Doorgaan naar hoofdcontent

Kleine vogels leren grote lessen

 Ik kan jullie wel weer een heel epistel laten lezen over het feit dat ik me weer zo down voel, dat het werkaanbod momentele niet hoog genoeg is. Dat eigenlijk op zoek wil naar een nieuwe uitdaging enzovoort, maar waarom? Het is bekend en ik word er niet beter door. Ik blijf me voelen zoals ik me voel en dat is soms fantastisch en soms heel erg down. Dat is een feit en daar heb ik mee te handelen. Dus neeh laten het daar op deze zonovergoten dag niet over hebben. Ik zat voordat ik aan deze column / blog begon even buiten in de zon. Genietend van die zon die ik zojuist beschreef en ik werd helemaal warm. Ja logisch als je in de zon zit, maar werd ook warm van de gedachten die ik had. De gevoelens die ik kreeg. Dat was zo fijn...

Ik wil jullie graag meenemen naar een kleine grijze vogel. Zijn beide ouders hebben een pikzwarte huis met een groene glans / waas er doorheen. Ze maken als er gevaar dreigt verschrikkelijk veel herrie, hetzelfde doen ze ook als ze bezig zijn met het maken van het huis, lees nest, van onze jonge grijze vriend. De meeste mensen ken deze gevederde vrienden alleen maar als ze weer eens een hele zwerm zien vliegen als de zon ondergaat. Dan vinden ze ze geweldig. Dan klinken de oeh's en ah's en het moooooi op elke video die gedeeld wordt. Onze kleine grijze vriend kwam in een ei ter wereld en werd warm gehouden boven in de nok van ons huis. Werd door zijn ouders gevoed om op te groeien, en groeide als kool. 

Onze kleine vriend en zijn broeders en zusters vonden dat het vandaag de dag was om hun ouders te laten zien dat het tijd was dat ze ook zelfstandig dingen konden doen. Broers en zusters kropen uit het nest en sloegen tijdens de val hun vleugels uit en vlogen. Wat helaas voor onze kleine vriend niet gold. Wel uit het nest en wel geprobeerd te vliegen maar verder dan zweven kwam het niet. Eenmaal op de grond aangekomen, straalde er iets heel veel warmte uit en besloot hij hierheen te gaan. Met dat hij binnenstapte schrok ik mij wezenloos. Want inderdaad hij stapte mijn werkplek binnen. Totaal verdwaast en schrikkerig. Zocht direct een beschermend plekje op, terwijl ik in bijna doodsangst drie meter de keuken in vloog omdat ik geen idee had wat er binnen kwam. 

Toen ik eenmaal had gezien dat het een kleine spreeuw was heb ik natuurlijk zoals iedereen in de wereld doet mijn telefoon gepakt om te gaan filmen. Maar helaas, onze vriend was niet genegen om zich te laten filmen of fotograferen. Tja en nu? Wat moet je doen met een kleine grijze vogel die zich in een beschermend hoekje heeft gezet. Laten zitten? Terug naar buiten proberen te brengen? Helpen om naar buiten te gaan? Ik heb gekozen voor het laatste. Ik die groot en eng was voor het kleine beestje, had zoveel ontzag voor hem, dat ik heel voorzichtig met de punt van een paraplu welke bij de radiator op de werkplek stond, hem geprobeerd heb uit zijn hoekje te krijgen. Dit lukte wonderbaarlijk goed en met een klein beetje hulp vond het beestje de weg naar buiten ook weer. Klaar dacht ik...

Maar zoals het in de grote boze wereld ook gaat als je denkt dat ik klaar is. Iemand anders denkt van niet. En ook nu bleek dat er een viervoeter was die dacht dat ik hem lunch had bezorgt. Dus gauw weer naar buiten, en deze vriend verwijderd uit de tuin. Tja en vanaf dat moment voelde ik mij verantwoordelijk voor onze kleine grijze vriend. Pa en ma waren ook zeer schreeuwend aanwezig voor de nodige support, maar het beestje was zo van de kaart door de val uit het nest dat het zeker een uur gekost heeft voordat het in de gaten had dat de wereld groter was en is dan alleen onze tuin. 

Overleeft onze vriend het in de grote boze wereld? Ik ben geneigd te zeggen van niet. Ik ben bang dat het toch ten prooi zal vallen aan de viervoeters die vogel eten.

Ook al ben je nog zo groot en sterk soms komt er iets op je pad waardoor je je gedraagt als een heel klein bang vogeltje. En zolang je dat maar erkent en herkent kun je heel ver komen. Dit was voor mij de les die ik vanmorgen opnieuw heb geleerd. Sterkte kleine grijze vriend, ik hoop dat je een mooie zwart glanzende vacht met een groene gloed mag krijgen.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Zonnehulp voor grijze wolken

 Vandaag weer ervaren dat het liedje wat Henny Huisman zingt bij de surprise show niet klopt. Het onverwachte is niet altijd de mooiste prijs. Het is vaak het diepste dal wat je kan overkomen. Of het brengt je even compleet van slag en ver weg in de gedachten. Mij leidde het vandaag gedurende een half uur even goed af van mijn werk. Het werd nog extra benadrukt omdat ik op de fiets heel erg bij mijzelf gekomen was. Net had ervaren dat ik over bepaalde dingen heen ben. Dat ik daar voor mijzelf grapjes over kan maken. En dan komt er zo'n bericht. Ik snap het niet, laat staan dat ik het begrijp.  Nu hoor ik jullie denken: Waar gaat het over? Maar omwille van mijzelf en anderen ben ik niet van plan hierover uit te weiden. Ik wil alleen schrijven over het feit dat sommige onverwachte dingen kunnen leiden tot mooie dingen, maar dat ik tot op heden vaak het tegenovergestelde ervaar. Dat het juist brengt waar ik niet van uitgegaan ben. En juist daardoor kwam ik in diepe zwarte gaten terech

Het einde van het perron

Met het gevaar dat het verkeerd uitgelegd gaat worden ben ik deze keer begonnen aan deze blog. Ik heb namelijk het gevoel dat ik aan beland ben op het einde van het perron. De trein is even terug al gestopt. Ben uit gestapt en heb de laatste meters per voet afgelegd. Uiteindelijk ging dit niet zo snel als toen ik in de trein zat, maar ben er wel gekomen. Nu sta ik op het het randje van het perron en staar. Staar in de leegte die ik voor mij zie. Er liggen rails maar er rijden geen treinen. Achter mij is het een drukte van belang, mensen die in en ut de treinen springen die aankomen en vertrekken. Maar ik zie ze niet rijden. Er komt geen trein achterop of voorbij, het is stil voor mij uit. Is dit nu het einde van mijn carrière? Ben ik nu klaar? Is er geen nieuwe uitdaging? Ik heb afgelopen weekend net een droom uitgesproken tegen de jongste, en nu zie ik mijzelf hier staan. Beetje dubbelop. Ik hoor geweldige muziek voorbijkomen op GNR en op SevenFM, maar het heeft deze keren geen invloe

Dankzij de broers

 In mijn gedachten ben ik al heel erg ver met deze blog, maar nu ik er aan wil beginnen heb ik helemaal niets meer in gedachten. Heb ik zoals zo vaak helemaal niets om over te schrijven, en dat terwijl er zoveel om ons heen gebeurd. Iets met plastic en geld, iets met stikstof, boeren, politici en ga zo maar door. Maar dat is niet mijn stiel van van schrijven. Neeh het moet gaan over mijzelf of wat mij bezighoudt. Grrrrrr hier kan ik niet tegen. Dit is net zoiets als het resultaat van het papa helpen met de lekkerij in zijn vogelhok.  Mijn jongste broer heeft een mooi nieuw dak op de volière gelegd. Het oude was af en eerlijk is eerlijk hij heeft dit goed gedaan. Echter blijkt er nu met de regen een beetje lekkerij te zijn bij de toegangsdeur. Hier drupt het hard en als het zo blijft dan gat het ten koste van de deur. Mijn vader belt hem op om te vragen of hij dit wil komen repareren want hij wil zijn deur graag behouden. Broertje komt gaat aan de slag, maar ziet het even niet meer. Nie