Doorgaan naar hoofdcontent

te open? of gewoon eerlijk?


Ik heb voor mijzelf besloten dat ik eigenlijk wel iets anders wil maar ik weet niet wat. Daarnaast heb ik ook besloten dat het werk wat ik wil gaan doen, niet minder geld mag opleveren dan ik heb aan het einde van 7% loonsverhoging die we gaan krijgen. En ik ben er nog niet uit wat ik nu precies wil. Wat wil ik voor mijzelf? Wil ik weer voor een baas? Wil ik in opdracht werken? Wil ik mijn hobby fotograferen te gelde maken? Wil ik verder met het schrijven wat ik doe? Of wil ik dit combineren met de foto’s? Of wil ik nog iets heel anders?
Ik weet het allemaal niet. Het speelt vaak door mijn hoofd, maar daar blijft het bij. Of eigenlijk ook niet, want ik word er onrustig door. Ben mijzelf niet als ik hiermee bezig geweest ben.
Knorrig, gepikeerd, onrustig, druk en vul het rijtje maar verder aan. En dat is weer vervelend voor de rest… Tja en loslaten kan ik het ook nog niet.

Het allergrootste probleem om niet door te zetten is het feit dat ik voor mijn doen een best hoog salaris heb, en daarnaast zijn de secundaire voorwaarden wel erg goed. En dat overboord gooien is best heel erg lastig voor mij. Eigenlijk ben ik een beetje vastgeroest bij de organisatie waar ik werk. Niet in het werk. Neeh absoluut niet. Ik denk zelfs dat ik qua werk het mooiste werk heb wat je maar kunt bedenken. Er zijn er weinig die zoveel vrijheid en mogelijkheden hebben gekregen en krijgen van hun werkgever en teamleider. Neeh daar mag ik zeker niet over klagen. Maar…. Ach laat maar

Ik heb op deze manier weer een blog te pakken over een onderwerp wat in mijn eigen wereld zit. Iets wat aan mijzelf vasthangt en niet aan een ander. En ik geef op deze manier weer een inkijkje bij mijzelf. Breek weer een beetje van de muur af welke om mij heen gebouwd is in de loop van de jaren. Ik hoor de lezer denken, dat heb jezelf gedaan. Dat klopt, maar ik breek hem nu toch ook zelf beetje voor beetje af? Ik laat dingen van mijzelf zien die ik nog niet heb uitgesproken. Dus no problemo lijkt me. Maar goed ik dwaal af… Weer een eigen blog klaar. Weer een persoonlijk eigen blog klaar gemaakt. De lezer weer meegenomen zoals ik al schreef in mijn eigen hoofd.

Zal mij dit opleveren wat ik graag wil? Denk het niet. Zal dit een discussie op doen waaien? Misschien wel. Je weet het niet, of eigenlijk wel. Want op het moment dat ik dit plaats is het voor iedereen te lezen en is voor iedereen duidelijk dat ik toe ben aan verandering, maar niet weet wat. En heel eigenlijk? Kan het me ook allemaal niet zoveel schelen wat er gebeurd. Ik ben en blij vrij om te schrijven en te denken wat ik wil, zolang als ik mijn werkgever maar niet beschadig.

Moraal van mijn verhaal deze keer? Doe waar je zin aan hebt en blij niet te lang hangen. Neem de kansen waar die er zijn, want anders komt het er niet van.  

Populaire posts van deze blog

Zonnehulp voor grijze wolken

 Vandaag weer ervaren dat het liedje wat Henny Huisman zingt bij de surprise show niet klopt. Het onverwachte is niet altijd de mooiste prijs. Het is vaak het diepste dal wat je kan overkomen. Of het brengt je even compleet van slag en ver weg in de gedachten. Mij leidde het vandaag gedurende een half uur even goed af van mijn werk. Het werd nog extra benadrukt omdat ik op de fiets heel erg bij mijzelf gekomen was. Net had ervaren dat ik over bepaalde dingen heen ben. Dat ik daar voor mijzelf grapjes over kan maken. En dan komt er zo'n bericht. Ik snap het niet, laat staan dat ik het begrijp.  Nu hoor ik jullie denken: Waar gaat het over? Maar omwille van mijzelf en anderen ben ik niet van plan hierover uit te weiden. Ik wil alleen schrijven over het feit dat sommige onverwachte dingen kunnen leiden tot mooie dingen, maar dat ik tot op heden vaak het tegenovergestelde ervaar. Dat het juist brengt waar ik niet van uitgegaan ben. En juist daardoor kwam ik in diepe zwarte gaten terech

Het einde van het perron

Met het gevaar dat het verkeerd uitgelegd gaat worden ben ik deze keer begonnen aan deze blog. Ik heb namelijk het gevoel dat ik aan beland ben op het einde van het perron. De trein is even terug al gestopt. Ben uit gestapt en heb de laatste meters per voet afgelegd. Uiteindelijk ging dit niet zo snel als toen ik in de trein zat, maar ben er wel gekomen. Nu sta ik op het het randje van het perron en staar. Staar in de leegte die ik voor mij zie. Er liggen rails maar er rijden geen treinen. Achter mij is het een drukte van belang, mensen die in en ut de treinen springen die aankomen en vertrekken. Maar ik zie ze niet rijden. Er komt geen trein achterop of voorbij, het is stil voor mij uit. Is dit nu het einde van mijn carrière? Ben ik nu klaar? Is er geen nieuwe uitdaging? Ik heb afgelopen weekend net een droom uitgesproken tegen de jongste, en nu zie ik mijzelf hier staan. Beetje dubbelop. Ik hoor geweldige muziek voorbijkomen op GNR en op SevenFM, maar het heeft deze keren geen invloe

Dankzij de broers

 In mijn gedachten ben ik al heel erg ver met deze blog, maar nu ik er aan wil beginnen heb ik helemaal niets meer in gedachten. Heb ik zoals zo vaak helemaal niets om over te schrijven, en dat terwijl er zoveel om ons heen gebeurd. Iets met plastic en geld, iets met stikstof, boeren, politici en ga zo maar door. Maar dat is niet mijn stiel van van schrijven. Neeh het moet gaan over mijzelf of wat mij bezighoudt. Grrrrrr hier kan ik niet tegen. Dit is net zoiets als het resultaat van het papa helpen met de lekkerij in zijn vogelhok.  Mijn jongste broer heeft een mooi nieuw dak op de volière gelegd. Het oude was af en eerlijk is eerlijk hij heeft dit goed gedaan. Echter blijkt er nu met de regen een beetje lekkerij te zijn bij de toegangsdeur. Hier drupt het hard en als het zo blijft dan gat het ten koste van de deur. Mijn vader belt hem op om te vragen of hij dit wil komen repareren want hij wil zijn deur graag behouden. Broertje komt gaat aan de slag, maar ziet het even niet meer. Nie