Doorgaan naar hoofdcontent

Verhuizen of Facebook

Ongelofelijk hoeveel troep je in de loop de tijd in je huis verzameld en tentoonstelt. Daar kom je eigenlijk pas achter als er iemand in het huis doodgaat, sorry maar het is gewoon zo, of wanneer je zoals wij gaat verhuizen. Nu hoeft die troep helemaal niet weg of zo, maar het moet ten tijde van het maken van foto's en bezichtigingen wel uit je huis verdwenen zijn. Wat je er na die tijd mee doet, moet je allemaal zelf weten, als het maar weg is wanneer het weg moet zijn.

Ik wil het graag met iets vergelijken, maar waarmee? Werk? Of vriendschappen? Of facebook? Ik denk de vergelijking met facebook wel op gaat. Want daar begin je ook alleen. Vervolgens nodig je de eerste mensen uit, meestal de vrienden ut de eerste lijn. Dan is het een tijdje rustig, je hoeft immers alleen maar om je eigen status te denken, en daarnaast zie alleen een klein beetje van de vrienden... Maar na een paar weken komen de verzoeken om vriendschap uit de tweede lijn. Je gaat zelf op zoek naar voormalig klasgenoten, je nodigt collega's uit om vrienden te worden. Je blijft collega's, maar het heet nu eenmaal vrienden op facebook, en zo gaat het van kwaad tot erger. Langzamerhand neemt de hobby het ook een beetje over en heb je zoveel vrienden dat je nog wel op facebook zit maar niet meer weet waar het allemaal over gaat. Je ziet door de bomen het bos niet meer zo gezegd. 
Zie je wel?! Het is net als met je huis.

Toen je begon in je eigen huis nam je alleen de spullen mee die op dat moment van jezelf waren. Bij het inrichten van de woning bleek dat er toch eigenlijk te weinig spullen zijn en dat je wat nieuwe nodig bent. Je koopt deze spullen en bent voor een periode tevreden. Mooi huis, mooie spullen het past allemaal precies. Na een periode, bijvoorbeeld tijdens een verjaardag, koop of krijg je een nieuwe plant, en bij die plant hoort eigenlijk ook een mooie pot. Als dat eenmaal bij elkaar gezocht is steekt dit volgens jezelf en vrienden af tegen de rest dus moet er in de kamer ook een aanpassing komen... Na deze aanpassing is de kamer wel weer klaar, maar is de vloerbedekking op de trap eigenlijk wel aan vervanging toe, door dat dat gebeurd moeten eigenlijk ook de vloeren in de slaapkamers daarop warden aangepast... Und so gehts weiter und weiter, immer weiter. Net als facebook. Op het einde weet je niet meer waar je het eerst moet beginnen om te vervangen.

Nu we daar toch zijn? Dan verhuizen we toch gewoon? Tja en dan blijkt dat je wel heel veel troep hebt verzameld. En hoe doe je dat dan met facebook? Daar kun je niet verhuizen? Neeh inderdaad, maar als je het daar goed zou willen doen, bedenk ik me net? Dan loop je al je "vrienden" door en beperk je je tot het aantal die je echt kent. Of als je het tot je hobby beperken wilt, dan verwijder je iedereen die niets met je hobby te maken heeft. Want als je voor je hobby een aparte facebook hebt, wil je er ook eentje voor je familie en eentje voor je vrienden, voor je oud-klasgenoten. Moet ik nog verder gaan?
Dan kom je weer in een bos terecht...

Eigenlijk moet je het hebben van facebook en verhuizen gewoon niet met elkaar vergelijken. Ik leef niet in facebook. Jullie als lezers toch ook niet? Of wel? Doordat ik niet woon in facebook kan ik straks ook gewoon verhuizen en jullie een nieuw adres opgeven. Stef Ekkel zingt het al: 
"Geniet van 't leven,
want het is zo voorbij.
Dus pluk de dag en zet je zorgen opzij.
Verdriet en vreugde staan heel dicht bij elkaar,
leef zoals jij dat wilt,
zet de tijd even stil.
Geniet van 't leven,
lach de zon tegemoet.
Dan zul je stralen en dan komt alles goed.
Het leven is een feest voor jou en voor mij,
dus ik zeg laat je gaan voel je vrij."
Mocht ik dus de komende periode minder op facebook zitten dan ben ik verhuizen en aan het genieten van het leven dat ik leef.

Populaire posts van deze blog

Het einde van het perron

Met het gevaar dat het verkeerd uitgelegd gaat worden ben ik deze keer begonnen aan deze blog. Ik heb namelijk het gevoel dat ik aan beland ben op het einde van het perron. De trein is even terug al gestopt. Ben uit gestapt en heb de laatste meters per voet afgelegd. Uiteindelijk ging dit niet zo snel als toen ik in de trein zat, maar ben er wel gekomen. Nu sta ik op het het randje van het perron en staar. Staar in de leegte die ik voor mij zie. Er liggen rails maar er rijden geen treinen. Achter mij is het een drukte van belang, mensen die in en ut de treinen springen die aankomen en vertrekken. Maar ik zie ze niet rijden. Er komt geen trein achterop of voorbij, het is stil voor mij uit. Is dit nu het einde van mijn carrière? Ben ik nu klaar? Is er geen nieuwe uitdaging? Ik heb afgelopen weekend net een droom uitgesproken tegen de jongste, en nu zie ik mijzelf hier staan. Beetje dubbelop. Ik hoor geweldige muziek voorbijkomen op GNR en op SevenFM, maar het heeft deze keren geen invloe

Veel beloven, weinig geven

 Ik heb altijd gedacht dat ik een heel speciaal plekje had bij sommige mensen. Naast dan natuurlijk mijn ouders en vrouw en kinderen. Maar ik kom er hoe langer hoe meer achter dat ik dat plekje helemaal niet heb. Ze zijn wel lief hoor, je denken allemaal mee als je het nodig hebt, maar zodra je uit het zicht bent besta je niet meer. En juist daar denk ik, juist dan moet je iemand koesteren. Ook al zie je de persoon niet, denk eens aan hem of haar. Is het langere tijd stil? Misschien moet je dan even contact zoeken. Niet direct klaar staan met van alles, maar gewoon even laten weten dat je er bent. Meer is niet nodig Al mijmerend over dit onderwerp zit ik buiten in de zon en geniet ik van de vogels die ik hoor en zie. Erger ik mij kapot aan de Franse veldwesp die alweer in grote getale aanwezig is, en denk ik aan degenen waar ik de laatste tijd weinig contact mee heb gehad. Zou het goed met ze gaan? Misschien even bellen als ik de ruimte hiervoor kan vinden. Ik weet het, het klinkt als

Dankzij de broers

 In mijn gedachten ben ik al heel erg ver met deze blog, maar nu ik er aan wil beginnen heb ik helemaal niets meer in gedachten. Heb ik zoals zo vaak helemaal niets om over te schrijven, en dat terwijl er zoveel om ons heen gebeurd. Iets met plastic en geld, iets met stikstof, boeren, politici en ga zo maar door. Maar dat is niet mijn stiel van van schrijven. Neeh het moet gaan over mijzelf of wat mij bezighoudt. Grrrrrr hier kan ik niet tegen. Dit is net zoiets als het resultaat van het papa helpen met de lekkerij in zijn vogelhok.  Mijn jongste broer heeft een mooi nieuw dak op de volière gelegd. Het oude was af en eerlijk is eerlijk hij heeft dit goed gedaan. Echter blijkt er nu met de regen een beetje lekkerij te zijn bij de toegangsdeur. Hier drupt het hard en als het zo blijft dan gat het ten koste van de deur. Mijn vader belt hem op om te vragen of hij dit wil komen repareren want hij wil zijn deur graag behouden. Broertje komt gaat aan de slag, maar ziet het even niet meer. Nie