Doorgaan naar hoofdcontent

De weg van de blogger

Ik heb wel eens gezegd dat ik eens in de maand een column zou gaan schrijven, wel de maand is bijna halverwege en ik al één blog geschreven. Ik had mij na de vorige voorgenomen een paar steekwoorden op te schrijven, maar zoals te verwachten viel, daar is niets van terecht gekomen. Ondertussen ben ik alweer druk denkende waar moet ik heen, waar wil ik heen. En met "cantus in memory of Benjamin Britten" als muziek op de achtergrond weet ik het niet.Ondertussen ben ik verder gaan luisteren en luister nu naar "De Profundis" Hetgeen letterlijk iets betekend van: "De weg van..."  En dat is nou weer net iets wat ik best kan gebruiken. "De weg van...de blogger" Misschien is een beter vertaling wel: "uit de diepten van..." Ik vind het andere mooier dus dat houden we er in.

Zou een goede titel van deze column kunnen zijn: "De weg van de...blogger" 
Want die weg gaat niet over rozen. En is niet altijd makkelijk, ook al doen ze daar soms wel erg lichtvoetig over. Misschien zijn er ook wel die het zo uit hun mouw schudden, maar voor mij is het een beproeving die uiteindelijk leid tot wat in mijn ogen best een column mag heten. Maar of het er ook daadwerkelijk één is? Vaak zijn de woorden niet altijd even geschikt voor een column, de intentie wel. Maar dat is met meerdere dingen zo. De intentie is er wel, maar het uitvoeren of het daadwerkelijk beginnen is zo moeilijk. Daarom plaats ik deze woorden ook op een blogpost en niet in een krant of blaadje als column. Ook zullen er soms best wel bij zijn die daar passen.

"De weg van... de blogger" is een weg die heel breed is en ook heel breed bewandeld kan en mag worden. Profunda donum, de diepten van de gaven. Uiteindelijk zal mijn "De Profundis" smal gaan worden. Smal omdat ik graag wil uitkomen bij "Agnus Dei qui tollis peccatum mundi, dona nobis pacem." Zoals de muziek mij nu ook verteld. Dus uiteindelijk is het "Agnus Dei" die mij "De Profundis" laat beschrijven die ik ga. Soms kan ik u daar in meenemen en soms blijft deze weg erg ver bij u vandaan. Da Pacem Domine en laat niet varen het werk van Uw Handen.

En zo is er weer een blog uit mijn hersenen ontsproten en laat ik u weer een stukje meekijken. Meekijken in mijn gedachten en gevoelens. Meeluisteren in mijn muziek keuze, welke ook nog wel eens kan gaan dienen als een blog. Schrijven over de muziek mij rustig en druk kan maken, mij vrolijk en boos kan laten zijn. Over hoe de muziek mij dingen kan laten verwerken en hoe ze me dingen geeft die ik nooit zelf bedacht zou hebben. Maar dat gaat nog komen, de titel zal dan luiden: "Musicum sanitas"

Maar nu is het eerst "calamum requiescit" 

Populaire posts van deze blog

Het einde van het perron

Met het gevaar dat het verkeerd uitgelegd gaat worden ben ik deze keer begonnen aan deze blog. Ik heb namelijk het gevoel dat ik aan beland ben op het einde van het perron. De trein is even terug al gestopt. Ben uit gestapt en heb de laatste meters per voet afgelegd. Uiteindelijk ging dit niet zo snel als toen ik in de trein zat, maar ben er wel gekomen. Nu sta ik op het het randje van het perron en staar. Staar in de leegte die ik voor mij zie. Er liggen rails maar er rijden geen treinen. Achter mij is het een drukte van belang, mensen die in en ut de treinen springen die aankomen en vertrekken. Maar ik zie ze niet rijden. Er komt geen trein achterop of voorbij, het is stil voor mij uit. Is dit nu het einde van mijn carrière? Ben ik nu klaar? Is er geen nieuwe uitdaging? Ik heb afgelopen weekend net een droom uitgesproken tegen de jongste, en nu zie ik mijzelf hier staan. Beetje dubbelop. Ik hoor geweldige muziek voorbijkomen op GNR en op SevenFM, maar het heeft deze keren geen invloe

Veel beloven, weinig geven

 Ik heb altijd gedacht dat ik een heel speciaal plekje had bij sommige mensen. Naast dan natuurlijk mijn ouders en vrouw en kinderen. Maar ik kom er hoe langer hoe meer achter dat ik dat plekje helemaal niet heb. Ze zijn wel lief hoor, je denken allemaal mee als je het nodig hebt, maar zodra je uit het zicht bent besta je niet meer. En juist daar denk ik, juist dan moet je iemand koesteren. Ook al zie je de persoon niet, denk eens aan hem of haar. Is het langere tijd stil? Misschien moet je dan even contact zoeken. Niet direct klaar staan met van alles, maar gewoon even laten weten dat je er bent. Meer is niet nodig Al mijmerend over dit onderwerp zit ik buiten in de zon en geniet ik van de vogels die ik hoor en zie. Erger ik mij kapot aan de Franse veldwesp die alweer in grote getale aanwezig is, en denk ik aan degenen waar ik de laatste tijd weinig contact mee heb gehad. Zou het goed met ze gaan? Misschien even bellen als ik de ruimte hiervoor kan vinden. Ik weet het, het klinkt als

Dankzij de broers

 In mijn gedachten ben ik al heel erg ver met deze blog, maar nu ik er aan wil beginnen heb ik helemaal niets meer in gedachten. Heb ik zoals zo vaak helemaal niets om over te schrijven, en dat terwijl er zoveel om ons heen gebeurd. Iets met plastic en geld, iets met stikstof, boeren, politici en ga zo maar door. Maar dat is niet mijn stiel van van schrijven. Neeh het moet gaan over mijzelf of wat mij bezighoudt. Grrrrrr hier kan ik niet tegen. Dit is net zoiets als het resultaat van het papa helpen met de lekkerij in zijn vogelhok.  Mijn jongste broer heeft een mooi nieuw dak op de volière gelegd. Het oude was af en eerlijk is eerlijk hij heeft dit goed gedaan. Echter blijkt er nu met de regen een beetje lekkerij te zijn bij de toegangsdeur. Hier drupt het hard en als het zo blijft dan gat het ten koste van de deur. Mijn vader belt hem op om te vragen of hij dit wil komen repareren want hij wil zijn deur graag behouden. Broertje komt gaat aan de slag, maar ziet het even niet meer. Nie