Doorgaan naar hoofdcontent

Hoe lelijk toch mooi kan zijn

Het gekke wil dat ik vanmorgen vroeg er pas achterkwam dat lelijke dingen soms heel verschrikkelijk mooi kunnen zijn. En om zo mooi te worden hoeft er maar een klein dingetje soms te worden toegevoegd. Ik was vanmorgen al heel vroeg uit de veren en begonnen met het werken vanuit huis. Toen onze enige dochter die wel naar school moest wegging moest ik even mee naar buiten. Buiten aangekomen, ergerde ik mij direct aan alle alweer opgekomen onkruid, en laat nu juist dat verschrikkelijke onkruid met een beetje dauwdruppels verschrikkelijk mooi kunnen zijn. Niet dat het ik het na een paar foto's te hebben gemaakt heb laten staan hoor, want ik ben tegen alles wat tussen mijn tegels omhoog komt. Maar het zette mij wel aan het denken. Denken dat ik misschien te vaak op iets lelijks heb gereageerd als zijnde lelijk terwijl het als ik beter zou hebben gekeken het mooier was dan ik me kon voorstellen.

Nu hoor ik de gemiddelde lezer alweer denken, wat is dit nu weer voor zweverig idee, maar ik meen het echt. Ik heb echt bij mijzelf gedacht hoe vaak heb ik gekeken naar iets gedacht en het daarbij verworpen omdat het lelijk was? Te vaak. Het hoeft niet letterlijk lelijk te zijn natuurlijk. Immers een klus toegewezen krijgen kun je ook lelijk vinden... En hoe ga je daar dan mee om? Is het inderdaad zo verschrikkelijk? Of blijkt het toch wel mee te vallen?

Al typend en nadenkend over de volgende zin verschijnt er nu een glimlach op mijn gezicht. Want ik kijk naar buiten naar een boom die zo krom staat dat het een paraplu lijkt. Na een gesprekje met de buurvrouw enige maanden geleden ben ik deze boom ook zo gaan noemen, de paraplu boom. NU staan er voor deze boom ook enkele struiken, en hier groeit natuurlijk ook wat onkruid doorheen, maar dit onkruid heb ik laten staan. Waarom? Geen idee, kon er niet goed bij of zo denk ik. Geen idee waarom? Het staat er! Nu is dit ook verder doorgebloeid en ik moet eerlijk toegeven ook dit oogt weer verschrikkelijk mooi. De glimlach op mijn gezicht wordt al groter want ik zie al meer dingen die ik verschrikkelijk vind, maar die nu ik beter kijk er toch wel mooi uitzien.

Nu kan ik bovenstaande natuurlijk niet overal op betrekken, maar ik kan mijzelf er wel toe zetten om de dingen met andere ogen te bekijken. De extra klus die ik krijg toegewezen, de persoon die ik nu lijk vind, het weer wat wordt voorspeld... Moet ik nog verder gaan? Denk het niet. Ik denk dat het nu wel duidelijk is dat ik ga proberen mijn leven te beteren of in ieder geval ander ga proberen te kijken naar dingen en mensen. En wat doe jij? Blijf je alles lelijk vinden? Of ga je ook anders kijken naar de dingen en mensen?

O ja de foto's! Wel die kun je vinden op: https://www.facebook.com/photo.php?fbid=1561014577297433&set=a.1400847123314180.1073741878.100001667171868&type=3&theater

Populaire posts van deze blog

Zonnehulp voor grijze wolken

 Vandaag weer ervaren dat het liedje wat Henny Huisman zingt bij de surprise show niet klopt. Het onverwachte is niet altijd de mooiste prijs. Het is vaak het diepste dal wat je kan overkomen. Of het brengt je even compleet van slag en ver weg in de gedachten. Mij leidde het vandaag gedurende een half uur even goed af van mijn werk. Het werd nog extra benadrukt omdat ik op de fiets heel erg bij mijzelf gekomen was. Net had ervaren dat ik over bepaalde dingen heen ben. Dat ik daar voor mijzelf grapjes over kan maken. En dan komt er zo'n bericht. Ik snap het niet, laat staan dat ik het begrijp.  Nu hoor ik jullie denken: Waar gaat het over? Maar omwille van mijzelf en anderen ben ik niet van plan hierover uit te weiden. Ik wil alleen schrijven over het feit dat sommige onverwachte dingen kunnen leiden tot mooie dingen, maar dat ik tot op heden vaak het tegenovergestelde ervaar. Dat het juist brengt waar ik niet van uitgegaan ben. En juist daardoor kwam ik in diepe zwarte gaten terech

Het einde van het perron

Met het gevaar dat het verkeerd uitgelegd gaat worden ben ik deze keer begonnen aan deze blog. Ik heb namelijk het gevoel dat ik aan beland ben op het einde van het perron. De trein is even terug al gestopt. Ben uit gestapt en heb de laatste meters per voet afgelegd. Uiteindelijk ging dit niet zo snel als toen ik in de trein zat, maar ben er wel gekomen. Nu sta ik op het het randje van het perron en staar. Staar in de leegte die ik voor mij zie. Er liggen rails maar er rijden geen treinen. Achter mij is het een drukte van belang, mensen die in en ut de treinen springen die aankomen en vertrekken. Maar ik zie ze niet rijden. Er komt geen trein achterop of voorbij, het is stil voor mij uit. Is dit nu het einde van mijn carrière? Ben ik nu klaar? Is er geen nieuwe uitdaging? Ik heb afgelopen weekend net een droom uitgesproken tegen de jongste, en nu zie ik mijzelf hier staan. Beetje dubbelop. Ik hoor geweldige muziek voorbijkomen op GNR en op SevenFM, maar het heeft deze keren geen invloe

Dankzij de broers

 In mijn gedachten ben ik al heel erg ver met deze blog, maar nu ik er aan wil beginnen heb ik helemaal niets meer in gedachten. Heb ik zoals zo vaak helemaal niets om over te schrijven, en dat terwijl er zoveel om ons heen gebeurd. Iets met plastic en geld, iets met stikstof, boeren, politici en ga zo maar door. Maar dat is niet mijn stiel van van schrijven. Neeh het moet gaan over mijzelf of wat mij bezighoudt. Grrrrrr hier kan ik niet tegen. Dit is net zoiets als het resultaat van het papa helpen met de lekkerij in zijn vogelhok.  Mijn jongste broer heeft een mooi nieuw dak op de volière gelegd. Het oude was af en eerlijk is eerlijk hij heeft dit goed gedaan. Echter blijkt er nu met de regen een beetje lekkerij te zijn bij de toegangsdeur. Hier drupt het hard en als het zo blijft dan gat het ten koste van de deur. Mijn vader belt hem op om te vragen of hij dit wil komen repareren want hij wil zijn deur graag behouden. Broertje komt gaat aan de slag, maar ziet het even niet meer. Nie