Doorgaan naar hoofdcontent

De krimpregio

Ik las vanmorgen in de krant dat Liane den Haan van voorheen 50+ van mening was dat het UMCG helemaal niet in beeld zou hoeven zijn voor de kinderhart chirurgie. De reden? Groningen is een krimpregio, het is nu eenmaal zo dat er meer mensen in de randstad wonen. Mijn gedachten nadat ik dit had gelezen, laten zich bijna raden denk ik.  Het wordt tijd dat dit soort mensen het besef gaan krijgen dat zij al jaren worden verwarmt door het gas wat uit de door hen benoemde krimpregio komt. Dat zij dus zichzelf geen vertegenwoordiger noemen van de Nederlanders die die in Groningen wonen. Want immers het is een krimpregio. Deze dame is een stereotype mens die denkt dat buiten Utrecht en Almere geen Nederland meer is. Dat Nederland bestaat uit Noord- en Zuid Holland. Met andere woorden, Nederland is weer Holland van de 17e eeuw.

Overigens begon eind 17e eeuw de ommekeer in Groningen. Het was Groningen wat zich in 1672 niet overgaf aan "Bommen Berend". En zich ook niet verschool achter water. Het was Groningen dat de Hollanders de moed gaf om zich ook weer te gaan verzetten. Misschien zijn er nog wel meer voorbeelden maar ik noem deze omdat hierover net een documentaire / serie op televisie is geweest. Hier had deze dame dus nog veel van kunnen leren.

Door de opmerking van deze volksvertegenwoordiger wordt het mij ook duidelijk waarom er weer nagedacht is geweest over het sluiten van de kazerne in Assen. Waarom de er in ter Apel een opvangcentrum is geplaatst geworden. Waarom er geen geld naar Groningen hoeft als compensatie voor de aardbevingen. Het ligt immers buiten Utrecht / Almere. Hier wonen amper mensen, dus niets bouwen en in stand houden. Maar wel genoeg ruimte om mensen die van buiten komen op te vangen. Dan zien ze ze in de randstad immers niet. Ik snap dit niet. Wat ging er mis tijdens de Topo lessen van mevrouw in haar lagere schooltijd? Waar ging het mis tijdens de aardrijkskunde lessen op het middelbaar onderwijs? Om er toch nog een opmerking aan te weiden, in dezelfde als waar ik het bericht vanmorgen in las, las ik nog niet zolang geleden dat mensen uit de randstad juist naar Groningen trokken omdat ze daar de ruimte vonden die ze in de randstad misten. Dat ze juist naar buiten de randstad trokken omdat ze graag op de ruimte willen wonen. Misschien moet mevrouw zicht toch nog iets beter inlezen.

Overigens is het beeld wat ik nu schets van mevrouw den Haan ook van toepassing op veel meer volks vertegenwoordigers daar in Den Haag. De afstand Den Haag - Groningen is verder dan Groningen - Den Haag. Dus ben ik voorstander van een parlement per provincie. Waarbij men alleen samenkomt als het gaat over het lands belang. De overige beslissingen worden genomen in de provincie. Immers heeft men daar de kennis van de regio. Daarmee leg je de macht en erkenning  gewoon weer terug op de plaats waar het hoort. En wil je hier komen wonen? Prima dan ook hier werken, en hier het geld uitgeven.

Nadeel kan worden dat de landelijke taken die de overheid hier heeft belegd hier weggaan. Maar de mensen zullen blijven dus de kennis ook.

Weet je ik kan zo heerlijk dagdromen over dit soort zaken, dus ik kan beter weer wakker worden. Zorgen dat ik mevrouw en haar collega's uitnodig om te hier te komen en te laten zien dat wij helemaal geen krimpregio zijn, maar dat we een krimpregio gemaakt worden. Laten zien dat er wel degelijk gewoon mensen wonen buiten Utrecht / Almere. 

Maar om toch nog even te dromen, misschien is het wel een idee om deze mevrouw uit het parlement te stemmen en er voor te zorgen dat er een noordeling voor terugkomt. Iemand die wel voor onze belangen op wil komen.

Maar goed ik ben weer wakker. Het werkt en de andere taken wachten weer. Weet dat ik in ieder geval in Groningen woon, en dat ik daar behoorlijk trots op ben. 

Reacties

Populaire posts van deze blog

Zonnehulp voor grijze wolken

 Vandaag weer ervaren dat het liedje wat Henny Huisman zingt bij de surprise show niet klopt. Het onverwachte is niet altijd de mooiste prijs. Het is vaak het diepste dal wat je kan overkomen. Of het brengt je even compleet van slag en ver weg in de gedachten. Mij leidde het vandaag gedurende een half uur even goed af van mijn werk. Het werd nog extra benadrukt omdat ik op de fiets heel erg bij mijzelf gekomen was. Net had ervaren dat ik over bepaalde dingen heen ben. Dat ik daar voor mijzelf grapjes over kan maken. En dan komt er zo'n bericht. Ik snap het niet, laat staan dat ik het begrijp.  Nu hoor ik jullie denken: Waar gaat het over? Maar omwille van mijzelf en anderen ben ik niet van plan hierover uit te weiden. Ik wil alleen schrijven over het feit dat sommige onverwachte dingen kunnen leiden tot mooie dingen, maar dat ik tot op heden vaak het tegenovergestelde ervaar. Dat het juist brengt waar ik niet van uitgegaan ben. En juist daardoor kwam ik in diepe zwarte gaten terech

Het einde van het perron

Met het gevaar dat het verkeerd uitgelegd gaat worden ben ik deze keer begonnen aan deze blog. Ik heb namelijk het gevoel dat ik aan beland ben op het einde van het perron. De trein is even terug al gestopt. Ben uit gestapt en heb de laatste meters per voet afgelegd. Uiteindelijk ging dit niet zo snel als toen ik in de trein zat, maar ben er wel gekomen. Nu sta ik op het het randje van het perron en staar. Staar in de leegte die ik voor mij zie. Er liggen rails maar er rijden geen treinen. Achter mij is het een drukte van belang, mensen die in en ut de treinen springen die aankomen en vertrekken. Maar ik zie ze niet rijden. Er komt geen trein achterop of voorbij, het is stil voor mij uit. Is dit nu het einde van mijn carrière? Ben ik nu klaar? Is er geen nieuwe uitdaging? Ik heb afgelopen weekend net een droom uitgesproken tegen de jongste, en nu zie ik mijzelf hier staan. Beetje dubbelop. Ik hoor geweldige muziek voorbijkomen op GNR en op SevenFM, maar het heeft deze keren geen invloe

Dankzij de broers

 In mijn gedachten ben ik al heel erg ver met deze blog, maar nu ik er aan wil beginnen heb ik helemaal niets meer in gedachten. Heb ik zoals zo vaak helemaal niets om over te schrijven, en dat terwijl er zoveel om ons heen gebeurd. Iets met plastic en geld, iets met stikstof, boeren, politici en ga zo maar door. Maar dat is niet mijn stiel van van schrijven. Neeh het moet gaan over mijzelf of wat mij bezighoudt. Grrrrrr hier kan ik niet tegen. Dit is net zoiets als het resultaat van het papa helpen met de lekkerij in zijn vogelhok.  Mijn jongste broer heeft een mooi nieuw dak op de volière gelegd. Het oude was af en eerlijk is eerlijk hij heeft dit goed gedaan. Echter blijkt er nu met de regen een beetje lekkerij te zijn bij de toegangsdeur. Hier drupt het hard en als het zo blijft dan gat het ten koste van de deur. Mijn vader belt hem op om te vragen of hij dit wil komen repareren want hij wil zijn deur graag behouden. Broertje komt gaat aan de slag, maar ziet het even niet meer. Nie