Doorgaan naar hoofdcontent

Later als je groot bent...

Deze keer een niet heel erg lang verhaal, maar een gedicht wat niet zo heel erg lang geleden in mij op kwam. Ik schreef er twee, eentje voor mijn ouders en eentje over oud en ouder zijn. Die laatste staat hieronder. Ik hoop dat ik mijn kinderen zo groot heb gebracht, en zo groot breng. Ik ben naar mijn gevoel wel zo groot geworden.

Als ik grijs en oud geworden,
op een eenzame kamer zit, kom je me
dan ook halen voor het zingen?
Help je me dan met het omslaan 
van de pagina? en geef je 
me water als ik hoesten moet?

Of laat je me inde stoel op m'n
kamer zitten? En zeg je luister 
nu maar gewoon. En als ik hoest,
zeg je dan dat ik me niet moet aanstellen?

Ik heb voor je gezorgd toen je klein was
Zong met je mee toen je groter werd
Verzorgde je toen je ziek op de bak lag

Weet je? Doe maar de dingen die je wilt
doen, maar vergeet mij niet als ik oud
geworden, zelf de dingen niet meer kan.

Geniet mijn kind van alles wat je nog mag
en kunt doen nu. Geniet van de verzorging
die je nu krijgt en van alle mooie dingen
dan weet ik zeker dat je er later ook voor
mij wilt zijn.

Nu ik dit geschreven en overgelezen heb, vind ik het eigenlijk geen gedicht maar de gedachte van een ouder, die zelf zijn eigen ouders verzorgd heeft en nu stil in de kamer zit. In de gedachten klinkt dan hetgeen hier boven beschreven staat. En bij het naar bed gaan kijkt deze ouder een keertje extra bij de kinderen en nogmaals gaan dan de gedachten naar de toekomst.


Populaire posts van deze blog

Het einde van het perron

Met het gevaar dat het verkeerd uitgelegd gaat worden ben ik deze keer begonnen aan deze blog. Ik heb namelijk het gevoel dat ik aan beland ben op het einde van het perron. De trein is even terug al gestopt. Ben uit gestapt en heb de laatste meters per voet afgelegd. Uiteindelijk ging dit niet zo snel als toen ik in de trein zat, maar ben er wel gekomen. Nu sta ik op het het randje van het perron en staar. Staar in de leegte die ik voor mij zie. Er liggen rails maar er rijden geen treinen. Achter mij is het een drukte van belang, mensen die in en ut de treinen springen die aankomen en vertrekken. Maar ik zie ze niet rijden. Er komt geen trein achterop of voorbij, het is stil voor mij uit. Is dit nu het einde van mijn carrière? Ben ik nu klaar? Is er geen nieuwe uitdaging? Ik heb afgelopen weekend net een droom uitgesproken tegen de jongste, en nu zie ik mijzelf hier staan. Beetje dubbelop. Ik hoor geweldige muziek voorbijkomen op GNR en op SevenFM, maar het heeft deze keren geen invloe

Veel beloven, weinig geven

 Ik heb altijd gedacht dat ik een heel speciaal plekje had bij sommige mensen. Naast dan natuurlijk mijn ouders en vrouw en kinderen. Maar ik kom er hoe langer hoe meer achter dat ik dat plekje helemaal niet heb. Ze zijn wel lief hoor, je denken allemaal mee als je het nodig hebt, maar zodra je uit het zicht bent besta je niet meer. En juist daar denk ik, juist dan moet je iemand koesteren. Ook al zie je de persoon niet, denk eens aan hem of haar. Is het langere tijd stil? Misschien moet je dan even contact zoeken. Niet direct klaar staan met van alles, maar gewoon even laten weten dat je er bent. Meer is niet nodig Al mijmerend over dit onderwerp zit ik buiten in de zon en geniet ik van de vogels die ik hoor en zie. Erger ik mij kapot aan de Franse veldwesp die alweer in grote getale aanwezig is, en denk ik aan degenen waar ik de laatste tijd weinig contact mee heb gehad. Zou het goed met ze gaan? Misschien even bellen als ik de ruimte hiervoor kan vinden. Ik weet het, het klinkt als

Dankzij de broers

 In mijn gedachten ben ik al heel erg ver met deze blog, maar nu ik er aan wil beginnen heb ik helemaal niets meer in gedachten. Heb ik zoals zo vaak helemaal niets om over te schrijven, en dat terwijl er zoveel om ons heen gebeurd. Iets met plastic en geld, iets met stikstof, boeren, politici en ga zo maar door. Maar dat is niet mijn stiel van van schrijven. Neeh het moet gaan over mijzelf of wat mij bezighoudt. Grrrrrr hier kan ik niet tegen. Dit is net zoiets als het resultaat van het papa helpen met de lekkerij in zijn vogelhok.  Mijn jongste broer heeft een mooi nieuw dak op de volière gelegd. Het oude was af en eerlijk is eerlijk hij heeft dit goed gedaan. Echter blijkt er nu met de regen een beetje lekkerij te zijn bij de toegangsdeur. Hier drupt het hard en als het zo blijft dan gat het ten koste van de deur. Mijn vader belt hem op om te vragen of hij dit wil komen repareren want hij wil zijn deur graag behouden. Broertje komt gaat aan de slag, maar ziet het even niet meer. Nie