Dankzij de broers

 In mijn gedachten ben ik al heel erg ver met deze blog, maar nu ik er aan wil beginnen heb ik helemaal niets meer in gedachten. Heb ik zoals zo vaak helemaal niets om over te schrijven, en dat terwijl er zoveel om ons heen gebeurd. Iets met plastic en geld, iets met stikstof, boeren, politici en ga zo maar door. Maar dat is niet mijn stiel van van schrijven. Neeh het moet gaan over mijzelf of wat mij bezighoudt. Grrrrrr hier kan ik niet tegen. Dit is net zoiets als het resultaat van het papa helpen met de lekkerij in zijn vogelhok. 

Mijn jongste broer heeft een mooi nieuw dak op de volière gelegd. Het oude was af en eerlijk is eerlijk hij heeft dit goed gedaan. Echter blijkt er nu met de regen een beetje lekkerij te zijn bij de toegangsdeur. Hier drupt het hard en als het zo blijft dan gat het ten koste van de deur. Mijn vader belt hem op om te vragen of hij dit wil komen repareren want hij wil zijn deur graag behouden. Broertje komt gaat aan de slag, maar ziet het even niet meer. Niet getreurd, we hebben een app als broers dus vraag om hulp. Enige foto's erbij en zie daar wij geven advies op afstand. Je weet weet wel, van die stuurlui aan de wal... Om kort te gaan, ik ben nog even langs gegaan om te kijken of ik hulp kon bieden. Immers samen weten we meer. Aangekomen bleek ook er ook nog één van de broers te zijn, dus gezamenlijk aan de slag. Maar wat wij ook hebben geprobeerd het bleef op één plek lekken. Dus gestopt zonder dat het volledig opgelost was. Dit gaat dan zo in mijn hoofd zitten, en ook bij de broers, dat ik bij thuiskomst een mogelijke oplossing heb gevonden. Deze ga ik woensdag proberen te installeren. Dat wil zeggen, als ik er niet maandagavond al mee aan de slag ga. Ik ben echter de hele middag bezig geweest of het inderdaad wel een oplossing zou zijn, of dat ik het niet verkeerd had. En dat kost zoveel energie, en is zo frustrerend. 

En zo ben ik dus begonnen aan een blog over dingen die in je hoofd gaan zitten omdat het niet afkomt, of niet gegaan is op de manier zoals bedacht. Hierdoor is soms je hele dag verpest, of je bent er een volledige nachtrust aan kwijt omdat je het niet kwijt kunt. Dit is zo ergerlijk, en kost zoveel energie. Ik niet uitleggen wat het met een mens doet. En  je daar dan zo mee bezig bent, ben je niet aanwezig voor je omgeving. Ben je gefrustreerd omdat het niet gaat zoals je allemaal wilt. Ben je prikkelbaar omdat je nachtrust verknald wordt. Ik ben gewoon op zulke momenten een verschrikkelijk mens. En nu ik erover nadenk heb ik best wel medelijden met mijn omgeving als dit gebeurd. Het is denk ik maar goed dat iedereen nu weg of uit de kamer is terwijl ik dit schrijf want ook het typen frustreert mij alweer enorm. Gaat weer niet zoals ik wil. Grrrrrrr

Maar we moeten verder. Dus de muziek maar weer opgezocht. Al luisterend en typende kom ik wel weer tot rust en gaat het typen ook beter. Heb ik ook het idee dat mijn op dit moment bedacht oplossing voor de volière een goeie en goedkope is, en dat het allemaal wel weer op zijn pootjes terecht gaat komen. Maar oh oh er moet niet teveel meer misgaan. Shit verkeerde muziek keuze, de radetzky marsch. Spoelen! Ik kan een heleboel hebben maar dit even niet. En nu? Ah One moment in time. De titel alleen al is voldoende om even tot rust te komen. Het komt wel goed op termijn. Het is alsof er gezegd wordt, komt allemaal wel goed schatje. Maak je niet te druk. Typ gewoon rustig je blogje af. Maak op termijn samen met de broer de volière af. Laat het los, komt goed.

Eigenlijk was er vanmiddag ook wel iets positiefs aan het lekken van het dak. We waren met drie van de broers, we zijn met zes, bezig. En dat was zoals één van de drie op merkte wel erg lang geleden. En eigenlijk voelde het ook wel goed. Gewoon samen nadenken over een oplossing, samen dingen bespreken onder het toeziende oog van onze vader. We zouden het bijna vaker moeten doen. Eindelijk, eindelijk ik kan het loslaten. Ik ga afsluiten en nog even verder lezen om met de muziek op de achtergrond en dan straks tv kijken, de Tour is weer begonnen.