Doorgaan naar hoofdcontent

BESTE WENSEN VOOR 2021

 Ik droomde vannacht dat ik zou opstaan, fietskleding aantrekken, brood smeren, eten om vervolgens een aantal kilometers te gaan trappen op de fiets. Eenmaal aangekomen op het werk, douchen, aankleden en de collega's begroeten. Iedereen onderweg de beste wensen wensen en dan heerlijk aan de koffie de sterke verhalen van de jaarwisseling aan horen. En toen ging de wekker, en kwam direct het besef dat ik deze dag niet mijn collega's zou zien. Misschien wel horen aan de telefoon, maar niet zien. Ik zou niet 50 keer horen: "De beste wensen, of gelukkig nieuwjaar" 

Ik mis het fysieke contact met mijn collega's dus zo erg dat ik er al over begin te dromen. Best wel eng voor iemand die in 2020 aldoor riep niemand te missen, omdat het zo wel lekker rustig werken was. Heel eng omdat ik geen idee heb hoelang dit allemaal nog gaat duren. Heel eng omdat ik sinds het wakker worden in mijn onderbewust zijn hier best wel mee bezig ben, en dat terwijl ik nog steeds de gedacht heb dat het me allemaal niet zoveel doet. Ik snap het niet meer...

In een gesprek wat ik laatst had met mijn vrouw constateerde ik het volgende; Als ik mij nu ziek zou melden veranderd er niets in de situatie thuis. Zij zou gewoon naar haar werk gaan en ik "gewoon" thuis blijven. De kinderen zouden gewoon aan het werk of naar school gaan en ik? Ik zou nog steeds "gewoon" thuis zijn. Het enige verschik zou zijn dat de monitor op kantoor niet aan zou staan. En dat is best wel een gekke constatering. Die is net zo gek al beseffen dat je al ruim 9 maanden thuis bent zonder dat je ziek bent.

Al met al bevat deze eerste blog van 2021 nog weinig positief nieuws. En ik ben van mening dat we er dit jaar gewoon weer een mooi van jaar van zouden moeten kunnen gaan maken. Ja natuurlijk hebben we nog te dealen met het virus. Ja natuurlijk kunnen we voorlopig nog niet weer naar kantoor, maar als we denken aan het moment dat het wel weer kan hebben we iets om naar uit te zien. Kijk de eerlijkheid gebied mij ook om te zeggen dat ik niet weer alle weken terug  naar de kantoortuin hoef. Maar ik zie uit naar de dag dat het wel weer kan voor een paar weken.

Heerlijk genieten van alle rumoer om je heen. Genieten van de telefoons die afgaan. Van het gelach van collega's. Van de vragen die je krijgt. Genieten van de teamleider die je weer eens ongevraagd komt storen. Van die collega die vindt dat zij het beter weet dan die collega die het werk al 40 jaar doet. Ik kan echt niet wachten. Wat een heerlijk vooruitzicht.

Nu ben ik alweer aan het dromen en is er geen wekker die kan gaan om me hieruit te wekken. Nee deze droom zal voorlopig wel blijven duren... Oeps de mailbox zit alweer vol, de telefoon gaat. Het is weer tijd om aan de slag  te gaan in mijn eigen stille kantoor. DE BESTE WENSEN VOOR 2021 dat we er maar een mooi jaar van mogen maken



  

Reacties

Populaire posts van deze blog

Zonnehulp voor grijze wolken

 Vandaag weer ervaren dat het liedje wat Henny Huisman zingt bij de surprise show niet klopt. Het onverwachte is niet altijd de mooiste prijs. Het is vaak het diepste dal wat je kan overkomen. Of het brengt je even compleet van slag en ver weg in de gedachten. Mij leidde het vandaag gedurende een half uur even goed af van mijn werk. Het werd nog extra benadrukt omdat ik op de fiets heel erg bij mijzelf gekomen was. Net had ervaren dat ik over bepaalde dingen heen ben. Dat ik daar voor mijzelf grapjes over kan maken. En dan komt er zo'n bericht. Ik snap het niet, laat staan dat ik het begrijp.  Nu hoor ik jullie denken: Waar gaat het over? Maar omwille van mijzelf en anderen ben ik niet van plan hierover uit te weiden. Ik wil alleen schrijven over het feit dat sommige onverwachte dingen kunnen leiden tot mooie dingen, maar dat ik tot op heden vaak het tegenovergestelde ervaar. Dat het juist brengt waar ik niet van uitgegaan ben. En juist daardoor kwam ik in diepe zwarte gaten terech

Het einde van het perron

Met het gevaar dat het verkeerd uitgelegd gaat worden ben ik deze keer begonnen aan deze blog. Ik heb namelijk het gevoel dat ik aan beland ben op het einde van het perron. De trein is even terug al gestopt. Ben uit gestapt en heb de laatste meters per voet afgelegd. Uiteindelijk ging dit niet zo snel als toen ik in de trein zat, maar ben er wel gekomen. Nu sta ik op het het randje van het perron en staar. Staar in de leegte die ik voor mij zie. Er liggen rails maar er rijden geen treinen. Achter mij is het een drukte van belang, mensen die in en ut de treinen springen die aankomen en vertrekken. Maar ik zie ze niet rijden. Er komt geen trein achterop of voorbij, het is stil voor mij uit. Is dit nu het einde van mijn carrière? Ben ik nu klaar? Is er geen nieuwe uitdaging? Ik heb afgelopen weekend net een droom uitgesproken tegen de jongste, en nu zie ik mijzelf hier staan. Beetje dubbelop. Ik hoor geweldige muziek voorbijkomen op GNR en op SevenFM, maar het heeft deze keren geen invloe

Dankzij de broers

 In mijn gedachten ben ik al heel erg ver met deze blog, maar nu ik er aan wil beginnen heb ik helemaal niets meer in gedachten. Heb ik zoals zo vaak helemaal niets om over te schrijven, en dat terwijl er zoveel om ons heen gebeurd. Iets met plastic en geld, iets met stikstof, boeren, politici en ga zo maar door. Maar dat is niet mijn stiel van van schrijven. Neeh het moet gaan over mijzelf of wat mij bezighoudt. Grrrrrr hier kan ik niet tegen. Dit is net zoiets als het resultaat van het papa helpen met de lekkerij in zijn vogelhok.  Mijn jongste broer heeft een mooi nieuw dak op de volière gelegd. Het oude was af en eerlijk is eerlijk hij heeft dit goed gedaan. Echter blijkt er nu met de regen een beetje lekkerij te zijn bij de toegangsdeur. Hier drupt het hard en als het zo blijft dan gat het ten koste van de deur. Mijn vader belt hem op om te vragen of hij dit wil komen repareren want hij wil zijn deur graag behouden. Broertje komt gaat aan de slag, maar ziet het even niet meer. Nie