Bergwerk

Daar zit ik dan. Op een grote rechtopstaande steen in het gras, aan de rand van het pad naar ons berghuisje. Achter mij, loopt de steile weg naar boven, en voor mij zie ik het dal met de beide dorpen. Nou ja dorpen, zeg maar gewoon kleine steden. De bellen van de koeien klingelen er lustig op los, en de overige natuur gaat ook gewoon rustig zijn gang. En ik? Ik geniet met volle teugen dat ik hier kan en mag zitten.

Heel langzaam bekruipt mij het gevoel dat wat wij vandaag gedaan hebben best bijzonder is. Bijzonder omdat we samen de bergen hebben beklommen. Er liep iemand vooruit om te verkennen, en de rest volgde het pad wat verkend was. En als iemand achter leek te blijven, dan bleven we bij elkaar om diegene te steunen. Gleed er iemand uit? We waren er allemaal om hulp te bieden. Bijzonder hoe we op die manier een hecht team werden en waren.

Even zo bijzonder was het om op smalle paden, sneeuw te zien liggen. Om tijdens een wandeling in mei sneeuw aan te raken. En als je dan ook nog eens prachtige, door de natuur gevormde watervallen mag zien, en voelen, dan weet je dat je mooie dingen gezien hebt.

Ik heb van deze wandeling geleerd dat je samen dingen moet doen en dat je dan meer kunt dan je denkt. En als je denkt niet verder te kunnen? Dat er dan altijd iemand is die je steunt en zegt, jawel jij kunt dit. Nu is het moeilijk, maar straks kijk je er met trots op terug. Dan kun je zeggen, heb het wel mooi gedaan.

Al mijmerend denk ik hieraan terug op mijn steen aan het pad naar ons berghuis. De koeien en hun bellen zijn weer naar de wei. De wind trekt iets aan, waardoor het kouder wordt, ik moet maar naar binnen... Met een blij gemoed en een glimlach sta ik op, in de deur wenkt mijn wederhelft en op de bank voor het huis zitten twee super kids. Ik ben echt blij dat we dit vandaag samen hebben mogen doen.