Het nadelige van dit gevoel is dat ik er dus ook niet echt kan zijn voor mijn omgeving. Dat ik de dingen die ik normaal doe, nu met zware tegenzin of niet doe. Vele malen eerder gepikeerd ben, gestrest als ik het even niet meer zie zitten. Ik heb echt geweldige vrienden en mijn gezin is me echt alles waard, maar ze kunnen me momenteel niet geven wat ik graag wil. Het is allemaal zo zwaar. Het is allemaal zo zwaarmoedig. Ik zie de dingen die moeten gebeuren, en wil het echt wel graag doen maar zie er tegen op. Er tegen op omdat ik denk dat het toch allemaal niet werkt. Dat het allemaal veel meer moeite kost als dat ik denk. Dat de dingen toch wel stuk gaan, dus waarom zou ik me er druk over maken? En waarom zou ik gaan bellen? Het heeft immers toch geen zin! En zo werk ik me steeds verder de diepte in, terwijl ik zo graag naar boven wil klimmen om het licht weer te zien.
Ik dacht altijd te weten wat iemand die depressief begon te worden mee maakte, maar ik merk nu dat ik het eigenlijk nooit heb gesnapt. Ik merk nu pas dat het je echt in alles naar beneden trekt. Merk nu pas dat je hen echt moet steunen in hun vraag om aandacht en hulp want anders gaan ze er aan onderdoor. Ik merk aan mijzelf dat ik op een pad kom waar ik heel erg lang niet geweest ben, en ik wil heel erg gauw van dit pad af. Dus probeer ik er maar niet aan te denken. Probeer ik mezelf zoveel mogelijk normaal te laten gedragen, maar het is zo moeilijk.
Ik zal middels een kleine beeldspraak proberen duidelijk te maken wat er aan het gebeuren is. Je moet et zien als samen eten koken. Bijvoorbeeld nasi. Als alles normaal zou gaan dan snijd de één het vlees in stukjes en is de ander begonnen met het afwegen van de rijst. Het klaar zetten van de pannen. Even de knoflooktenen pletten en daarna samen met een rode peper te snijden. Daarna gaat het samen verder. Beetje olie in de hete pan, vlees erin samen met de knoflook en de peper. Wachten tot het gaar is en dan het groentepakket toevoegen. Ondertussen de rijst koken en op de juiste tijd afgieten, en daarna toevoegen en klaar is het na een keer goed doorroeren. Bij mij gaat het op dit moment mis bij het koken van de rijst. In mijn hoofd klinkt het waarom kook je die rijst? Waarom doe je al die moeite als er toch straks iemand is die het niet lekker gaat vinden. Kook gewoon niet joh. Maakt het uit ze eten het toch niet allemaal.
En zo gaat het met alles.
Gelukkig heb ik door mijn verleden op dit moment nog genoeg handvatten, maar het moet niet erger gaan worden want dan trek ik het niet meer. Dan sta ik niet meer op om te gaan werken. Dan blijf ik liggen omdat er toch niet zoveel hoeft te gebeuren. Dan denk ik dat de kinderen zichzelf wel redden en dat ik daarom niet hoef opstaan. En gelukkig zijn de kids daar met hun gekke en domme dingen. Met hun geouwehoer, en drukke aanwezigheid. Gelukkig is mijn vrouw daar om samen met mij dingen op te pakken en te zorgen dat het klaar gemaakt wordt. Gelukkig zijn mijn vrienden daar om ervoor te zorgen dat we blijven wandelen en zeker te fietsen. Maar eerlijk is eerlijk het kost me momenteel erg veel moeite.
Herken je m'n verhaal? Herken je de symptomen? Zorg er dan voor dat je het bespreekbaar maakt. Zorg dat je omgeving weet wat er aan de hand is. Zij zijn je vangnet, zij kunnen ervoor zorgen dat er wel weer lichtpuntjes komen. Zij zorgen ervoor dat we uit die put weer omhoog naar het licht kunnen klauteren. En wat het meest belangrijke is? Weet dat je er mag zijn! Want dat is datgene wat mij momenteel op de been houdt.
Reacties
Een reactie posten