Ik wil schrijven, schrijven over de dingen die gebeuren in de wereld, maar ik krijg het niet op papier.
Ik wil jullie vertellen dat het goed met me gaat, maar ik kan het niet duidelijk op papier zetten. Ik heb geen idee hoe ik het moet brengen zonder dat het geforceerd lijkt. Ik kan het niet. Ik wil zo graag maar kan het niet.
Hoe kan ik schrijven,
Zonder ongewoon te blijven?
Hoe kan ik duidelijk overkomen,
Zonder dat vervelende gevoelens blijven komen?
Is iets waardoor ik me beter voel,
Iets waardoor het schrijven beter gaat?
Of blijven negatieve gevoelens komen?
En beland in weer in die diepe put?
Al schrijvend bedenk ik me dat er iets moet zijn dat me uit deze negatieve spiraal brengt. Op de televisie speelt sister-act, en ze zijn toe aan het moment dat er voor het eerst goed gezongen wordt in de kerk. En ik heb zo waar weer een glimlach op m'n gezicht. Ik dat dat de muziek het juiste medicijn is. En dat gevoel heb ik wel vaker gehad. Dat de muziek me er bovenop helpt. En dan maakt het me niet uit welke muziek er klinkt. Klassiek, zwaar op de hand liggend, zoals bijvoorbeeld "het lied van de 18 doden" (https://www.youtube.com/watch?v=ZLL4t6ZvX4w) of een popsong, het maakt niet uit. Het helpt me er bovenop.
Het is niet voor niets dat ik het gedicht van van Jan Campert te berde breng. Ik vind dit een geweldig nummer. Heb het zelf ooit een keer mogen zingen en dat heeft zoveel indruk gemaakt, dat ik elk jaar weer in deze periode aan dit nummer moet denken. Er zit zoveel in dit gedicht dat me elke keer weer stil maakt.
Verdrietig als ik was,
Werd ik weer rustig toen ik over Liefde las.
Nog blijer werd ik toen de muziek daar klonk,
Waar ik met grote teugen van dronk
Nu schrijf ik weer gedichten,
Woorden die vrede stichten,
Vrede in mijn druk bestaan.
Ik het gedicht niet afmaken. Ik kom er niet uit hoe ik verder wil. Ik wil mijn dankbaarheid kenbaar maken aan Hem die mij de mogelijkheid geeft om te schrijven en te dichten, maar ik weet niet meer hoe. Ik weet niet meer hoe ik dat moet doen. Dat is mijn grote angst en probleem.
Ik hoop dat iedere lezer begrijpt wat een strijd een geloof soms kan zijn, en wat voor strijd ik moet voeren om eerlijk te blijven aan mijn eigen waarden welke ik voor een groot heb geleerd vanuit mijn geloof.
Ik ga stoppen met deze blog. Ik hoop dat ik het gedicht zoals deze nu hier in twee delen staat nog eens af kan maken, en ik hoop dat jullie als lezer beseffen dat wel goed met me gaat maar dat ik soms een inwendige strijd voor waar ik niet uit kom.
Ik wil jullie vertellen dat het goed met me gaat, maar ik kan het niet duidelijk op papier zetten. Ik heb geen idee hoe ik het moet brengen zonder dat het geforceerd lijkt. Ik kan het niet. Ik wil zo graag maar kan het niet.
Hoe kan ik schrijven,
Zonder ongewoon te blijven?
Hoe kan ik duidelijk overkomen,
Zonder dat vervelende gevoelens blijven komen?
Is iets waardoor ik me beter voel,
Iets waardoor het schrijven beter gaat?
Of blijven negatieve gevoelens komen?
En beland in weer in die diepe put?
Al schrijvend bedenk ik me dat er iets moet zijn dat me uit deze negatieve spiraal brengt. Op de televisie speelt sister-act, en ze zijn toe aan het moment dat er voor het eerst goed gezongen wordt in de kerk. En ik heb zo waar weer een glimlach op m'n gezicht. Ik dat dat de muziek het juiste medicijn is. En dat gevoel heb ik wel vaker gehad. Dat de muziek me er bovenop helpt. En dan maakt het me niet uit welke muziek er klinkt. Klassiek, zwaar op de hand liggend, zoals bijvoorbeeld "het lied van de 18 doden" (https://www.youtube.com/watch?v=ZLL4t6ZvX4w) of een popsong, het maakt niet uit. Het helpt me er bovenop.
Het is niet voor niets dat ik het gedicht van van Jan Campert te berde breng. Ik vind dit een geweldig nummer. Heb het zelf ooit een keer mogen zingen en dat heeft zoveel indruk gemaakt, dat ik elk jaar weer in deze periode aan dit nummer moet denken. Er zit zoveel in dit gedicht dat me elke keer weer stil maakt.
Verdrietig als ik was,
Werd ik weer rustig toen ik over Liefde las.
Nog blijer werd ik toen de muziek daar klonk,
Waar ik met grote teugen van dronk
Nu schrijf ik weer gedichten,
Woorden die vrede stichten,
Vrede in mijn druk bestaan.
Ik het gedicht niet afmaken. Ik kom er niet uit hoe ik verder wil. Ik wil mijn dankbaarheid kenbaar maken aan Hem die mij de mogelijkheid geeft om te schrijven en te dichten, maar ik weet niet meer hoe. Ik weet niet meer hoe ik dat moet doen. Dat is mijn grote angst en probleem.
Ik hoop dat iedere lezer begrijpt wat een strijd een geloof soms kan zijn, en wat voor strijd ik moet voeren om eerlijk te blijven aan mijn eigen waarden welke ik voor een groot heb geleerd vanuit mijn geloof.
Ik ga stoppen met deze blog. Ik hoop dat ik het gedicht zoals deze nu hier in twee delen staat nog eens af kan maken, en ik hoop dat jullie als lezer beseffen dat wel goed met me gaat maar dat ik soms een inwendige strijd voor waar ik niet uit kom.