Doorgaan naar hoofdcontent

Dat was het dan

Eindejaar, Kerst, Oud en Nieuw, familiebezoeken, terugkijken. Het hoort allemaal bij elkaar geloof ik. Eigenlijk houd ik er helemaal niet zo van. Al dat verplichte, doe mij maar spontane dingen. Zomaar een berichtje krijgen dat het een super jaar was. Spontaan een bezoekje brengen aan mensen die wat voor je hebben betekend in het afgelopen jaar. Bloemetje laten bezorgen omdat je het elk jaar doet. Dat zijn allemaal dingen waar ik van houd. IK heb daar veel meer mee dan het andere. Wat ik dan wel weer heb is dat wanneer oudejaarsdag valt op een vrijdag, dan moet je gewoon even naar kantoor. Gewoon even samen het jaar afsluiten met een borrel. Dan mag het van mij best wel wat drukker zijn. 

Maar al dat verplichte andere? Neeh niets voor mij. Ik ben meer van datgene wat ik altijd doe. Eerste kerstdag beginnen met zingen in het dorp, dan ontbijten, kerkdienst en dan is het familietijd. Gewoon heerlijk samen zijn. Kerstmuziek luisteren, spelletje doen. Bij mooi weer wandelingetje maken en gewoon heerlijk ontspannen. Dat is wat ik het liefste doe, maar het is me nog niet vaak gegund.

Wat ook bij deze dagen hoort is terugkijken. En dat vind ik moeilijk. Want dan moet ik ook kijken naar de dingen die ik moeilijk vond, en nog vind. Kijken naar de dingen die ik niet goed heb gedaan. Kijken naar die dingen alsof ze leer momenten zijn. En dat is moeilijk. Maar moeilijker is het eigenlijk nog omdat ik ook dit jaar weer vrienden en familie ben verloren. Soms oud, soms minder oud. Maar allemaal worden ze op hun eigen manier gemist. En juist dit verlies maakt me elke keer als ik er aan wordt herinnerd verdrietig, eigenlijk beetje down zelfs. Nog even en dan zijn wij de generatie die aan de top staat. Nog even en dan zijn wij aan de beurt. Neeh ik kijk niet graag terug.

Al moet er natuurlijk wel bij gezegd worden dat er ook leuke dingen zijn gebeurd. En eerlijk is eerlijk deze leuke zingen zijn mij heel dierbaar. Daar trek ik mij dan nu maar aan op. En als ik aan een paar van deze dingen denk dan krijg ik een hele fijne glimlach op mijn gezicht. Dus laat ik dan daar naar terug kijken en niet naar al die moeilijke en zware dingen die er zijn geweest. 

Feit is dat ik blij en dankbaar terug kijk op het afgelopen jaar. Ondanks moeiten en verdriet, was een vreugde en liefde. Was het een jaar met nieuwe kansen en ontdekkingen. 

En nu? Nu gaan we ons verder voorbereiden op de dagen die komen gaan. Er staan mooie dingen op ons te wachten. Hoop dat alles mag gaan zoals gepland. Dan worden het misschien drukke dagen, maar wel fijn. Tijdens het begin van deze eindejaar blog had ik de tv nog aan staan op voetbal, maar daar werd ik niet vrolijk van dus ik heb maar een stukje kerstmuziek opgezocht. 

Ik wens jullie allemaal hele fijne dagen met een ieder die je dierbaar is. Geniet van alle mooie momenten en ik wens je toe dat je gezond aan 2024 mag beginnen. Een nieuw jaar, met vele nog onbeschreven bladzijdes.


VEUL HAIL EN ZEEG'N  

Reacties

Populaire posts van deze blog

Zonnehulp voor grijze wolken

 Vandaag weer ervaren dat het liedje wat Henny Huisman zingt bij de surprise show niet klopt. Het onverwachte is niet altijd de mooiste prijs. Het is vaak het diepste dal wat je kan overkomen. Of het brengt je even compleet van slag en ver weg in de gedachten. Mij leidde het vandaag gedurende een half uur even goed af van mijn werk. Het werd nog extra benadrukt omdat ik op de fiets heel erg bij mijzelf gekomen was. Net had ervaren dat ik over bepaalde dingen heen ben. Dat ik daar voor mijzelf grapjes over kan maken. En dan komt er zo'n bericht. Ik snap het niet, laat staan dat ik het begrijp.  Nu hoor ik jullie denken: Waar gaat het over? Maar omwille van mijzelf en anderen ben ik niet van plan hierover uit te weiden. Ik wil alleen schrijven over het feit dat sommige onverwachte dingen kunnen leiden tot mooie dingen, maar dat ik tot op heden vaak het tegenovergestelde ervaar. Dat het juist brengt waar ik niet van uitgegaan ben. En juist daardoor kwam ik in diepe zwarte gaten terech

Het einde van het perron

Met het gevaar dat het verkeerd uitgelegd gaat worden ben ik deze keer begonnen aan deze blog. Ik heb namelijk het gevoel dat ik aan beland ben op het einde van het perron. De trein is even terug al gestopt. Ben uit gestapt en heb de laatste meters per voet afgelegd. Uiteindelijk ging dit niet zo snel als toen ik in de trein zat, maar ben er wel gekomen. Nu sta ik op het het randje van het perron en staar. Staar in de leegte die ik voor mij zie. Er liggen rails maar er rijden geen treinen. Achter mij is het een drukte van belang, mensen die in en ut de treinen springen die aankomen en vertrekken. Maar ik zie ze niet rijden. Er komt geen trein achterop of voorbij, het is stil voor mij uit. Is dit nu het einde van mijn carrière? Ben ik nu klaar? Is er geen nieuwe uitdaging? Ik heb afgelopen weekend net een droom uitgesproken tegen de jongste, en nu zie ik mijzelf hier staan. Beetje dubbelop. Ik hoor geweldige muziek voorbijkomen op GNR en op SevenFM, maar het heeft deze keren geen invloe

Dankzij de broers

 In mijn gedachten ben ik al heel erg ver met deze blog, maar nu ik er aan wil beginnen heb ik helemaal niets meer in gedachten. Heb ik zoals zo vaak helemaal niets om over te schrijven, en dat terwijl er zoveel om ons heen gebeurd. Iets met plastic en geld, iets met stikstof, boeren, politici en ga zo maar door. Maar dat is niet mijn stiel van van schrijven. Neeh het moet gaan over mijzelf of wat mij bezighoudt. Grrrrrr hier kan ik niet tegen. Dit is net zoiets als het resultaat van het papa helpen met de lekkerij in zijn vogelhok.  Mijn jongste broer heeft een mooi nieuw dak op de volière gelegd. Het oude was af en eerlijk is eerlijk hij heeft dit goed gedaan. Echter blijkt er nu met de regen een beetje lekkerij te zijn bij de toegangsdeur. Hier drupt het hard en als het zo blijft dan gat het ten koste van de deur. Mijn vader belt hem op om te vragen of hij dit wil komen repareren want hij wil zijn deur graag behouden. Broertje komt gaat aan de slag, maar ziet het even niet meer. Nie