Doorgaan naar hoofdcontent

Een column makkelijk??

Laat ik beginnen met het zeggen dat het schrijven van een column door een columnist niet gemakkelijk moet zijn in mijn ogen. Als ik er over nadenk hoelang het duurt voordat er bij mij een fatsoenlijk column uit de pen, of tegenwoordig van het toetsenbord komt rollen, dan moet zij wel vol inspiratie zitten. Want ze moeten immers dagelijks of wekelijks hun schrijven inleveren en het moet ook nog boeiend zijn voor de lezers. Het moet dus ergens over gaan, en daar wringt nu net de schoen bij mij.

Er moet bij mij zoveel gebeuren of gebeurd zijn wil ik weer column kunnen schrijven of beter gezegd kunnen tikken, dat het bijna onmogelijk is om zoiets wekelijks, laat staan dagelijks te schrijven. Ik zeg gelukkig ben ik geen columnist. Al moet ik zeggen dat ik de titel wel een lange periode heb mogen dragen. En in die periode schreef ik ook regelmatig een column over van alles en nog wat. Vaak over de dagelijkse dingen en dit relateerde ik dan het geloof. De reden hiervoor was dat in de  functieomschrijving was opgenomen dat er met enige regelmaat een column diende te verschijnen en dat deze columns de leden van het forum moesten prikkelen. Deze leden waren de leden van de Christelijke Hattrick Federatie. Hier kon je alleen lid van worden als je Hattrick speelde en ook nog eens betalend lid was.
Ik denk met enige weemoed terug aan het spelletje, ik heb het namelijk bijna 10 jaar gespeeld en 2 á 3 jr geen betalend lid geweest.

Maar ook in deze periode heb ik zeer veel moeite gehad om de columns te schrijven. Ik had een mede columnist die dezelfde moeiten had als ik waardoor we besloten om columns te schrijven als reactie op elkaar. In de praktijk hebben we dit geloof ik maar een paar keer gedaan, want dit bleek nog moeilijk te zijn dan een gewone column te schrijven. Wat we wel vaker gedaan hebben is over hetzelfde onderwerp een column te schrijven, en dat is wel erg leuk. Je krijgt dan namelijk vanuit twee verschillende oogpunten een column en dit leidt dan weer tot leuke discussie. Nogmaals ik ben gestopt met het spelletje, maar denk in weemoed terug.

Ik krijg sterk de neiging om binnenkort één van deze columns te herplaatsen om te zien of deze in deze tijd ook nog leiden tot discussie. Eigenlijk wil ik gewoon een bevestiging dat mijn columns gelezen worden en aanslaan. Ik ben best wel onzeker over mijn getyp enzo. Maar ik ben zo nieuwsgierig of ik nu beter ben gaan schrijven dan toen. Ik denk van niet, ik denk dat ik nog net zo schrijf als toen maar dat de ene column gewoon beter is dan de andere. Net zoals dat in het echte leven gaat, daar is de ene dag ook niet gelijk aan de andere. En als je de columns in de krant leest is de ene ook beter als de andere.

Daarmee ben ik weer terug bij het begin, namelijk dat het schrijven van columns door columnisten een vak apart is. Want ze hebben inspiratie nodig. Die inspiratie krijgen ze van ons en van de wereld om ons heen. Ik had al respect voor ze, maar nu ik weer met enige moeite een column geschreven heb heb ik nog meer respect gekregen. Enthousiast zal ik morgen de verschillende columns in de krant gaan lezen, en kijken of de schrijver ervan veel of weinig inspiratie had.

Lees je morgen mee?

Populaire posts van deze blog

Het einde van het perron

Met het gevaar dat het verkeerd uitgelegd gaat worden ben ik deze keer begonnen aan deze blog. Ik heb namelijk het gevoel dat ik aan beland ben op het einde van het perron. De trein is even terug al gestopt. Ben uit gestapt en heb de laatste meters per voet afgelegd. Uiteindelijk ging dit niet zo snel als toen ik in de trein zat, maar ben er wel gekomen. Nu sta ik op het het randje van het perron en staar. Staar in de leegte die ik voor mij zie. Er liggen rails maar er rijden geen treinen. Achter mij is het een drukte van belang, mensen die in en ut de treinen springen die aankomen en vertrekken. Maar ik zie ze niet rijden. Er komt geen trein achterop of voorbij, het is stil voor mij uit. Is dit nu het einde van mijn carrière? Ben ik nu klaar? Is er geen nieuwe uitdaging? Ik heb afgelopen weekend net een droom uitgesproken tegen de jongste, en nu zie ik mijzelf hier staan. Beetje dubbelop. Ik hoor geweldige muziek voorbijkomen op GNR en op SevenFM, maar het heeft deze keren geen invloe

Veel beloven, weinig geven

 Ik heb altijd gedacht dat ik een heel speciaal plekje had bij sommige mensen. Naast dan natuurlijk mijn ouders en vrouw en kinderen. Maar ik kom er hoe langer hoe meer achter dat ik dat plekje helemaal niet heb. Ze zijn wel lief hoor, je denken allemaal mee als je het nodig hebt, maar zodra je uit het zicht bent besta je niet meer. En juist daar denk ik, juist dan moet je iemand koesteren. Ook al zie je de persoon niet, denk eens aan hem of haar. Is het langere tijd stil? Misschien moet je dan even contact zoeken. Niet direct klaar staan met van alles, maar gewoon even laten weten dat je er bent. Meer is niet nodig Al mijmerend over dit onderwerp zit ik buiten in de zon en geniet ik van de vogels die ik hoor en zie. Erger ik mij kapot aan de Franse veldwesp die alweer in grote getale aanwezig is, en denk ik aan degenen waar ik de laatste tijd weinig contact mee heb gehad. Zou het goed met ze gaan? Misschien even bellen als ik de ruimte hiervoor kan vinden. Ik weet het, het klinkt als

Dankzij de broers

 In mijn gedachten ben ik al heel erg ver met deze blog, maar nu ik er aan wil beginnen heb ik helemaal niets meer in gedachten. Heb ik zoals zo vaak helemaal niets om over te schrijven, en dat terwijl er zoveel om ons heen gebeurd. Iets met plastic en geld, iets met stikstof, boeren, politici en ga zo maar door. Maar dat is niet mijn stiel van van schrijven. Neeh het moet gaan over mijzelf of wat mij bezighoudt. Grrrrrr hier kan ik niet tegen. Dit is net zoiets als het resultaat van het papa helpen met de lekkerij in zijn vogelhok.  Mijn jongste broer heeft een mooi nieuw dak op de volière gelegd. Het oude was af en eerlijk is eerlijk hij heeft dit goed gedaan. Echter blijkt er nu met de regen een beetje lekkerij te zijn bij de toegangsdeur. Hier drupt het hard en als het zo blijft dan gat het ten koste van de deur. Mijn vader belt hem op om te vragen of hij dit wil komen repareren want hij wil zijn deur graag behouden. Broertje komt gaat aan de slag, maar ziet het even niet meer. Nie