De elfde van de elfde
Ze werd bijna een anagram van de liefde
Het werd de dag dat de oorlog stopte
Dat de bellen weer klonken
En de mensen op straat zongen
Na vier lange jaren van ellende
Was daar eindelijk weer de stilte van vrede
In die jaren,
Wilde er niets meer groeien
Niets meer bloeien op het veld
Moesten gaten worden gevuld
Graven werden gegraven en velden opengesteld
Mannen, jongens nog, kwamen niet meer thuis
Families werden verscheurd uiteen gerukt
Nu jaren later is er niemand meer,
Niemand die meer kan vertellen
Maar wel zijn er de brieven en de kaarten
De beelden van toen
Ze maken immer nog indruk
Ze vertellen ons nog altijd het verhaal
Laten we niet vergeten
Laten we blijven herinneren
Sta eens stil bij de vrede van nu
En denk dan aan de levens van toen
En sta dan ook eens stil bij de levens van nu
Die worden gegeven opdat wij in vrede leven
Laat ons niet vergeten
Mens te willen heten
Die vergeven en liefde geven kan
Laat ons niet vergeten
Reacties
Een reactie posten