Doorgaan naar hoofdcontent

Twijfelachtige gedachten

Ik vraag me de laatste tijd veel vaker af wie ik ben, en wat ik allemaal kan en wil doen. Waarom? Geen idee, zal ook wel weer met ouder worden te maken hebben. Wat ik me allemaal afvraag is bijvoorbeeld of ik nog langer bij mijn huidige baas moet blijven werken, of ik op moet houden met  het schrijven van blogs en me alleen maar moet gaan toeleggen op het schrijven van gedichten. Of ik nog misschien voor mijzelf moet gaan beginnen. Of ik... Nou vul maar in. Het is niet erg om te dromen, maar je moet op een gegeven moment keuzes gaan maken. Want anders kom je niet verder. Ik sta op deze twee, drie, viersprong. Ik moet gaan bepalen wat ik wil.

Nu is het helemaal niet zo dat ik perse weg moet bij mijn huidige werkgever, de overheid. Nee helemaal niet zelfs. Eigenlijk wil ik daar ook niet weg, want ik heb een veel te mooie baan. Maar dat heb ik jullie al eens verteld. Het is gewoon dat ik kansen moet gaan benutten, en me niet telkens moet gaan verschuilen achter het feit dat ik al zulk leuk werk heb. Gelukkig heb ik ook lieve collega's die vinden dat ik bepaalde werkstromen moet gaan overnemen, want daar ben ik volgens hen de meeste geschikte persoon voor.
Weet je het is net als met het schrijven van deze blog, ik doe het wel maar eigenlijk vind ik het maar niets. Ik denk veel te veel na over het feit of het wel leuk genoeg, duidelijk genoeg en niet vervelend is.

Met deze laatste zin ben ik precies bij de kern van mijn probleem gekomen. Ik hoopte dat ik vanmiddag met de wandeling die ik heb gemaakt een en ander voor mijzelf beter op een rij kon krijgen, maar helaas. Niet gelukt, maar wel lekker gewandeld. Heerlijk om in de open ruimte met een beetje muziek in je oren je gedachten te kunnen laten gaan. Niemand in de buurt die je op andere gedachten kan brengen en niet niemand die tegen je zegt dat je het op een bepaalde manier moet doen. Maar het maakte me niet minder onzeker. En uiteindelijk is de rust die je wilde bereiken er bijna en dan ben je ook weer thuis, en kom je weer in het ritme van alledag. Daarmee ben ik nog steeds niet voorbij mijn onzeker- en onduidelijkheid.

Hoe nu verder? Geen idee. Stapje voor stapje denk ik maar. En ik denk dat ik in de komende week maar eens om me heen ga kijken om te zien of ik kansen zie. Misschien moet ik duidelijker maken dat ik bepaalde werkzaamheden toch wel graag wil doen, maar dat ik daar dan ook naar betaald wil gaan worden. Waar ik deze week over na ga denken is wat ik ga doen met het schrijven. U als lezer zult vast en zeker het resultaat van deze bedenkingen voorbij zien komen. Ik denk dat de zevensprong waarop ik sta vast en zeker terug gebracht gaat worden naar een tweesprong, hierdoor zullen er vele dingen duidelijker worden maar sommige dingen ook nog steeds onduidelijk blijven.

Het gekke is dat deze blog me dit keer zomaar op papier staat, ik hoef er niet veel over na te denken. Telkens als ik gestoord word kan ik zo weer verder en hoef ik niet terug te lezen. Dit zegt eigenlijk ook weer een heleboel, maar daar zal ik nu niet teveel over nadenken. Ik ben er voor mijzelf wel uit, ik hoop dat jullie als mij ziet of spreekt het verschil zult merken en me verder wilt helpen. Dan kunnen we met z'n allen genieten van alle mooie dingen om ons heen.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Het einde van het perron

Met het gevaar dat het verkeerd uitgelegd gaat worden ben ik deze keer begonnen aan deze blog. Ik heb namelijk het gevoel dat ik aan beland ben op het einde van het perron. De trein is even terug al gestopt. Ben uit gestapt en heb de laatste meters per voet afgelegd. Uiteindelijk ging dit niet zo snel als toen ik in de trein zat, maar ben er wel gekomen. Nu sta ik op het het randje van het perron en staar. Staar in de leegte die ik voor mij zie. Er liggen rails maar er rijden geen treinen. Achter mij is het een drukte van belang, mensen die in en ut de treinen springen die aankomen en vertrekken. Maar ik zie ze niet rijden. Er komt geen trein achterop of voorbij, het is stil voor mij uit. Is dit nu het einde van mijn carrière? Ben ik nu klaar? Is er geen nieuwe uitdaging? Ik heb afgelopen weekend net een droom uitgesproken tegen de jongste, en nu zie ik mijzelf hier staan. Beetje dubbelop. Ik hoor geweldige muziek voorbijkomen op GNR en op SevenFM, maar het heeft deze keren geen invloe

Veel beloven, weinig geven

 Ik heb altijd gedacht dat ik een heel speciaal plekje had bij sommige mensen. Naast dan natuurlijk mijn ouders en vrouw en kinderen. Maar ik kom er hoe langer hoe meer achter dat ik dat plekje helemaal niet heb. Ze zijn wel lief hoor, je denken allemaal mee als je het nodig hebt, maar zodra je uit het zicht bent besta je niet meer. En juist daar denk ik, juist dan moet je iemand koesteren. Ook al zie je de persoon niet, denk eens aan hem of haar. Is het langere tijd stil? Misschien moet je dan even contact zoeken. Niet direct klaar staan met van alles, maar gewoon even laten weten dat je er bent. Meer is niet nodig Al mijmerend over dit onderwerp zit ik buiten in de zon en geniet ik van de vogels die ik hoor en zie. Erger ik mij kapot aan de Franse veldwesp die alweer in grote getale aanwezig is, en denk ik aan degenen waar ik de laatste tijd weinig contact mee heb gehad. Zou het goed met ze gaan? Misschien even bellen als ik de ruimte hiervoor kan vinden. Ik weet het, het klinkt als

Dankzij de broers

 In mijn gedachten ben ik al heel erg ver met deze blog, maar nu ik er aan wil beginnen heb ik helemaal niets meer in gedachten. Heb ik zoals zo vaak helemaal niets om over te schrijven, en dat terwijl er zoveel om ons heen gebeurd. Iets met plastic en geld, iets met stikstof, boeren, politici en ga zo maar door. Maar dat is niet mijn stiel van van schrijven. Neeh het moet gaan over mijzelf of wat mij bezighoudt. Grrrrrr hier kan ik niet tegen. Dit is net zoiets als het resultaat van het papa helpen met de lekkerij in zijn vogelhok.  Mijn jongste broer heeft een mooi nieuw dak op de volière gelegd. Het oude was af en eerlijk is eerlijk hij heeft dit goed gedaan. Echter blijkt er nu met de regen een beetje lekkerij te zijn bij de toegangsdeur. Hier drupt het hard en als het zo blijft dan gat het ten koste van de deur. Mijn vader belt hem op om te vragen of hij dit wil komen repareren want hij wil zijn deur graag behouden. Broertje komt gaat aan de slag, maar ziet het even niet meer. Nie