Doorgaan naar hoofdcontent

Met of zonder Facebook?

Meestal heb ik er een verschrikkelijke hekel aan om een blog te beginnen, omdat ik geen heb waar ik over moet schrijven. Nu heb ik vandaag weer  genoeg beleefd, maar het is niet netjes om over de ruggen van andere mensen een verhaal te schrijven. Dus moet ik iets anders verzinnen. Ik zou een referaat kunnen gaan houden over weet ik veel? Je kunt en mag zoveel zeggen op zo'n blog, ik bedoel iedereen die het leest kan en mag er een mening over hebben. Vaak leveren al die meningen dat genoeg stof op voor een nieuwe blog, waardoor je meer dan één blog per maand schrijft. Want dat is toch wel het streven, minimaal een blog per maand. Liever meer natuurlijk, maar het minimum is gewoon één. 

Ik ben in de afgelopen periode er achtergekomen dat het niet hebben van de facebook app op je telefoon een hoop rust bied. Ik krijg nog wel sommige meldingen binnen van facebook, maar dat zijn meldingen die via chrome binnenkomen. De frequentie hiervan is zo laag dat het gewoon weg rustig is. Hierdoor wordt het rustiger om mij heen, zelfs Betty heeft de app van haar telefoon gehaald. Ook zij zegt precies hetzelfde, het is heerlijk rustig zonder. Meest gestelde vraag? Mis je dan niets? Geen idee eigenlijk. Als ik berichten wil lezen dan log ik wel in via de website van facebook en lees daar wel wat nodig is. En als iemand iets post wat ik niet heb gelezen, jammer dan... Als het belangrijk is zeggen ze het vanzelf.

De mooiheid aan deze manier van leven is dat je ook niet in de verleiding komt om alles wat je door de dag heen doet bekent te maken. Ik merk nu pas dat ik het best wel vervelend heb gevonden om alles wat iedereen doet telkens te lezen. Kan mij dat nu schelen. Niet helemaal waar, want 's avonds thuis achter de pc wil ik ook nog wel eens iets over mijn wel en wee op facebook zetten, en als ik een heel erg mooie foto heb gemaakt dan zet ik hem ook op facebook...Maar over het algemeen geen status update meer over het feit wat ik nu allemaal weer mee  maak. Plaats je dan helemaal niets? Jawel een postje zoals deze: 
vind ik gewoon leuk om te blijven doen. Dat zijn de dingen die anderen nieuwsgierig maken. Degene die weet wat ik bedoel die reageert wel.

Eigenlijk moet het mij allemaal geen enkele biet kunnen schelen wat een ander op facebook plaatst, maar soms... Maar dat zal iedereen hebben, Misschien denken jullie het zelfs wel van mij. Denk overigens nou niet dat ik tijd overhoud nu ik overdag bijna niet meer op facebook zit. Want ik merk nu pas hoeveel tijd het door de dag heen kost om facebook bij te houden. Misschien moet ik als ik mn abonnement weer mag opzeggen / vernieuwen maar een telefoon uitzoeken die wel mooie foto's maakt maar geen sociale media bevat!!! Zou die er zijn? Uitdaging om te gaan zoeken...

Ik wens jullie allemaal heel erg veel fijne momenten zonder facebook of met als je echt niet zonder kunt, en mocht je een telefoon hebben gevonden? Laat het me weten!!

Populaire posts van deze blog

Het einde van het perron

Met het gevaar dat het verkeerd uitgelegd gaat worden ben ik deze keer begonnen aan deze blog. Ik heb namelijk het gevoel dat ik aan beland ben op het einde van het perron. De trein is even terug al gestopt. Ben uit gestapt en heb de laatste meters per voet afgelegd. Uiteindelijk ging dit niet zo snel als toen ik in de trein zat, maar ben er wel gekomen. Nu sta ik op het het randje van het perron en staar. Staar in de leegte die ik voor mij zie. Er liggen rails maar er rijden geen treinen. Achter mij is het een drukte van belang, mensen die in en ut de treinen springen die aankomen en vertrekken. Maar ik zie ze niet rijden. Er komt geen trein achterop of voorbij, het is stil voor mij uit. Is dit nu het einde van mijn carrière? Ben ik nu klaar? Is er geen nieuwe uitdaging? Ik heb afgelopen weekend net een droom uitgesproken tegen de jongste, en nu zie ik mijzelf hier staan. Beetje dubbelop. Ik hoor geweldige muziek voorbijkomen op GNR en op SevenFM, maar het heeft deze keren geen invloe

Veel beloven, weinig geven

 Ik heb altijd gedacht dat ik een heel speciaal plekje had bij sommige mensen. Naast dan natuurlijk mijn ouders en vrouw en kinderen. Maar ik kom er hoe langer hoe meer achter dat ik dat plekje helemaal niet heb. Ze zijn wel lief hoor, je denken allemaal mee als je het nodig hebt, maar zodra je uit het zicht bent besta je niet meer. En juist daar denk ik, juist dan moet je iemand koesteren. Ook al zie je de persoon niet, denk eens aan hem of haar. Is het langere tijd stil? Misschien moet je dan even contact zoeken. Niet direct klaar staan met van alles, maar gewoon even laten weten dat je er bent. Meer is niet nodig Al mijmerend over dit onderwerp zit ik buiten in de zon en geniet ik van de vogels die ik hoor en zie. Erger ik mij kapot aan de Franse veldwesp die alweer in grote getale aanwezig is, en denk ik aan degenen waar ik de laatste tijd weinig contact mee heb gehad. Zou het goed met ze gaan? Misschien even bellen als ik de ruimte hiervoor kan vinden. Ik weet het, het klinkt als

Dankzij de broers

 In mijn gedachten ben ik al heel erg ver met deze blog, maar nu ik er aan wil beginnen heb ik helemaal niets meer in gedachten. Heb ik zoals zo vaak helemaal niets om over te schrijven, en dat terwijl er zoveel om ons heen gebeurd. Iets met plastic en geld, iets met stikstof, boeren, politici en ga zo maar door. Maar dat is niet mijn stiel van van schrijven. Neeh het moet gaan over mijzelf of wat mij bezighoudt. Grrrrrr hier kan ik niet tegen. Dit is net zoiets als het resultaat van het papa helpen met de lekkerij in zijn vogelhok.  Mijn jongste broer heeft een mooi nieuw dak op de volière gelegd. Het oude was af en eerlijk is eerlijk hij heeft dit goed gedaan. Echter blijkt er nu met de regen een beetje lekkerij te zijn bij de toegangsdeur. Hier drupt het hard en als het zo blijft dan gat het ten koste van de deur. Mijn vader belt hem op om te vragen of hij dit wil komen repareren want hij wil zijn deur graag behouden. Broertje komt gaat aan de slag, maar ziet het even niet meer. Nie