Ik heb volgens mij in een verleden al wel eens eerder aangegeven dat vreugde en verdriet gescheiden worden door een gevoel van down zijn. Je kunt wel genieten van mooie dingen, maar niet te lang. Je gevoel wordt extra versterkt door verdriet, waardoor het gevoel van het leegheid, het down zijn nog erger wordt. Het is zo'n verschrikkelijk vervelend dom en naar gevoel dat ik er niet te lang in wil zitten. Maar ik zit er wel in... En ik heb dit keer even geen idee hoe ik er uit moet gaan komen. Het is erg vervelend om dit van mijzelf te moeten zeggen maar het is gewoon een feit. De puf en de rek is er uit. Het wil niet meer. Het gevoel is weg. Alles gaat plichtmatig, en het meeste is niet goed. Het liefste kruip ik weg in een hoekje en wordt vervolgens door niemand gestoord en door iedereen vergeten. Geen gezeur of gezemel aan m'n kop en heerlijk op mezelf. Alleen met m'n gedachten en zelf beklag.
Ik snap dat sommigen bovenstaande niet zullen begrijpen, anderen begrijpen het heel goed en de laatste groep is bang dat het misgaat. Om met die laatste groep te beginnen; Het gaat niet mis. Ik heb een heel erg grote bek, maar op dat gebied nog steeds een erg klein hartje. Ik zal eerder hulp gaan zoeken dan dat ik het laat ontsporen. Dus maak u niet bezorgt om mij, maar eerder om uzelf. Kijk of u iets gemist hebt. De mensen die het niet begrijpen, zijn denk ik zichzelf nog nooit op deze manier tegengekomen. Dat is niet erg, neeh dat is heel goed zelfs, ik hoop dat het zo blijft. Echter vraag ik wel om begrip voor deze ontstane situatie. Zelfs als je het niet begrijpt is het fijn om te weten dat er steun geboden kan worden.
De mensen die het wel begrijpen hoef ik niets uit te leggen. Die weten wat er gebeurd en hoe ik me voel. Ze van harte bereid om te steunen en hulp te bieden zodat deze periode niet te lang gaat duren.
Maar we moeten verder, we moeten dingen afmaken. Dingen oppakken en nieuwe dingen leren. Weer een weg vinden om de trap weer op te klimmen. Zorgen dat we middels de ladder weer ons hoofd boven het maaiveld uit kunnen steken. Maar het is zo moeilijk allemaal. Het is zo moeilijk om de dingen momenteel niet negatief te benaderen. Ik merk het in m'n schrijven, in m'n denken en in mijn doen. Alles wordt door een zwarte bril bekeken. Zelfs het mooie weer geeft niet datgene wat mij anders zo blij maakt. Ik denk dat ik deze blog maar even laat rusten, even eruit om te zien of het dan beter wordt.
Er even uit geweest, maar anders is het nog niet geworden. Had ik ook niet verwacht, maar wel gehoopt. En nu net in deze periode komt er bericht over een gezinsdrama. Dat werkt ook niet echt mee aan weer een positief beeld krijgen. Want nu overheerst de gedachte dat dit kan gebeuren als je te lang in een negatief zelfbeeld terecht komt, bah ik wil er niet aan denken. Misschien moet ik toch maar gaan vragen om de muziek die ik kort gelden heb gehoord. Was er mooi en dat maakte me toch wel vrolijk en daar heb ik behoefte aan.
Ik kan nog wel veel meer voorbeelden geven over het feit dat ik mijn zelfbeeld heel erg naar beneden trek maar ben het niet van plan. Ik stop maar met schrijven en ga proberen om positieve dingen naar boven te halen. Mocht je iets weten? Of mocht je mooie muziek hebben? Stuur maar als antwoord op deze blog.
Ik snap dat sommigen bovenstaande niet zullen begrijpen, anderen begrijpen het heel goed en de laatste groep is bang dat het misgaat. Om met die laatste groep te beginnen; Het gaat niet mis. Ik heb een heel erg grote bek, maar op dat gebied nog steeds een erg klein hartje. Ik zal eerder hulp gaan zoeken dan dat ik het laat ontsporen. Dus maak u niet bezorgt om mij, maar eerder om uzelf. Kijk of u iets gemist hebt. De mensen die het niet begrijpen, zijn denk ik zichzelf nog nooit op deze manier tegengekomen. Dat is niet erg, neeh dat is heel goed zelfs, ik hoop dat het zo blijft. Echter vraag ik wel om begrip voor deze ontstane situatie. Zelfs als je het niet begrijpt is het fijn om te weten dat er steun geboden kan worden.
De mensen die het wel begrijpen hoef ik niets uit te leggen. Die weten wat er gebeurd en hoe ik me voel. Ze van harte bereid om te steunen en hulp te bieden zodat deze periode niet te lang gaat duren.
Maar we moeten verder, we moeten dingen afmaken. Dingen oppakken en nieuwe dingen leren. Weer een weg vinden om de trap weer op te klimmen. Zorgen dat we middels de ladder weer ons hoofd boven het maaiveld uit kunnen steken. Maar het is zo moeilijk allemaal. Het is zo moeilijk om de dingen momenteel niet negatief te benaderen. Ik merk het in m'n schrijven, in m'n denken en in mijn doen. Alles wordt door een zwarte bril bekeken. Zelfs het mooie weer geeft niet datgene wat mij anders zo blij maakt. Ik denk dat ik deze blog maar even laat rusten, even eruit om te zien of het dan beter wordt.
Er even uit geweest, maar anders is het nog niet geworden. Had ik ook niet verwacht, maar wel gehoopt. En nu net in deze periode komt er bericht over een gezinsdrama. Dat werkt ook niet echt mee aan weer een positief beeld krijgen. Want nu overheerst de gedachte dat dit kan gebeuren als je te lang in een negatief zelfbeeld terecht komt, bah ik wil er niet aan denken. Misschien moet ik toch maar gaan vragen om de muziek die ik kort gelden heb gehoord. Was er mooi en dat maakte me toch wel vrolijk en daar heb ik behoefte aan.
Ik kan nog wel veel meer voorbeelden geven over het feit dat ik mijn zelfbeeld heel erg naar beneden trek maar ben het niet van plan. Ik stop maar met schrijven en ga proberen om positieve dingen naar boven te halen. Mocht je iets weten? Of mocht je mooie muziek hebben? Stuur maar als antwoord op deze blog.
Ik word altijd iets blijer als ik op YouTube even naar Loose ends van Bruce Springsteen luister en kijk. Ik herken jou gevoel best.
BeantwoordenVerwijderen