere bestuurder uitkafferen? Of in het ergste geval neersteken of schieten? Of moeten we het maar gewoon accepteren? Af en toe een middelvinger, armgebaren en andere dingen accepterend? Ik weet het niet. Ik weet dat ik voorlopig ervoor zorg dat ik uit de buurt van zwarte auto's blijf die een logo met 4 ringen voeren, want je weet nooit wat je gaat gebeuren.

Ik hoor een vraag naar boven komen nadat ik bovenstaande nogmaals heb doorgelezen. Neeh ik ben niet gefrustreerd in het verkeer. Ik heb hier en daar wel wat moeiten met sommige dingen, maar ik ben in het verkeer niet gefrustreerd. Ik wil dit ook niet zijn, want dan verlies ik de verantwoordelijkheid van het bestuurder zijn uit het het oog. Maar het niet gefrustreerd zijn wil niet zeggen dat ik me alles zo maar laat gebeuren. Wat ik absoluut wel heb is dat ik tijdens mijn verkeersdeelnames heel vaak denk dat het anders kan. Maar ik ken vaak niet als wel de oorzaak van de acties dus, probeer ik maar niet te oordelen en dat is moeilijker dan ik denk. 

Met dat ik nu klaar ben met schrijven vraag ik mij ten zeerste af wat ik met dit verhaal moet. Wel of niet plaatsten? En wanneer ik het wel plaats, wat voor plaatje zoek je er dan bij? En wanneer ik het niet plaats? Waarom niet? Dingen overkomen je. Mijn schrijven is iets waarvan ik denk dat dit ook zo is, en daarom heb ik besloten om het epistel wel te plaatsen. Gewoon om te laten zien en lezen dat je dingen ook moet kunnen plaatsen als je iets is overkomen waarvan je niet weet waarom het je overkomt. Of waarom je er over schrijft. Dus oordeel niet eerder dan dat je weet waarom, of althans probeer dit.   

Reacties

Populaire posts van deze blog

Zonnehulp voor grijze wolken

 Vandaag weer ervaren dat het liedje wat Henny Huisman zingt bij de surprise show niet klopt. Het onverwachte is niet altijd de mooiste prijs. Het is vaak het diepste dal wat je kan overkomen. Of het brengt je even compleet van slag en ver weg in de gedachten. Mij leidde het vandaag gedurende een half uur even goed af van mijn werk. Het werd nog extra benadrukt omdat ik op de fiets heel erg bij mijzelf gekomen was. Net had ervaren dat ik over bepaalde dingen heen ben. Dat ik daar voor mijzelf grapjes over kan maken. En dan komt er zo'n bericht. Ik snap het niet, laat staan dat ik het begrijp.  Nu hoor ik jullie denken: Waar gaat het over? Maar omwille van mijzelf en anderen ben ik niet van plan hierover uit te weiden. Ik wil alleen schrijven over het feit dat sommige onverwachte dingen kunnen leiden tot mooie dingen, maar dat ik tot op heden vaak het tegenovergestelde ervaar. Dat het juist brengt waar ik niet van uitgegaan ben. En juist daardoor kwam ik in diepe zwarte gaten terech

Het einde van het perron

Met het gevaar dat het verkeerd uitgelegd gaat worden ben ik deze keer begonnen aan deze blog. Ik heb namelijk het gevoel dat ik aan beland ben op het einde van het perron. De trein is even terug al gestopt. Ben uit gestapt en heb de laatste meters per voet afgelegd. Uiteindelijk ging dit niet zo snel als toen ik in de trein zat, maar ben er wel gekomen. Nu sta ik op het het randje van het perron en staar. Staar in de leegte die ik voor mij zie. Er liggen rails maar er rijden geen treinen. Achter mij is het een drukte van belang, mensen die in en ut de treinen springen die aankomen en vertrekken. Maar ik zie ze niet rijden. Er komt geen trein achterop of voorbij, het is stil voor mij uit. Is dit nu het einde van mijn carrière? Ben ik nu klaar? Is er geen nieuwe uitdaging? Ik heb afgelopen weekend net een droom uitgesproken tegen de jongste, en nu zie ik mijzelf hier staan. Beetje dubbelop. Ik hoor geweldige muziek voorbijkomen op GNR en op SevenFM, maar het heeft deze keren geen invloe

Dankzij de broers

 In mijn gedachten ben ik al heel erg ver met deze blog, maar nu ik er aan wil beginnen heb ik helemaal niets meer in gedachten. Heb ik zoals zo vaak helemaal niets om over te schrijven, en dat terwijl er zoveel om ons heen gebeurd. Iets met plastic en geld, iets met stikstof, boeren, politici en ga zo maar door. Maar dat is niet mijn stiel van van schrijven. Neeh het moet gaan over mijzelf of wat mij bezighoudt. Grrrrrr hier kan ik niet tegen. Dit is net zoiets als het resultaat van het papa helpen met de lekkerij in zijn vogelhok.  Mijn jongste broer heeft een mooi nieuw dak op de volière gelegd. Het oude was af en eerlijk is eerlijk hij heeft dit goed gedaan. Echter blijkt er nu met de regen een beetje lekkerij te zijn bij de toegangsdeur. Hier drupt het hard en als het zo blijft dan gat het ten koste van de deur. Mijn vader belt hem op om te vragen of hij dit wil komen repareren want hij wil zijn deur graag behouden. Broertje komt gaat aan de slag, maar ziet het even niet meer. Nie