Het grote probleem is dat ik al weken weet waarover ik wil schrijven als ik toe ben aan mijn 50e blog. Het is bijna zover maar nog niet! Dus moet ik iets anders bedenken, of beter hopen dat zich een ander onderwerp aandient. Nu is het zo dat ik volgens mij onderwerpen genoeg heb om over te schrijven, maar niet alles is geschikt om hier neer te zetten. Je hebt ook je beperkingen als je blogt, men mag als van je weten maar ook weer niet. Je mag alles schrijven maar ook weer niet. Want er zijn bepaalde dingen waarover je gewoon niet schrijft. Bijvoorbeeld rechtstreeks over collega's, of over het werk. Dat ligt gevoelig en daar moet je je vingers niet aan willen branden.
Nu ben ik de week voor het schrijven van deze blog ziek geweest. Zaterdagavond begon het. Tijdens het drinken van mijn biertje werd ik gewoon niet lekker, de maag wilde niet en het lichaam was ook gewoon bleeeeeh. Dus geen halve liter leeggemaakt en vervolgens maar op bed gegaan, man dan begint de echte ellende...Slecht in slaap kunnen komen, om de haverklap naar het kleine kamertje, hoesten gewoon niet leuk. 's Zondags ook weinig te koop, maar de wil om maandag aan het werk te gaan was er nog. Deze werd 's nachts echter volkomen de grond in geboord. Man man man. Ik zal jullie de details onthouden, maar het gevolg was dat ik maandag last had van m'n ribbenkast. Drie dagen op de bank... Woensdag ging het voor mijn gevoel iets beter dus donderdagmorgen, vlak voordat we naar Ameland gingen, weer beter gemeld. Leek allemaal heel goed. Dat kleine woordtje leek...'s Avonds dachten we heerlijk uit eten te gaan, maar helaas was daar een opstandige maag, erg vervelend. Gelukkig knapte ik bij terugkomst op de kamer flink op zodat we de rest van de dagen wel hebben genoten.
Zo zijn er nog wel veel meer avonturen te beschrijven. En met deze avonturen houd ik het bij mijzelf en schrijf ik zo weinig mogelijk over een ander. Dat schrijven over een ander ligt me ook niet zo. Ja ik mag graag kleppen over, maar ik kan slecht schrijven over een ander. Daar word ik niet blij van, neeh eerder er down en verdrietig. Als ik dat word dan ben ook weer niet te genieten voor mijn omgeving, dan krijgt die daar weer last mee, neeh laat me a.u.b. gewoon af en toe wat kleppen over een ander en het er verder bij laten.
Nu we het er toch over hebben... Wanneer weet je als je gemist wordt? Wel als men over je praat waar je niet bij bent en je het achteraf hoort. Het streelt je ego, maar eigenlijk had je het liever niet gehoord. Mensen zijn een raar volk.
Zo heb ik in de afgelopen minuten deze blog geschreven, maar bij het terug lezen zie ik dat er weer een oude gewoonte in is geslopen. Ik spring weer van de hak op de tak, en draai daarbij ook nog een 180 graden. Het spijt mij voor de lezer, ik zal gaan proberen om dit in de toekomst minder te laten gebeuren. Echter aan de andere kant schrijf ik in het begin dat je niet overal over kunt schrijven, want dat kan gewoon niet! Bepaalde dingen moeten gewoon blijven zoals ze zijn en zoals ze altijd geweest zijn.
Beste lezer ik verexcuseer mij voor al mijn gehakketak, maar niet voor mijn blog. Want dat is namelijk mijn uitlaatklep, mijn stoompijp. IK vind het al vervelend genoeg dat ik niet "gewoon" kan schrijven. En toch wil ook niet in een hoekje gedrukt worden, maar daarover schrijf ik vast een andere keer.
Nu ben ik de week voor het schrijven van deze blog ziek geweest. Zaterdagavond begon het. Tijdens het drinken van mijn biertje werd ik gewoon niet lekker, de maag wilde niet en het lichaam was ook gewoon bleeeeeh. Dus geen halve liter leeggemaakt en vervolgens maar op bed gegaan, man dan begint de echte ellende...Slecht in slaap kunnen komen, om de haverklap naar het kleine kamertje, hoesten gewoon niet leuk. 's Zondags ook weinig te koop, maar de wil om maandag aan het werk te gaan was er nog. Deze werd 's nachts echter volkomen de grond in geboord. Man man man. Ik zal jullie de details onthouden, maar het gevolg was dat ik maandag last had van m'n ribbenkast. Drie dagen op de bank... Woensdag ging het voor mijn gevoel iets beter dus donderdagmorgen, vlak voordat we naar Ameland gingen, weer beter gemeld. Leek allemaal heel goed. Dat kleine woordtje leek...'s Avonds dachten we heerlijk uit eten te gaan, maar helaas was daar een opstandige maag, erg vervelend. Gelukkig knapte ik bij terugkomst op de kamer flink op zodat we de rest van de dagen wel hebben genoten.
Zo zijn er nog wel veel meer avonturen te beschrijven. En met deze avonturen houd ik het bij mijzelf en schrijf ik zo weinig mogelijk over een ander. Dat schrijven over een ander ligt me ook niet zo. Ja ik mag graag kleppen over, maar ik kan slecht schrijven over een ander. Daar word ik niet blij van, neeh eerder er down en verdrietig. Als ik dat word dan ben ook weer niet te genieten voor mijn omgeving, dan krijgt die daar weer last mee, neeh laat me a.u.b. gewoon af en toe wat kleppen over een ander en het er verder bij laten.
Nu we het er toch over hebben... Wanneer weet je als je gemist wordt? Wel als men over je praat waar je niet bij bent en je het achteraf hoort. Het streelt je ego, maar eigenlijk had je het liever niet gehoord. Mensen zijn een raar volk.
Zo heb ik in de afgelopen minuten deze blog geschreven, maar bij het terug lezen zie ik dat er weer een oude gewoonte in is geslopen. Ik spring weer van de hak op de tak, en draai daarbij ook nog een 180 graden. Het spijt mij voor de lezer, ik zal gaan proberen om dit in de toekomst minder te laten gebeuren. Echter aan de andere kant schrijf ik in het begin dat je niet overal over kunt schrijven, want dat kan gewoon niet! Bepaalde dingen moeten gewoon blijven zoals ze zijn en zoals ze altijd geweest zijn.
Beste lezer ik verexcuseer mij voor al mijn gehakketak, maar niet voor mijn blog. Want dat is namelijk mijn uitlaatklep, mijn stoompijp. IK vind het al vervelend genoeg dat ik niet "gewoon" kan schrijven. En toch wil ook niet in een hoekje gedrukt worden, maar daarover schrijf ik vast een andere keer.