Ik kan over heel veel dingen van alles schrijven. Maar ik denk dat de meeste lezers van mijn blog bij de meeste dingen zullen afhaken. Meestal schrijf ik over de dingen die mij bezighouden, of over dingen die actueel spelen. Maar daar heb ik nu even geen zin in. Ik merk namelijk aan mijzelf dat het tijd wordt dat mensen mij gaan zien zoals ik echt ben. Niet verscholen achter allerlei excuses, of achter allerlei gezichten. Neeh het is tijd voor de echte Johan. Of dit nu wijs is of niet, het is zoals ik het wil. Dan maar minder geliefd of herkenbaar, dan maar niet begrepen, doet me niets meer. Ik wil zijn wie ben, wat ik ben en hoe ik ben. Dus op naar de verandering voor mensen. Best wel spannend, maar ik heb er wel zin in.
Het gaat denk ik ook wel een zware dobber worden, want ik zal mezelf in moeten houden. Zal me soms moeten laten gaan omdat ik zo ben. Maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat het aan het einde van de rit alleen maar beter geworden zal zijn. Immers ben ik nu ook al rustiger dan ik was. Maar hoe moet ik er mee om gaan? Geen idee eigenlijk. Eigenlijk gezegd bevalt het me wel zoals het nu gaat. Beetje gek doen thuis, op werk serieus bezig zijn. Zorgen dat je je werk aan het einde van de dag af hebt. Misschien is het inderdaad wel zo, wat vroeger gezegd werd. Er is een tijd van werken en een tijd van plezier maken. De tijd werken is nu gekomen, en de tijd van plezier is geweest. Ik ervaar het ook zo. Maar het is wel raar, want ik heb het nog nooit zo ervaren. Maar nu ik merk dat mijn geest ouder begint te worden, merk ik ook dat ik verantwoordelijker wil worden.
Eigenlijk is bovenstaande een klacht over mijzelf. Is het gewoon zo dat ik in de afgelopen jaren gewoon aan het flierefluiten ben geweest. Niet de kansen heb gepakt die voorbij gekomen zijn. Puur en alleen omdat het moeite zou kosten. Alles wat makkelijk was heb ik gepakt, maar daar waar ik moeite moest doen heb ik maar overgeslagen. Maar het zo opschrijven doet me wel wat, want wat doe ik nu dan? Ben ik echt al veranderd? Of ben ik echt al aan het veranderen? Thuis zullen ze nu vast zeggen NEEH, maar op werk? Ik weet het niet. Ik kan het tegenwoordig niet meer zo goed inschatten. De mensen die ik dacht te kennen ken ik tegenwoordig opeens niet meer, en de mensen die ik niet dacht te kennen staan opeens heel erg dichtbij. Ik snap er helemaal niets meer van.
Eigenlijk is het dus gewoon zo dat ik mijzelf niet meer snap en dat ik even geen andere weg meer weet dan schrijven. Het zo geheten van mij afschrijven. Denk niet dat het een heel erg duidelijk verhaal voor iedereen is. Maar het lijkt wel te werken. Mijn gedachten worden weer geordend, gestructureerd en er begint weer een lijn in te komen. De woorden om te schrijven worden weer moeilijker en komen niet meer vanzelf. Maar de grote lijn van verandering begrijp ik nog steeds niet. Ik ben er nog steeds niet uit of dit een positieve of negatieve kant van mijzelf gaat laten zien. Ik verwacht wel een heleboel dingen, maar of het ook allemaal zo gaat lopen?
De strekking van het verhaal is dat je gewoon altijd de kansen moet pakken die je geboden worden. Laat ze niet lopen omdat je er moeite voor moet doen. Het levert alleen maar meer problemen op als je ze niet pakt. Of de drempel wordt hoger en hoger en uiteindelijk is deze te hoog om er nog overheen te stappen. Wees jezelf, blijf bij jezelf en houdt jezelf niet voor de gek.
Het gaat denk ik ook wel een zware dobber worden, want ik zal mezelf in moeten houden. Zal me soms moeten laten gaan omdat ik zo ben. Maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat het aan het einde van de rit alleen maar beter geworden zal zijn. Immers ben ik nu ook al rustiger dan ik was. Maar hoe moet ik er mee om gaan? Geen idee eigenlijk. Eigenlijk gezegd bevalt het me wel zoals het nu gaat. Beetje gek doen thuis, op werk serieus bezig zijn. Zorgen dat je je werk aan het einde van de dag af hebt. Misschien is het inderdaad wel zo, wat vroeger gezegd werd. Er is een tijd van werken en een tijd van plezier maken. De tijd werken is nu gekomen, en de tijd van plezier is geweest. Ik ervaar het ook zo. Maar het is wel raar, want ik heb het nog nooit zo ervaren. Maar nu ik merk dat mijn geest ouder begint te worden, merk ik ook dat ik verantwoordelijker wil worden.
Eigenlijk is bovenstaande een klacht over mijzelf. Is het gewoon zo dat ik in de afgelopen jaren gewoon aan het flierefluiten ben geweest. Niet de kansen heb gepakt die voorbij gekomen zijn. Puur en alleen omdat het moeite zou kosten. Alles wat makkelijk was heb ik gepakt, maar daar waar ik moeite moest doen heb ik maar overgeslagen. Maar het zo opschrijven doet me wel wat, want wat doe ik nu dan? Ben ik echt al veranderd? Of ben ik echt al aan het veranderen? Thuis zullen ze nu vast zeggen NEEH, maar op werk? Ik weet het niet. Ik kan het tegenwoordig niet meer zo goed inschatten. De mensen die ik dacht te kennen ken ik tegenwoordig opeens niet meer, en de mensen die ik niet dacht te kennen staan opeens heel erg dichtbij. Ik snap er helemaal niets meer van.
Eigenlijk is het dus gewoon zo dat ik mijzelf niet meer snap en dat ik even geen andere weg meer weet dan schrijven. Het zo geheten van mij afschrijven. Denk niet dat het een heel erg duidelijk verhaal voor iedereen is. Maar het lijkt wel te werken. Mijn gedachten worden weer geordend, gestructureerd en er begint weer een lijn in te komen. De woorden om te schrijven worden weer moeilijker en komen niet meer vanzelf. Maar de grote lijn van verandering begrijp ik nog steeds niet. Ik ben er nog steeds niet uit of dit een positieve of negatieve kant van mijzelf gaat laten zien. Ik verwacht wel een heleboel dingen, maar of het ook allemaal zo gaat lopen?
De strekking van het verhaal is dat je gewoon altijd de kansen moet pakken die je geboden worden. Laat ze niet lopen omdat je er moeite voor moet doen. Het levert alleen maar meer problemen op als je ze niet pakt. Of de drempel wordt hoger en hoger en uiteindelijk is deze te hoog om er nog overheen te stappen. Wees jezelf, blijf bij jezelf en houdt jezelf niet voor de gek.
Reacties
Een reactie posten