Ik vraag me de laatste tijd veel vaker af wie ik ben, en wat ik allemaal kan en wil doen. Waarom? Geen idee, zal ook wel weer met ouder worden te maken hebben. Wat ik me allemaal afvraag is bijvoorbeeld of ik nog langer bij mijn huidige baas moet blijven werken, of ik op moet houden met het schrijven van blogs en me alleen maar moet gaan toeleggen op het schrijven van gedichten. Of ik nog misschien voor mijzelf moet gaan beginnen. Of ik... Nou vul maar in. Het is niet erg om te dromen, maar je moet op een gegeven moment keuzes gaan maken. Want anders kom je niet verder. Ik sta op deze twee, drie, viersprong. Ik moet gaan bepalen wat ik wil.
Nu is het helemaal niet zo dat ik perse weg moet bij mijn huidige werkgever, de overheid. Nee helemaal niet zelfs. Eigenlijk wil ik daar ook niet weg, want ik heb een veel te mooie baan. Maar dat heb ik jullie al eens verteld. Het is gewoon dat ik kansen moet gaan benutten, en me niet telkens moet gaan verschuilen achter het feit dat ik al zulk leuk werk heb. Gelukkig heb ik ook lieve collega's die vinden dat ik bepaalde werkstromen moet gaan overnemen, want daar ben ik volgens hen de meeste geschikte persoon voor.
Weet je het is net als met het schrijven van deze blog, ik doe het wel maar eigenlijk vind ik het maar niets. Ik denk veel te veel na over het feit of het wel leuk genoeg, duidelijk genoeg en niet vervelend is.
Met deze laatste zin ben ik precies bij de kern van mijn probleem gekomen. Ik hoopte dat ik vanmiddag met de wandeling die ik heb gemaakt een en ander voor mijzelf beter op een rij kon krijgen, maar helaas. Niet gelukt, maar wel lekker gewandeld. Heerlijk om in de open ruimte met een beetje muziek in je oren je gedachten te kunnen laten gaan. Niemand in de buurt die je op andere gedachten kan brengen en niet niemand die tegen je zegt dat je het op een bepaalde manier moet doen. Maar het maakte me niet minder onzeker. En uiteindelijk is de rust die je wilde bereiken er bijna en dan ben je ook weer thuis, en kom je weer in het ritme van alledag. Daarmee ben ik nog steeds niet voorbij mijn onzeker- en onduidelijkheid.
Hoe nu verder? Geen idee. Stapje voor stapje denk ik maar. En ik denk dat ik in de komende week maar eens om me heen ga kijken om te zien of ik kansen zie. Misschien moet ik duidelijker maken dat ik bepaalde werkzaamheden toch wel graag wil doen, maar dat ik daar dan ook naar betaald wil gaan worden. Waar ik deze week over na ga denken is wat ik ga doen met het schrijven. U als lezer zult vast en zeker het resultaat van deze bedenkingen voorbij zien komen. Ik denk dat de zevensprong waarop ik sta vast en zeker terug gebracht gaat worden naar een tweesprong, hierdoor zullen er vele dingen duidelijker worden maar sommige dingen ook nog steeds onduidelijk blijven.
Het gekke is dat deze blog me dit keer zomaar op papier staat, ik hoef er niet veel over na te denken. Telkens als ik gestoord word kan ik zo weer verder en hoef ik niet terug te lezen. Dit zegt eigenlijk ook weer een heleboel, maar daar zal ik nu niet teveel over nadenken. Ik ben er voor mijzelf wel uit, ik hoop dat jullie als mij ziet of spreekt het verschil zult merken en me verder wilt helpen. Dan kunnen we met z'n allen genieten van alle mooie dingen om ons heen.
Nu is het helemaal niet zo dat ik perse weg moet bij mijn huidige werkgever, de overheid. Nee helemaal niet zelfs. Eigenlijk wil ik daar ook niet weg, want ik heb een veel te mooie baan. Maar dat heb ik jullie al eens verteld. Het is gewoon dat ik kansen moet gaan benutten, en me niet telkens moet gaan verschuilen achter het feit dat ik al zulk leuk werk heb. Gelukkig heb ik ook lieve collega's die vinden dat ik bepaalde werkstromen moet gaan overnemen, want daar ben ik volgens hen de meeste geschikte persoon voor.
Weet je het is net als met het schrijven van deze blog, ik doe het wel maar eigenlijk vind ik het maar niets. Ik denk veel te veel na over het feit of het wel leuk genoeg, duidelijk genoeg en niet vervelend is.
Met deze laatste zin ben ik precies bij de kern van mijn probleem gekomen. Ik hoopte dat ik vanmiddag met de wandeling die ik heb gemaakt een en ander voor mijzelf beter op een rij kon krijgen, maar helaas. Niet gelukt, maar wel lekker gewandeld. Heerlijk om in de open ruimte met een beetje muziek in je oren je gedachten te kunnen laten gaan. Niemand in de buurt die je op andere gedachten kan brengen en niet niemand die tegen je zegt dat je het op een bepaalde manier moet doen. Maar het maakte me niet minder onzeker. En uiteindelijk is de rust die je wilde bereiken er bijna en dan ben je ook weer thuis, en kom je weer in het ritme van alledag. Daarmee ben ik nog steeds niet voorbij mijn onzeker- en onduidelijkheid.
Hoe nu verder? Geen idee. Stapje voor stapje denk ik maar. En ik denk dat ik in de komende week maar eens om me heen ga kijken om te zien of ik kansen zie. Misschien moet ik duidelijker maken dat ik bepaalde werkzaamheden toch wel graag wil doen, maar dat ik daar dan ook naar betaald wil gaan worden. Waar ik deze week over na ga denken is wat ik ga doen met het schrijven. U als lezer zult vast en zeker het resultaat van deze bedenkingen voorbij zien komen. Ik denk dat de zevensprong waarop ik sta vast en zeker terug gebracht gaat worden naar een tweesprong, hierdoor zullen er vele dingen duidelijker worden maar sommige dingen ook nog steeds onduidelijk blijven.
Het gekke is dat deze blog me dit keer zomaar op papier staat, ik hoef er niet veel over na te denken. Telkens als ik gestoord word kan ik zo weer verder en hoef ik niet terug te lezen. Dit zegt eigenlijk ook weer een heleboel, maar daar zal ik nu niet teveel over nadenken. Ik ben er voor mijzelf wel uit, ik hoop dat jullie als mij ziet of spreekt het verschil zult merken en me verder wilt helpen. Dan kunnen we met z'n allen genieten van alle mooie dingen om ons heen.
Reacties
Een reactie posten