Doorgaan naar hoofdcontent

Muzikale redding

Ik wil schrijven, schrijven over de dingen die gebeuren in de wereld, maar ik krijg het niet op papier.
Ik wil jullie vertellen dat het goed met me gaat, maar ik kan het niet duidelijk op papier zetten. Ik heb geen idee hoe ik het moet brengen zonder dat het geforceerd lijkt. Ik kan het niet. Ik wil zo graag maar kan het niet.

Hoe kan ik schrijven,
Zonder ongewoon te blijven?
Hoe kan ik duidelijk overkomen,
Zonder dat vervelende gevoelens blijven komen?

Is iets waardoor ik me beter voel,
Iets waardoor het schrijven beter gaat?
Of blijven negatieve gevoelens komen?
En beland in weer in die diepe put?

Al schrijvend bedenk ik me dat er iets moet zijn dat me uit deze negatieve spiraal brengt. Op de televisie speelt sister-act, en ze zijn toe aan het moment dat er voor het eerst goed gezongen wordt in de kerk. En ik heb zo waar weer een glimlach op m'n gezicht. Ik dat dat de muziek het juiste medicijn is. En dat gevoel heb ik wel vaker gehad. Dat de muziek me er bovenop helpt. En dan maakt het me niet uit welke muziek er klinkt. Klassiek, zwaar op de hand liggend, zoals bijvoorbeeld "het lied van de 18 doden" (https://www.youtube.com/watch?v=ZLL4t6ZvX4w) of een popsong, het maakt niet uit. Het helpt me er bovenop.
Het is niet voor niets dat ik het gedicht van van Jan Campert te berde breng. Ik vind dit een geweldig nummer. Heb het zelf ooit een keer mogen zingen en dat heeft zoveel indruk gemaakt, dat ik elk jaar weer in deze periode aan dit nummer moet denken. Er zit zoveel in dit gedicht dat me elke keer weer stil maakt.

Verdrietig als ik was,
Werd ik weer rustig toen ik over Liefde las.
Nog blijer werd ik toen de muziek daar klonk,
Waar ik met grote teugen van dronk

Nu schrijf ik weer gedichten,
Woorden die vrede stichten,
Vrede in mijn druk bestaan.

Ik het gedicht niet afmaken. Ik kom er niet uit hoe ik verder wil. Ik wil mijn dankbaarheid kenbaar maken aan Hem die mij de mogelijkheid geeft om te schrijven en te dichten, maar ik weet niet meer hoe. Ik weet niet meer hoe ik dat moet doen. Dat is mijn grote angst en probleem.
Ik hoop dat iedere lezer begrijpt wat een strijd een geloof soms kan zijn, en wat voor strijd ik moet voeren om eerlijk te blijven aan mijn eigen waarden welke ik voor een groot heb geleerd vanuit mijn geloof.

Ik ga stoppen met deze blog. Ik hoop dat ik het gedicht zoals deze nu hier in twee delen staat nog eens af kan maken, en ik hoop dat jullie als lezer beseffen dat wel goed met me gaat maar dat ik soms een inwendige strijd voor waar ik niet uit kom.


Populaire posts van deze blog

Het einde van het perron

Met het gevaar dat het verkeerd uitgelegd gaat worden ben ik deze keer begonnen aan deze blog. Ik heb namelijk het gevoel dat ik aan beland ben op het einde van het perron. De trein is even terug al gestopt. Ben uit gestapt en heb de laatste meters per voet afgelegd. Uiteindelijk ging dit niet zo snel als toen ik in de trein zat, maar ben er wel gekomen. Nu sta ik op het het randje van het perron en staar. Staar in de leegte die ik voor mij zie. Er liggen rails maar er rijden geen treinen. Achter mij is het een drukte van belang, mensen die in en ut de treinen springen die aankomen en vertrekken. Maar ik zie ze niet rijden. Er komt geen trein achterop of voorbij, het is stil voor mij uit. Is dit nu het einde van mijn carrière? Ben ik nu klaar? Is er geen nieuwe uitdaging? Ik heb afgelopen weekend net een droom uitgesproken tegen de jongste, en nu zie ik mijzelf hier staan. Beetje dubbelop. Ik hoor geweldige muziek voorbijkomen op GNR en op SevenFM, maar het heeft deze keren geen invloe

Veel beloven, weinig geven

 Ik heb altijd gedacht dat ik een heel speciaal plekje had bij sommige mensen. Naast dan natuurlijk mijn ouders en vrouw en kinderen. Maar ik kom er hoe langer hoe meer achter dat ik dat plekje helemaal niet heb. Ze zijn wel lief hoor, je denken allemaal mee als je het nodig hebt, maar zodra je uit het zicht bent besta je niet meer. En juist daar denk ik, juist dan moet je iemand koesteren. Ook al zie je de persoon niet, denk eens aan hem of haar. Is het langere tijd stil? Misschien moet je dan even contact zoeken. Niet direct klaar staan met van alles, maar gewoon even laten weten dat je er bent. Meer is niet nodig Al mijmerend over dit onderwerp zit ik buiten in de zon en geniet ik van de vogels die ik hoor en zie. Erger ik mij kapot aan de Franse veldwesp die alweer in grote getale aanwezig is, en denk ik aan degenen waar ik de laatste tijd weinig contact mee heb gehad. Zou het goed met ze gaan? Misschien even bellen als ik de ruimte hiervoor kan vinden. Ik weet het, het klinkt als

Dankzij de broers

 In mijn gedachten ben ik al heel erg ver met deze blog, maar nu ik er aan wil beginnen heb ik helemaal niets meer in gedachten. Heb ik zoals zo vaak helemaal niets om over te schrijven, en dat terwijl er zoveel om ons heen gebeurd. Iets met plastic en geld, iets met stikstof, boeren, politici en ga zo maar door. Maar dat is niet mijn stiel van van schrijven. Neeh het moet gaan over mijzelf of wat mij bezighoudt. Grrrrrr hier kan ik niet tegen. Dit is net zoiets als het resultaat van het papa helpen met de lekkerij in zijn vogelhok.  Mijn jongste broer heeft een mooi nieuw dak op de volière gelegd. Het oude was af en eerlijk is eerlijk hij heeft dit goed gedaan. Echter blijkt er nu met de regen een beetje lekkerij te zijn bij de toegangsdeur. Hier drupt het hard en als het zo blijft dan gat het ten koste van de deur. Mijn vader belt hem op om te vragen of hij dit wil komen repareren want hij wil zijn deur graag behouden. Broertje komt gaat aan de slag, maar ziet het even niet meer. Nie