Kerst, vrede op aarde en in mensen welbehagen. Pfff nou bij ons even niet geloof ik. Man wat brengt die verhuizing een hoop ellende mee zeg. Ik dacht dat het allemaal wel een beetje mee zou vallen. Ja wel dozen en dergelijk in de kamer en op de slaapkamers, maar verder ach... Beetje verven hier, beetje verven daar. Offerte hiervoor opvragen en daarvoor en dan dan ging het allemaal goed komen op de dag dat we gepland hebben om alles over te zetten... Nou wat een leugen zeg. Het is stress moment hier en stress moment daar. Het is bijna ruzie met elkaar als het gaat over de financiën, en ga zo maar door. Ja ja vrede op aarde en in mensen wel behagen...
Gelukkig weet mijn vrouw een beetje hoe ik in elkaar steek, en weten de kinderen dat ook. Gelukkig weet ik ook zelf hoe ik in elkaar steek dus het gaat wel goed komen, maar ik heb er toch een hoop ellende van. En het is niet dat ik niet wil, maar gewoon dat ik niet snap en niet kan plaatsen. Gewoon een te simpele jongen die te moeilijke dingen moet gaan oppakken. Das niet slim.
Eigenlijk is het bijna net zoiets als toen ik samen met één van mijn broers voor het eerst ging wandelen in Amsterdam. Dit deden wij dan samen met oom Ep. Die wist na zoveel jaren Amsterdam de weg en dus gingen we met hem stadjen. Wij twee opgeschoten knaapjes van het Groningse platteland, niets gewend samen met een oud-Groninger die al jaren in Amsterdam woont lopen langs het paleis op de dam, de nieuwe kerk door de Warmoesstraat en ga zo maar door. Dat was voor ons al de ogen uit kijken, want we lazen (ik nog steeds) de boeken van Baantjer, en hierdoor kregen we een indruk hoe het echt was wat er in de boeken stond geschreven. Dat was het mooiste, maar wij doordat we zo blue waren groeten we iedereen die we tegen kwamen. Echt tegen iedereen zijn we moi of hallo of nog iets anders. Dit was voor ons de normaalste zaak van de wereld, maar die mensen daar? Man volgens mij hebben ze ons aangekeken en gedacht: "Die zijn gek!" En datzelfde gevoel van toen, dat heb ik nu dus weer.
Ha wat een tijden waren dat. Maar man wat een tijden zijn dit.
Druk en hectisch. Kerst!! Vrede op aarde en vrede in mensen welbehagen. Ik heb het weer... Ik krijg het weer.... Een heerlijk gevoel dat het allemaal goed gaat komen.
Gelukkig weet mijn vrouw een beetje hoe ik in elkaar steek, en weten de kinderen dat ook. Gelukkig weet ik ook zelf hoe ik in elkaar steek dus het gaat wel goed komen, maar ik heb er toch een hoop ellende van. En het is niet dat ik niet wil, maar gewoon dat ik niet snap en niet kan plaatsen. Gewoon een te simpele jongen die te moeilijke dingen moet gaan oppakken. Das niet slim.
Eigenlijk is het bijna net zoiets als toen ik samen met één van mijn broers voor het eerst ging wandelen in Amsterdam. Dit deden wij dan samen met oom Ep. Die wist na zoveel jaren Amsterdam de weg en dus gingen we met hem stadjen. Wij twee opgeschoten knaapjes van het Groningse platteland, niets gewend samen met een oud-Groninger die al jaren in Amsterdam woont lopen langs het paleis op de dam, de nieuwe kerk door de Warmoesstraat en ga zo maar door. Dat was voor ons al de ogen uit kijken, want we lazen (ik nog steeds) de boeken van Baantjer, en hierdoor kregen we een indruk hoe het echt was wat er in de boeken stond geschreven. Dat was het mooiste, maar wij doordat we zo blue waren groeten we iedereen die we tegen kwamen. Echt tegen iedereen zijn we moi of hallo of nog iets anders. Dit was voor ons de normaalste zaak van de wereld, maar die mensen daar? Man volgens mij hebben ze ons aangekeken en gedacht: "Die zijn gek!" En datzelfde gevoel van toen, dat heb ik nu dus weer.
Ha wat een tijden waren dat. Maar man wat een tijden zijn dit.
Druk en hectisch. Kerst!! Vrede op aarde en vrede in mensen welbehagen. Ik heb het weer... Ik krijg het weer.... Een heerlijk gevoel dat het allemaal goed gaat komen.